Sevgiliye Mektuplar...(:

[styla45]

Sevgiliye.......... Her aşk kendi masalını yarattı; beni perilere bıraktı, seni kaf dağının ardına attı derler ya hep

Benim sevda yolculuğumda sen en güzel masaldın ya. Hani herşeydin ya, hani hep yanımdaydın ya....
Yada belkide hiç yoktun, ben sadece var olduğunu düşünmüştüm....

Hiç yaşanmamış bir sevdada, sen hiç yaşayamadığımdın...

Yüreğim ellerinde ne güzelde duruyordu... Sen alırken sormamıştın.. Alıp gittiğinde ben sormadım. Biliyordum geri vermeyeceğini versende yüreğimin geri gelmeyeceğini biliyordum..

En çok sende güzeldi En çok senle güzeldi....

Bırakıp gitiğin günden beri kaç gece gecti saymadım, bu yorgun bedenim buna nasıl dayandı hıc anlamadım..Bilgiğim tek sey vardı... Sen vardın yanımda, yalnızlığımda, korkularımda, gözyaşlarımda ve aldığım her Nefeste

Sen Nefesimdin.....

Gittin.... Gittiğinden beri hiç yazmadığım cümleler döküldü yüreğimden... Gidişinin ve senin adına...
Dön diye değil, Sev diye değil... Sadece Bil Diye.....

Sende yüreğimin seni nasıl sevdiğini bil diye... Anladın mı?

Anlamadın değil mi? Boşver anlama... Önemi yoktu değil mi, önemi yoktu senin için akan yaşların ve senin için solan bakışların...
Kac bakış solmustu ugrunda ve kac göz kurumustu yolunda....

Sen Sevdaya Tutsak; Ben Sana
Sen Aşka Aşık; Ben Sana
Sen Sevilmeye Mahkum; Ben Sensizliğe
Sen ve Ben Farklı Yollarda

Sonsuzluğun getirdiği aşk olsun kağında ve kainatın getirdiği mutluluk olsun yolunda ve aradığın olsun ömrüne ömür eklediğin....

Sen Mutlu Ol Sevdiğim Onun Kollarında ve Sonsuz Olsun Sevgin Bu Uğurda

[styla45]

Sevgilim ...

Sen gideli kaç saat oldu ? Kaç gün geçti, kaç hafta..? Saymadım.. Bana yüzyıllar geçmiş gibi geliyor. Son anda sen giderken gözlerinin buğusunu bıraktın.. Şimdi sis içinde bütün dünya. Çiçekler gözyaşlarımı içti, sen onları kırağı sanırsın, çiy sanırsın.. oysa hepsi benim gözyaşlarımla ıslak..

Sevgilim özlüyorum seni.. Bir balta indirildi, içimden bir ağaç köküyle devrildi. Gözlerimden akan yaştan belli değil mi, içim kanıyor. Özlem bir bulut gibi sarıyor beni, kuşatıyor . Seni sevmek bir sonsuzluk gibi büyüyor içimde. Haftanın her gününe, geçen her saate senin adını verdim. Senin adınla başlıyor mevsimler, yıllar sen varsan içinde, geçerli...

Özlem bir yağmur gibi yağıyor üstüme. Damlalar yüreğime vuruyor. Gecenin karanlığında bir başınayım.Uykularım bölük pörçük. Bütün rüyalarımda sen.. gözlerim kapanır kapanmaz gözlerin yaklaşıyor. Sonra bir rüzgar alıp seni, benden uzaklara götürüyor.

Geceler boyu sabahlayıp uğruna, boşluğa düştüğüm sevdiğim, bir tanem, gözbebeğim.. Yüreğimden mühürlendim sana.. Şiirler havalanıyor kuşlar gibi, şarkılar ağlıyor yokluğuna.. Sevgilim hayatı sende buldum ben, tükenirsem sen tüketirsin beni.

Yoksun, gittin, tek başına koydun... Bu nasıl bir özlemdir, kendi gövdem ateşten bir gömlek.. yanıyorum..Yetti artık, yetiş n'olur dayanamıyorum.



Ya işte öyle buda aldığım maillerden birtanesi napsak acaba???

Bunu yollayan sevgilim diil ama neyse...
siz buraya koyulmasını uygun gördüyseniz öyle olsun...

