[KέžmдИ]

Bundan Sonraki Sabahlar
Bu sabah uynadığımda ...
Bir melek vardı yanımda.Tatlı bir sıcaklık yayıyordu etrafa.Yüzü gülücük saçıyordu.O konuşunca, konuşurdu çiçekler, kuşlar daldan dala hoplayaraksöylerdi şarkısını.Ya o kahkahaları, insanı cehennemden alır götürürdü renkli diyarlara.Uçardım kuşlarla birlikte mutlu ve rahat...
Bir evimiz vardı.Pencelerden sarkan çiçekler.Evimizin önünde kahkahalarla koşan çocuklar; bağrışırlar, bağrışırlar...
O kapıdan her geçişinde martılarla dans edercesine çalardı rüzgar gülü.Yere her ayak basışında tabanlar coşardı, coşardı...ya o kışın soğuğunda sobanın karşısına geçip, boğazına kadar gelen kazaklarla, pembe pembe yanaklarıyla gülümseyişi...
Hele kışın soğuğunda yenilen akşam yemekleri yok mu.O sıcacık çorbayı höpürdeterek içerek, sobanın sıcağını içine sindire sindire ısınmak yok mu.Mis gibi kokan ekmek ve her zaman masamızdan hiç ayrılmayan lavanta kokusu yok mu.Ve de karşında O varsa bu kadar mı keyifli olur bir akşam yemeği...
Fakat artık O'nun sıcaklığını hissedemiyorum.Aynaya baktığımda kendimi renkli diyarlardan kopmuş artık orada yaşamıyormuşum gibi geliyor.Artık yeryüzünde geziyorum, veda ettim kuşlara..
Annemsiz olmuyor bu hayat, eskisi gibi çalmıyor rüzgar gülü...
Düşünüyorum da ya yarın sabah uyandığımda...