Sadi Saçak
 

Adı Derya'ydı
Bir akşamüstü girdi hayatıma,
Saçları siyahtı,
Gözleri de...

Bir akşamüstü çıktı hayatımdan,
Saçları sarıydı,
Benzi de...

Bir dönem geçti hayatımdan,
Adı Derya'dı...


Sadi Saçak

Aklına Gelince
Yıldızların senden saklandığı bir gece vakti,
Başını hafif yana düşürüp bakarsın gökyüzüne,
Görünen sadece kapkara bir boşluktur,
Bir hüzün uykusu,
Bir umutsuzluk...

Yoktur daha dün yanında olanlar,
Şimdi onlar hatıranda bir film şerididir,
Bir gün yine yanında olacaklarına inanamıyorsun,
Buna inanmak canını acıtıyor çünkü,
Sadece,
Sadece ince, derin ve uzun soluyorsun...

Söz vermişlerdi sana evet,
Ama hatırlamıyorlar,
İnkâr ediyorlar,
Hatta yalan söylüyorlar...

Her şey bir tarafta durur ama,
Sen koyamıyorsun kalbini bir yana,
Bir de anıları,
Bir de hatıraları...

Ve herkesten habersiz bir şafak vaktinde,
Şu poğaça almaya çıktığın saatlerde,
Gidersin!
O aklına gelince...


Sadi Saçak

Akşam Olunca Geleceğim
Akşam olunca yine geleceğim sana,
Ellerimde bir tutam umut,
Gözlerimde ilk günkü heyecan,
Yanağımda ilk öpücüğünün izi olacak.

Akşam olunca geleceğim sana,
Sen bile beklemezken beni,
Tam pijamalarını giyip yatağa girmişken,
Tam uyuyacakken geleceğim sessizce,
Belki ilk bakışta göremeyeceksin beni,
Küçük bir gölge diyeceksin gelişime.
Unutman normaldir beni, şaşırmam,
Telaşlanma; hatırlamazsan da alınmam.

Bir akşam geleceğim sana,
Usulca!
Ertesi gün öldüğümü duyunca şaşıracaksın...


Sadi Saçak

Agora Havası
Nerede kaldı o bekleyiş?
Nereye gitti hayalin?
Son bulmaz mı acep bu tükeniş?
Hangi şarkıyla diner kederim?

Kim derdi düşeceksin bu hâle?
Kim görürdü önceden bendeki bu cismi?
Uzaklardan bir ses duyuyorum sessizce;
Diyor ki: 'Sen artık yoksun Sadi...'


Sadi Saçak

Akşama Doğru
Akşam yaklaşıyor yine,
Benim içimde inceden bir burukluk.
Ne bir yüz var tebessüm eden yüzüme,
Anlaşılan bu akşam da saracak umutsuzluk...

Oysa böyle miydim ben düne kadar?
Sevdiklerim vardı yanımda,
Beni sevdiğini söyleyenler dünya kadar.
Bir de sonradan vefasız çıkanlar vardı,
Onlar da hep yanımdalardı...

Suskun ve durgunum bu akşamüstü,
Hiçbir söz çıkmıyor dudaklarımdan.
Nasıl çıksın?
Daha dün canım diyenler,
Birer birer ayrıldı şimdi yanımdan.
Ne yapsam da olmuyor, kanmıyor ruhum,
Ruhum ki birden yok olacak sanıyorum.

Ses yok,
Söz yok,
Duygu yok bu akşam da.
Sanki beni küstürmek istiyorlar hayata.
O bana söz verenler,
Yemin edenler yok,
Hepsi şimdi veda ettiler bana.

Akşam yaklaşıyor, yalnızım,
Bir de sevenlerim yok yanımda,
Bir başımayım...


Sadi Saçak

Anılmak
Daha cesur hissediyor insan kendisini,
Hatırlandığını ve sevildiğini bilince,
Bunu görünce,
Daha güçlü hissediyor kendisini,
Daha mutlu ve kendinden emin hissediyor...

Hayat denen şey bir filme benziyor,
Bazen entrika, bazen komedi ve bazen korku doluyor,
Fakat en çok şekillendiren bu filmi,
Ona bakış tarzımız oluyor.
Çünkü hayat denen şey,
Kendinden güçlülere boyun eğip, güçsüzleri eziyor.

İşte insan güçlü ve cesur olmak için,
Bazı şeylere ihtiyaç duyuyor,
Bunların başında ve ilk sırada,
Hatırlanmak ve unutulmamak geliyor.

Ölüp giden binlerce insan var ki;
Kafalardan silinmemiş hiç birisi!
Hepsi yaşıyor hâlâ kalplerde,
Çünkü bırakmışlar silinmez bir iz yeryüzünde!

Er kişi bu izi bütün yüreklere kazımalı,
Ki hayat son nefesle kapanmamalı...

Kimi sevabıyla, kimi günahıyla,
Kimi yazdığı iki satır yazıyla,
Kimi sevdasıyla kimi aşkıyla,
Kimi sözüyle, kimi bestesiyle,
Birisi edasıyla, birisi işvesiyle,
Öbürü felsefesiyle, diğeri yaşamıyla,
Başkası duruşuyla, yanındaki vuruşuyla,
Asker olan kahramanlığıyla, aşık olan sazıyla
Tanınıyor ve unutulmuyor yüreklerden,
Yaşamak dediğin de hatırlanmak değil mi zaten?