[styla45]

Bu gün dışarı baktığımda; esen yağmurun tazeliğini en ücra, en unutulmuş damarlarıma kadar içime çektiğimi
ilk kez anımsadım.
Farkındalık bu olsa gerek.
En küçük çiğ parçasına kadar tüm benliğiyle ıslanmış yaprakları düşündükçe,
her yarimin nem tutmuş olduğunu hissettim.
İlk kez ıslak sokaklarda pervasızca yürüyen bir kediyle beraber,
çıplak ayak soğukluğuna estim dünyanın.
O kokuyu -insanın içine huzur verentoprak kokusunu- yağmula beraber ilk kez çektim içime.
Acaba ağaçlar üşüyor mudur?
-Battaniye veriyim mi?;p
Ya da kediyi nescafe içmeye davet etsem gelir mi?
Ehe!.. Bilinmez...
Peki ya bulutların dili olsaydı; ne anlatırlardı acaba bize?
Bu kadar soğuk, nemli ve çürümeye yüz tutmuş bir kaç kelime mi fısıldarlardı içimize?
Peki ya bulutlar; yağmur olup yağmak yerine bizlerle konuşsalardı,
kelimelerle yok olup gider miydi anlattıkları?
Yine hissettire bilirler miydi bu ıslaklığı, bu apansız duyguları? =(
Sanırım Hayır...
İşte hergün içime yağan bu hüzünle dışarıya kanamak için kırdım aynaları,
kağıtlara akıttım içimi, kan oldu kelimelerim,
kanadım belki dünyaya ama ya en fazla şiir dendi
ya da aynı bu yazı gibi bir kaç sönük kelimede kaldı içim, mutluluğum, benliğim, kanım, vs. vs... =(
Peki ben ne zaman bulut olacağım?
Ne zaman içimden geçenleri tüm benliğiyle, tüm ürpertiyle, tum soğukluğuyla anlatabileceğim dünyaya, ağaçlara, kuşlara..?
Ya hep kedilerle yürümek zorunda kalırsam?
Acaba ağaçlar hala üşüyor mudur?
Yine saçmalık!... ='(
Peki ya ''... bulutları pembeye boyasam, Yağmur pembe yağar mı?...'' =(

[styla45]

Bir başıma bu kentin sokaklarında yürüyorum. Üşüyorum. Ne kadar uzaksan bana o kadar soğuyor hava. Sen yoksa, sıcaklık hep mevsim normallerinin altında. Bu yüzden meteoroloji raporları umurumda bile değil. Kar mı yağıyor yoksa yağmur mu bana ne? Ben senin hasretinle sırılsıklamım zaten,daha ne kadar ıslanabilirim ki?

Burada mısın değil misin belli değil. Bazen gidişlerin kahramanı oluyorsun, bazen sonsuz kalışların. Doyumsuz gecelerdesin kimi zaman, bazen de yalnız karanlıklardasın. Bitmek bilmez bir şarkısın ama ben mi notaları yanlış basıyorum da sen bu şarkıyı söyleyemiyorsun? Neden susuyorsun?

Aşkın sessizliği ne kadar korkunç olur bilir misin? Bir tek kelimeye hasret geçen gecelerin hesabını soracağın kimse de yoktur üstelik. Kendi kendiyle konuşana deli derler ya, beni çoktan akıl hastanesine kapatmaları gerekirdi. Hem de iflah olmaz hastalar bölümüne…

Yokluğuna alışmaktan korkuyorum,ne kadar kötü… Yokluğunu yürüyorum sokaklarda. Yokluğunu içiyorum kadeh kadeh. Hiç gelmeme ihtimalin bir idam mahkumuna dönüştürüyor beni. Hiçbir şey yapmadan beklerler ya hücrelerinde, ölümün soğuk nefesini hissederek… Anlamlı olan bir şey yoktur onlar için.Belki de bir an önce ölmektir akıllarından geçen ,bu bekleme işkencesi bitsin diye…Bu yokluk hissi öldürecek beni…

Gelebilme ihtimalinse yüreğimdeki kuşları havalandırıyor,kanat seslerini duy. Gelmek iste bana. Bir görsem yüzünü,ah bir dokunsam sana…

Göreceksin,sevdanın çiçek çiçek açtığını umudun bir yangın gibi alev alev ikimizi birden sardığını. Anladım ki mümkün değil seni sensiz yaşamak. Ben o gönlü genişlerden değilim. Madem içimdesin, yüreğimde taşıyorum seni,o zaman yanımda da olmalısın. Sensiz yaşanmayacak bu aşk ötesi yok..

