Alemlere Rahmet -4-
Uyanmıştı artık kainatı düşünmek, tefekkür arzusu
Sadık rüyalar görmeye başladı, O da bir Allah kulu!
İçini dışını nurla doldurmuştu mevlam, bizleri de yaratan
Selam veriyordu taşlar ve ağaçlar, Selam Ya Allah’ın Resul’ü!
Vahyin zamanı geldi, yaşı kırka yaklaştığında
Yirmi yedinci gününün gecesiydi, mübarek Ramazan ayında!
Abdest aldırdı melekler yıkandı ter temiz pak
Oku emriyle tecelli etti, O’na ilahi Hak!
“Yaratan Rabbinin adıyla oku. O, insanı alak’tan yarattı.
Oku, Rabbin nihayetsiz kerem sahibidir, ki;
O, kalemle öğretendir. İnsana bilmediğini öğretti” (Alak:1/5)
Cebrail ile muhatap oldu O’nunla Allah, nazil oldu nübüvvet
Ya Rabbim! Bizlere de göster, bu insanla mürüvvet!
Gökyüzünün ufkuna ermiş kanatları, Cebrail bir melek
Hayretle gözlüyordu Resül, arıyordu bir destek!
Yüreği titriyordu heyecandan, “beni örtün” diyebildi ancak
Başından geçenleri anlattığında, O’na ilk hanımı inanacak!
Sen sözün doğrusunu söylersin, müjdeler olsun Ya Muhammed!
Utandırmaz seni Allah, ümmetin peygamberisin, sebat et!
Sen akrabana bakarsın, kimsenin veremediğini verir
Aciz olanların yükünü taşırsın, Rabbin ediyor seni takdir!
Tevrat ve İncil seni anlatıyordu, işaret etmişti Hüda
Namusu Ekber’i en son sana gönderi, diyrodu yaşlı Varaka!
Dine davet edeceğin güne ulaşırsam, sana bende inanırım
Uğradığın güçlükler karşısında, dayanak destek olurum!
Düşmanlıklar bekler seni Ya Muhammed, kendi milletinden!
Tapıyorlardı puta taşa, habersizdiler ilahi vahiyden!
Başlarına gelen musibetleri, biliyorlardı Lat, Uzza, Menattan!
Kurban ediyorlardı çocuklarını, etrafı sarmış cehaletten.
Kamil Çağlar
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|