Bunca kişi yaşıyor gönüllerde ama,
Ya bu dizeleri karalayan Sadi ne olacak?
Ecel denen şarabı yudumladıktan sonra,
Dünya üzerinden gidişiyle zihinlerden de mi kalkacak?

Her kişi diler anılmayı ebedi,
Anılmak ruhların ödülüdür bir nevi,
Unutulmaz derler aşk ile sevgi,
Acaba böyle seven bir tek kişi var mı Sadi`yi?


Sadi Saçak

Arkadaş
Gece olunca insan susuyor,
İçine kapanıyor, değil mi arkadaş?
Hele kışsa hepten soluyor,
Bütün umutlar da bitiyor be arkadaş.

Anılar geliyor gözlerin önüne,
Büyüdükçe büyüyor inat geceye,
Gözlerin de hafiften nemlenince,
Yüreğin burkuluyor, kanıyor be arkadaş.

Derdimi kime açsam diyorsun,
Çevrende bir tebessüm arıyorsun,
Bulamayınca yine kendine dönüyorsun,
Çaresiz ağlıyorsun, hem de kan arkadaş.

Sence bitmeyecek bu çile asla,
Kimbilir nasıl veda edeceksin hayata,
Nihayet gireceksin sen de bir mezara,
Elbet bulunur bir metre toprak
Dert etme arkadaş.


Sadi Saçak

Artık Koymuyor
Eskisi kadar üzülmüyorum artık,
Eskisi kadar kederlenmiyorum.
Çok boğarsa İstanbul beni,
Başımı çevirim geceye bakıyorum.

Zor oldu alışmak,
Hem de çok zor!
Gördükçe içim kanıyordu,
Baktıkça ciğerim yanıyordu,
Hep çekerim sanıyordum bu çileyi,
Ama çok şükür kalp yarası,
Kendi kendini imha ediyordu.

Başımı duvarlara vururdum yılmadan,
Başka türlü çünkü atamıyordum bu ıstırabı hayatımdan,
Gece ayrı,
Gündüz ayrı çekiyordum karalığı!
Kimse de bilmiyordu bunu,
Tektim...

Bakanlar anlamıyordu yüzüme,
Öğrenmiştim çünkü yalandan gülümsemeyi,
Ve soranlara hep bilinen yalan olan,
'İyiyim'i söylemeyi...

İlk sıralar umutsuzdum,
Ama şimdi yalan da olsa biraz mutluyum,
Kendimi kandırıyorum belki,
Belki eskisinden daha da mutsuzum,
Ama olsun!
Güzel düşler acı gerçeklerden daha mutlu ediyor.

Şimdi artık hiç kimseyi istemiyorum,
Ne sevmek istiyorum ne de sevilmek!
Sadece bu alıştığım yalnızla yaşlanmak istiyorum!

Ey bu zamana kadar bana düşman olanlar;
Sakın bundan sonra beni sevmeye kalkmayın...


Sadi Saçak

Artık Yeter
Bir buçuk sene bir gün gibi geçti,
Oysa o zamanlar bir tek gün bile geçmezdi,
Gündüzüm loş bir dört duvarın,
Gecemse o soğuk ve lanet yatağın içinde geçerdi.

Uyanmak istemezdim, uyanmazdım.
Hiçbir şeyi doğru düzgün yapmadım.
Hiçbir şey beklemezdim, bir şey ummazdım.
Hayatı bile nedense anlamazdım.

İnsanlardan kaçardım, kimseyi istemezdim,
Bana deli olanları bile hiç görmezdim,
Herkes bence aynıydı, kimseye güvenmezdim,
Mutluluğun ve huzurun esamesini bilmezdim.

Şimdi ben hâlâ o günleri hatırlıyorum,
Nerede 'Derya' adını duysam sendeliyorum,
Gözlerim ufka, Ufku umutlarıma çakıyorum,
Derya`dan sonra ben hâlâ kimseye güvenmiyorum...

Aşkın Kokusu
Ben ne zaman sahilde yürüsem,
Aklıma 'o' aşk gelir.
O esmer, o narin, o nazlı kız,
Gözlerimin önünde beliriverir.

Ben ne zaman sahilde yürüsem,
Yeni pişen taze balık kokusu duyarım,
Az ilerdeki tekne balıkçılarından gelen.
O kokuyu duydukça da,
Ay çehreli, güneş tenli o kızı düşlerim.

Onunla da yürümüştük sahilde,
Çok zaman önce!
Hatırlıyor mudur şimdi bilmiyorum,
Aklında mıdır benim gülüşüm,
Hatırında mıdır acaba onu ilk öpüşüm,
Ve bir de bana verdiği sözlerle, ettiği yeminler,
Fikrinde midir ola ki şimdi?
Yoksa unutmuş mudur zamanında söz verdiği,
Bir koca ömrü benimle geçirmeyi,
Şu yalancı hayata benimle anlam vermeyi,
Beni kalbinden hiç silmemeyi,
Hatırlıyor mudur acaba bütün bunları,
Ki bunların hiç biri aklımdan çıkmadı.

Kişioğlu çiğ süt emse de doğduğunda,
Bir damla vefa olmaz mı ki ruhunda?
Hep böyle unutulur mu tüm yaşananlar?
Ahde vefa denen şeyi hiç bilmez mi şu insanlar?

Ben ne zaman Haliç'te yürüsem aşkın kokusunu duyarım,
Ne zaman uzaktan mavi köprüyü izlesem,
Bir balıkçının önünden geçsem,
Ne zaman yeşil bir otobüse binsem,
Aşkın kokusuyla karşılaşırım.


Sadi Saçak