Şimdi yalnız geceleri seviyorum. Seni yıldızlarda buluyorum. Daha bir dayanılır oluyor sensizlik sancısı. Mümkünü yok çıkmayacaksın aklımdan, bu yüzden gece, el ayak çekilmişken, hiçbir ses yokken sen ve gece.. Zaman geçer,her şey unutulur, bir örtüyle kaplanır acılar ama… BİR TEK SENİ UNUTAMAM..

[styla45]

Sana hiçbir şey söylemek istemiyorum. Bütün sözcükler yetersiz.. Hiçbir şey yazmak istemiyorum. Engin denizlerde kulaç attığım, üstüme gökkuşağını kuşandığım bu aşk yalanmış. Şimdi karanlık sularda boğuluyorum. Gökyüzü kurşun gibi ağır. Ne yana dönsem yalan. Gülüşler yalan, vaatler yalan..İnsanlar yalan. Ben seni mi sevdim..Senin gözlerinle mi baktım dünyaya.. senin ellerinle mi çiçek derledim.. sevinçti, aşktı göğsüme bastım. Kocaman bir yalanı seninle mi yaşadım?

Gözlerine baktığım zaman cennet bahçesine geçerdim.. Bir aldatmacaymış, kötü bir rüya.. Kötülüğün bile bir yüzü vardır, bir görünüşü.. ama en beteri buymuş.. bu aldatmaca. Bir masal olsaydın razıydım, bir şiir olsaydın, alır saklardım.Güzel bir yüz kalırdı senden geriye, hoş bir anı.. kimsenin dokunamıyacağı bir tarih. Ama hiçbir şey kalmadı.. Bir yokluğu varsaymışım. Bir HİÇ’e sarılmışım. Çölde serap bile değilsin. Serabın gizli ışığı vardır. Sen ışığı yutan karanlık.. bir kör kuyu.. Ben kör kuyularda kaynak suyu aramışım.

Nasıl olsa biterdi bu aşk. Ama unutulmaz bir hatıra, gençliğin en güzel anısı olarak kalsaydı.. Sen hiçbir şeyin değerini bilmedin. Kökün çürük, yaprağın kül, meyvan zehirmiş. Ben seni aşkın yerine koymuş aldanmışım. Kabahat sende değil, ben insan tanımamışım.

Sana karşı öfke duymuyorum, kırgın değilim, kızgın değilim.. Çünkü sen zaten yokmuşsun. Asıl kızılacak kişi benim.. Küçücük bir toz tanesini bir mücevher sanmışım. Senin ihanetin bana koymadı..Beni kahreden, beni yokeden, beni bin pişman eden tek şey.. bir aşk yaratmış tek başına yaşamışım. Sen zaten yokmuşsun ki.. senin neyine yanayım?
HAYATTA ÖYLE MUTLU OLKİ, GÖZYAŞLARINDAKİ MUTLULUK, MUTLULUĞU ARAYAN MUTSUZLARA, ÖRNEK OLSUN....

[styla45]

Birtanem bu gece de yalnızım..Düşünüyorumda..Bazen acım oldu seni sevmek , bazen en güzel tebessümüm..

Bazen içimde bir sızı bazen mutluluğum...Bazen herşeyim bazen hiçbirşeyim oldu...ama vazgeçemedim! Seninleyken bazen kalabalıklar içinde bazen yapayalnız oldum...

En umulmadık anda sevdim seni , en vurdumduymaz , en sağır ve en körleşmiş taraflarımla...O gece ay tutuldu ve güneş hiç yaklaşmadığı kadar çok yaklaştı dünyaya...Oysa benim çekim alanımda bir tek sen vardın bir de yalnızlığıma ortak sesin , vazgeçemediğim gözlerin vardı hemen yanıbaşımda...

Ve herşey seni sevmekle başladı...Hayat bazen herşeyden vazgeçmek oldu , bazen bir senden vazgeçememek...

Tek zaafım sen oldun ömrümce , bir sana dönemedim sırtımı ve kapıyı çekip hızlıca gitmek hiç aklıma gelmedi! gelmeyecekte...Herşey seni sevmekle başladı...

Dünya asla bir toz bulutu olmamıştı zaten.

Sevmek diye bir şey varmış ve sevince iliklerine kadar hissediyormuş insan varlığını , tüm acıları ve sevinçleri bir anda yaşayıp tüketiyormuş . Varlığın ve yokluğun... ikiside bazen öyle zor ki! Keşke biraz olsun anlatabilsem sana , paylaşabilsem acılarımı seninle , kıyamam ki... Hiç susma istiyorum yanımdayken , aklından geçen herşeyi bilmek istiyorum , hayallerini , korkularını , sakladığın kendini ve kendinden bile kıskandığın sevdanı anlat istiyorum.Zannederim ben seni seveli asırlar oluyor kara kızım ben yeni anlıyorum..

Unutma sevdiğim unutma hiçbir direnişimi ve teslimiyetimi unutma.Şimdi sana cevabını veriyorum aklındaki bütün sorularının...Her ayrıntım sende gizli benim.Sana verdiğimden başka ben yok ki bende..

Anla canımın içi DELİ GİBİ SEVEN bir ruhun karşısında kaç aşk dimdik durabilir.Seni sen gibi seviyorum..

[styla45]

Her gidişine ayrı bir anlam yüklüyorum,yapma tanrı aşkına! Ya hep kal benimle söz etme gidişlerinden,ya da silinsin ismin de cismin de...Oynama benimle dengemi bozuyorsun.Aşkı yaşayacak yürek bırakmıyorsun insanda,böyle degildin sen...Bittiyse heycanın bileyim bende."Seni cok seviyorum"diye başlayan ve "Ama.." ile devam eden cümleleri duymaktan bıktım.Seviyorsan seviyorsundur,aması olmaz bu işin.Üstelik bir cümlede "Ama" varsa bir önceki yargının hiç bir hükmü yoktur artık."Seni cok seviyorum; ama,birlikte olmamız imkansız..."İmkansız diyebiliyorsan eger sevmiyorsun demektir.Bahanelerin arkasına sıgınma.İnsanların hayatına sorgusuz sualsiz girip,darmadagın eden,sonra da hiç birşey söylemeden gitmeye çalışanlardan nefret ediyorum.Böle misin sende ?Gerçekten gitmek mi istiyorsun ?Yürekli ol biraz,haydi konus.Söyle gitmek istedigibi.İki çift sözü haketmedimi bu aşk ?Yaşanılan bunca şeye hiçmi saygın yok ?
Ah ben,niye yanılıyorum hep ? Niye tam "İşte bu" dediklerim sömürüyor aşkımı ? Biraz dahamı katı olmalıyım ? Biraz dahamı kapalı tutmalıyım kapılarımı ? Bazen bu dünyadan olmadıgımı düşünüorum.Bu devrin adamı degilim.Oyun ceviremiyorum,hesap yapamıyorum,kuralları bozamıyorum...Bana ait olmayan kişiliklere bürünüp bir plan dahilinde hareket edemiyorum.İnsanız biliyorum,hepimizin zaafları var,hepimiz egolarımıza boyun egebilioruz.İyide hep beni mi bulacak bunlar ?
Hiçbir kavgaya yer vermeden,hiçbir hesabı düşünmeden açsaydın bana yüreğini,işte o zaman görürdün bir aşkın nasıl efsaneye dönüşebildigini.Sen gözlerini kapıyorsun,bir sen varsın,başka hiç kimseye bakmıyorsun.Herşey senin çevrende şekillenmeli,herşey sana göre düzenlenmeli.Beceremiyorum kusura bakma...Aşk, tam teslimiyet ister.Kedini aşkın kollarına ya bırakırsın yada bırakmazsın."Bir yanım dışarda kalsın" dedigin noktada aşkı bogarsın.Yok edersin o güzelim duyguyu.Bu yüzden hep cesurların işidir aşk.Kaçışları,yalanları,aptalca oyunları kabul etmez.Aşk; saf,duru insanları sever.Kafasında binbir tilki dönenler aşkı yaşayamaz.Arınmalısın.En saf,en duru haline dönmelisin ki yaşayabilesin aşkı.Kısacası sevgilim,sana göre degil bu iş.Senin yolun acık olsun, BIRAK AŞK BANA KALSIN.....






************************************************** *****






İlk mektup tadında yazılmalıydı,bir aşkın son satırları da.
Sana ilk mektubum say bunu da.Belki seni çok özleyeceğim
ama bil ki seni hep çok sevdim ve her zaman seveceğim..

Seni çok seviyorum,her zaman seveceğim.Bin kalbim olsa sana hepsini vereceğim.
Bir gün kaparsak gözlerimizi,son hıçkırık göklerde buluşturacak bizi

Sana bu kez okeyden çaldığımız taşları değil,yüzünün kıblesine okuyamadığım duaları yazdım.
Ne ezberleyip unuttuğumuz hicaz şarkıları nede zulada söndürdüğümüz sigaraları.
Beyaz yalanlarımızın ince hesaplarınıda değil yıllardır içimden sayıkladıklarımı yazdım sana
idamımın son dileğine taşıyamadığım itiraflarımı çaldığım yıllarımı yazdım bu kez sana.
içimin en iç yanığı sakin ağlama sen yokluğumu da at pencereden simdi ve okuduğun her satırda yırt beni duvarlara astığın her asi sitemini tak pesimde gönder hadi içimin acıyan yüzü sakin ağlama sen ağzından her kaçanı ezberle sadece ve söyleyemediğim diğer yalanları da bu mektup Allah ın emriyle bu mektup sana tüm hasretimle.

Seni çok seviyorum,her zaman seveceğim.Bin kalbim olsa sana hepsini vereceğim.
Bir gün kaparsak gözlerimizi,son hıçkırık göklerde buluşturacak bizi

Tıpkı gözlerinin renginde mürekkebim.Satırlarım bahtımın karanlığında
Kaybedilmiş bütün savaşlarım adına yenilmişliğin mahcup cesaretine sığınıp ta sensizliğe ve hep sessizliğe biriktirdiklerimi içimde dağları deviren gizleri yazdım sana
bir gün bu hikayenin biteceği de aslında hep aklımda
sana veremediğim bütün sözler artık son satırlarımda..

içimin en iç yanı bendeki bir enkaz yığını
seni terk etmenin bile başkaydı tadı
sana hasretlenmek zaten bana mubahtı
baksana bu ayrılık ikimiz ede çok yakıştı

içimin acıyan yüzü sakın ağlama sen bendeki bir ayrılığın hüznü
sende kaybetmişliğin acı telaşı
inan seninki çabuk geçer ama benim ayrılığım
kim bilir,kim bilir kaç ömür sürer

Seni çok seviyorum,her zaman seveceğim.Bin kalbim olsa sana hepsini vereceğim.
Bir gün kaparsak gözlerimizi,son hıçkırık göklerde buluşturacak bizi.....




************************************************** *****






[Bir yaşanıla(maya)nın parantez içleri]
Soğuktu hava o zaman da şimdiler gibi ama biz üşümezdik. Karların altında
hastalanmaktan korkmadan oyunlar oynardık. Ben en çok saklambaçlarımı severdim,
seninse yorulmaz çocuk heveslerin vardı. ama ben öyle yorgundum ki ve sen
öylesine masumdun. Teleferiklerden yeryüzünü izlemek gibiydi seni sevmek;
eğlenceli ve ürkütücü. Yükseklik korkum nüksederdi sana bakarken (ürperirdim
aniden; a çocuk ya tutmak isterken sen de benimle düşersen)

Evet itiraf ediyorum muzip bir çocuk gibi sevdim seni ve utanıp yenemedikçe
kendimi seni gönderdim. (Bu yüzdendi; buradaki yanlış benim değil deyişlerine
hak verişim. Bilmiyordun ki gönüllü bir yanlış olarak ben yeterince kendimin
bile değildim) Acıtmak için sarf edilmemişti sözlerim çocuk bakışların aldanıp
da küsmesin istedim. Bu yüzden gitmeni hiç engellemedim. Aslında kalmanı hiç
düşlememiştim.

Sonunda seni de ürpertti değil mi, kendime terk edilişlerim? Bu yüzden mi bana
kendimi ödettin (Gitti gözleri zafer parıltısı çocuk gülüşümü elinde
taşıyıp)....

..... Gel diyemezsin şimdi bana; çok zor sevdim kendimi yeniden. Hem gelsem
üstünü örtsem ne fark eder; uyandığında yine ben olmayacağım ki. Bu gece sabaha
kadar seni beklesem ne fark eder; yarınımızda biz yokuz ki. Masallar anlatsam
yeniden bize dair ne fark eder; İnanmadığın masallar korkularını savuşturamaz
ki. Hem artik öğrenmelisin; sen de üşürken uyuyabilmeyi benim gibi.(Sorguların
hala bitmedi mi? Anla artık sana dairliğim tükendi)

Şimdi dön diyemezsin bana. Sen de biliyorsun açılmamacasına kapandı valizler ve
duvarlardan söküldü, bir zaman geçmek bilmeyen saatler. Ardında öylesine bir iz
kaldı sadece, Bir de ikimize rağmen karartılamamış gülümsemeler.

Bak son yazısı da belirdi, perdelerdeki ışık dindi. Anladım devam edebilmek için
affebilmek gerekli her şeyi. Ben affedebildim ikimizi. Hadi sen de affet beni.
Kar yağarken başlayamamıştık; kar yağarken bitsin bari. (Tam da şimdi, hadi son
kez öp duvarlarını ve son kez çarp kapıları. Hem bırak artık uyusunlar; yoruldu
kelimelerimin anlamları)






************************************************** *****






Kime ya da niye,

Kahrediyor beni her gözgöze geldiğimizde bir şey söyleme ya da bakışlarımı kaçırma zorunluluğu... Oysa ben uzun uzun gözlerine bakmak istiyorum ve o masum yüzünde dolaşmak. Ama bir türlü beceremiyorum, saklanıyorum, kaçıyorum hep... Öylece arkandan bakakalıyorum ve son bir kez dönüp bakman için defalarca yalvarıyorum...

Sen kayboluyorsun ve hayatımdaki tüm renkler soluyor yeniden. Siyah beyaz yüzler, siyah beyaz gülüşler, ağaçlar, kuşlar ve simsiyah ben kalıyorum geriye; yüzümde saçma bir ifade, gözlerimde anlamsız bakışlar, içimde garip bir hüzünle...

Sonra sahte mutluluklar, tebessümler göstermeye çalışıyorum sana, kendime, hayata karşı, ama içim kan ağlıyor her seferinde tıpkı öleceğini bilen bir hasta gibi...

Yağmur umuduyla bekliyorum hep bir sonraki saniyeyi çünkü bir tek ona anlatabiliyorum derdimi ve bir tek onun yanında ağlayabiliyorum hıçkıra hıçkıra. Ve sadece yağmur yağdığında dinleyebiliyorum dünyanın en güzel şarkısını...

Yalan diyorsun her şey; sen, ben, biz, herkes yalan. Peki gerçek değil miydi akan bu gözyaşları ve boşa mıydı o anlık göz temasları?..

Şimdi ben ölümünü bekleyen bir mahkum gibi her şeyi bir yana bırakıp, o son cevabı bekliorum ve sen hayatımın bağlı olduğu ipin ucu elinde olan bir cellat gibi vereceğin cevabı...

Lütfen uzat elini, ya da bırak ipin ucunu cevabı beklemeden...

Lütfen uyandır beni bu rüyadan, ya da izin ver sonsuzluk olsun son rüyam...

Lütfen elini uzat...





************************************************** *****




Her sensizlik akşamının başlangıcıdır bu şarkı.Yerine sevememle başlayan,Ustume Basıp geçme ile devam eden ve ağlamam ondanla biten...
Her gece yanarmış gibi yataktan kalkmaya ve yanıldıgını anlayıp bir sigara yakmaya benzer seni unutmaya çalışmak,niyet nedir akıbet ne olur?????
En başta sanki umrunda değilmiş gibi davranır,hergun gittiğin cafe ye gider,hergun içtiğin çayı içer oradan çıkıp sahile gidersin.Elini cebine attıgın sırada isteğinin aksine sigara değil tükenmiş,yıpranmış,unutulmuş umutların çıkar içinden.Havadan heralde deyip kalkarsın oturdugun yerden,fakat ne havadan ne hergun içtiğin çaydan,sen gittikten sonra olur bunlar...
Kabullenmedim en başında,hadi be dedim kendi kendime ne var sanki unutamayacak bunda,diğerleri gibi o da,''etten kemikten bi insan'' dediğim her zamanın akabininde gözyaşlarımla beslerim umutsuzluğumu ve yaşanmışlığı...
''Gururluyumdur bilirsin,artık dönmem sana'' diye başlayan her cümlemin,sana söyleyeceklerimin her provasının ardından kendime koca bir ''S.ktir'' çekerim,ee ne de olsa yalanı sevmem bilirsin.
Birgun gelecek,uyanacagım senin sesinle ve sen bana ''Uyan,uyan saat kaç oldu hala uyuyorsun,hani bugun ...... ya gidecektik'' ümidiyle uyuyorum ancak,başka türlü kapanmıyor gözlerim seni bekliyor onlarda kalbim gibi...
Oyle yada boyle,iyi yada kötü,dogru yada yanlış,bana göre yada değil,benim sana söyleyebilecek tek bir sözüm var,''Ne kadar surerse sursun,ne kadar bekletirse bekletsin beni bu yanlızlık,ne kadar yorarsa yorsun beni bu sensizlik'',
''YERINE SEVEMEM''...

[styla45]

Seni seviyorum, çünkü her sabah kalktığımda bir günü daha seninle geçirecek olmanın mutluluğunu yaşatıyorsun bana. Ben her güne seninle başlıyorum, seninle bitiriyorum…

Seni seviyorum, çünkü seninle her gün hayatı yeniden keşfediyorum. Bana her gün keşfedilecek bir şey sunuyorsun mutlaka. Soluksuz keşif maceralarının yorulmaz kaşifi oluyorum…

Seni seviyorum, çünkü beni dünyanın en mutlu insanı yapıyorsun. Mutluluğa yeniden ad versem, senin isminle anarım…

Seni seviyorum, çünkü en güzel zamanlarımın sahibisin sen. Seninle geçirdiğim kısacık anlar bile unutulmaz oluyor. Bitmesin istiyorum. Ya yoksan? İşte o zaman akmaz oluyor dakikalar, bir işkenceye dönüşüyor zamana katlanmak…

Seni seviyorum, çünkü bir ressamın çizebileceği en güzel tablosun sen. Renklerinle büyülüyorsun beni, hayran hayran bakıyorum sana. Ya da bir şairin yazabileceği en anlamlı şiir, sevdayı ve aşkı anlatan…

Seni seviyorum, çünkü yıllardır sakladığım aşk sözcüklerini ortaya çıkardın. Kıymet bilmez yüreklerden sakındığım o sözcükleri şimdi korkmadan, gururla söyleyebiliyorum. Biliyorum ki bir tek sen hak ediyorsun onları…

Seni seviyorum, çünkü aynı anda tüm mevsimleri yaşatıyorsun bana. Ellerini tuttuğumda yaz, saçlarına dokunduğumda bahar. Beyazlığınla kışımsın, aşkımızı sulayan bereketli yağmurlarınla sonbahar…

Seni seviyorum, çünkü sorgulamıyorsun yargılamıyorsun beni. Olduğum gibi kabul ediyorsun, hatalarımla zaaflarımla. Değiştirmek yerine anlamaya çalışıyorsun beni…

Seni seviyorum, çünkü korkmadan açıyorum yüreğimin kapılarını sana. Biliyorum ki hoyrat davranmayacaksın, biliyorum ki kanatmayacaksın yüreğimi...

Seni seviyorum, çünkü içimdeki yaramaz çocuğu ortaya çıkarmayı biliyorsun. Benimle çocuklaşıyorsun sen de. Hayatı bu kadar ciddiye alanlara inat oyunlar oynuyoruz birlikte, bıkmadan, usanmadan…

Seni seviyorum, çünkü ben karanlıkta yolunu kaybetmiş, nereye gideceğini bilemeyen biriyken, ışığınla aydınlattın yolumu. Bana hayatı sundun ellerinle, aşkı armağan ettin. Geçmişe dair tüm acı izleri sildin…

Seni seviyorum, çünkü ihanet yok aşkımızda, yalanlarla örülmüş sahte duygular yok. Birbirimizi kandırmadan, en çıplak halimizle yaşıyoruz bu aşkı. Zaten aşk dediğin böyle yaşanmalı…

Seni seviyorum, çünkü beklentisiz sevmenin ne olduğunu biliyorsun."Önce sen beni sev, ben seni daha sonra severim" demiyorsun. Açıyorsun yüreğini cesurca. Cesaretinle beni kendine hayran bırakıyorsun…

Seni seviyorum, çünkü doğadaki her canlıya sevgiyle bakabiliyorsun, üşümüş bir sokak kedisi gördüğünde içinin acıdığını biliyorum. Her canlıya yardımcı olabilmek için çırpınıyorsun…

Seni seviyorum, çünkü kıskanıyorsun beni. Öyle tadında, öyle kararında kıskanıyorsun ki bu çok hoşuma gidiyor. Ne aşırıya kaçarak sıkıyorsun beni, ne de hiç kıskanmayarak umursamaz görünüyorsun…

Seni seviyorum, çünkü ne ağlarken gözyaşını, ne de gülerken kahkahanı saklıyorsun. Yüreğinin en derin yerlerinden gelen hüzünle ağlıyor, ağız dolusu gülebiliyorsun…

Seni seviyorum, çünkü benimle yağmurda yürüyorsun. Bu eşsiz romantizme ortak oluyorsun. Yağmur seni sırılsıklam etse bile o an benimle birlikte olduğun için tanrıya bir kez daha şükrediyorsun…

Seni seviyorum, çünkü küçük şeylerden büyük mutluluklar doğabileceğinin farkındasın. Hayatını hep o büyük mutluluğu aramakla geçirmek yerine, küçük mutlulukları biriktirerek kocaman bir mutluluğun sahibi oluyorsun…

Seni seviyorum, çünkü seninle sonsuza dek birlikte yaşayacakmışım gibi hissediyorum. Senin de beni sevmekten asla vazgeçmeyeceğini biliyorum. Her zaman, ama her zaman "iyi ki hayatımdasın" diyebiliyorum…

Seni seviyorum, çünkü yıldızları getiriyorsun avucunda. Sarı, sıcak güneşi sunuyorsun bana. En coşkun denizlerin maviliğini getiriyorsun. Dalga dalga yayılıyorsun içime…

Seni seviyorum, çünkü olur da bir gün, yaşadığımız bu kenti terk etmek zorunda kalırsak, gittiğimiz yerde de kendimize ait mutlu bir hayatımız olacağını biliyorum. Biz birlikte olduktan sonra dünyanın her yeri cennet…

Aşkımın büyüklüğünü, sevdamın yüceliğini anlatmaya çalıştım sana. Bunca nedenden ve bunca sözden sonra seni ne kadar çok sevdiğimi anlatmayı başarabildim mi, bilmiyorum. Sözcüklerle tarif edilemeyecek kadar derin sana hissettiklerim. Bir de yüreğimdeki kuşların sesini dinle… Belki onlar daha iyi anlatır aşkımı. Biliyorum ki, sen olduğun sürece o kuşlar hiç terk etmeyecek yüreğimi… Sevgilim, ben seni yaşıyorum, seninle yaşıyorum. Çünkü… Seni Çok Seviyorum…

[styla45]

Üşüyorum:hüzün şarkıları söyleyen bir Sonbaharın zemheriye dönüşmesinin verdiği, fani bir üşüme hissi değil bu sevdiğim ve ellerim buz kesmiş olmasına rağmen, ıssız bir gecede yokluğuna mahkum bir ruhla seni yazarak unutuyorum üşümüşlüğümü...
Yoruldum artık biliyor musun? Tek taraflı bir hayatı omuzlamaktan, hayatın yükü altında ezilmekten; birilerini arayıp sormaktan, anlatamayıp dinlemekten, sevmekten, seni beklemekten, her yeni güne belkilerle başlamaktan, sadece hıçkırıklarımı kendim duymalarımdan yoruldum ve sefaletin zincirleriyle hapsedilmiş bir aşkın yalnızlığında tükendim. Sabret diye diye erittim sabır taşlarını, bir an ümitsizliğe düşsem hayalin çıktı karşıma, gözlerine baktım ve kendimi yerli yerinde bulunca güzel gözlerinde, güç aldım acıların binlerce çeşidine karşı ama sabredecek gücüm kalmadı, hayalinin gözlerinde duramadım sevgili.

Oysa ki nasıl da ihtiyacım var sana, bilemezsin. Sarılsan bana bir annenin evladına gösterdiği o kutsal şefkatle, başımı göğsüne yaslasam ve yiten ümitlerimin ayak seslerini duysam kalbinin atışında, içine düştüğüm çaresizlikle birlikte sana sımsıkı sarılırken, sıcaklığını hissedip boğazıma düğümlenen ve içimde yankılanan hıçkırıklarımı özgür bırakıp ağlasam. Sen saçlarımı okşasan bir babanın nasırlı elleriyle oğlunun saçlarını okşadığı gibi ve ben içimdeki zehiri nehir misali akıtsam ne güzel olurdu sevgili. Ama yoksun işte ve ben bunların hepsi bir hayalden öteye gidemiyor, ne acı değil mi? Dostlarım, bugüne dek hayatıma giren tüm sevenlerim, değer verdikçe canımı alan sevdiklerimin yokluğu kadar gerçek yokluğun...

O kadar yalan ki insanların gülümsemeleri, o kadar menfaatperest olmuş ki yeryüzünde herhangi bir anı paylaştıklarım, artık alınacak bir canım, bir parçam kalmadığı için bir anda yok oluverdiler. Bir fotoğraf geldi gözlerimin önüme şimdi, kimdi hatırlamıyorum o fotoğrafı çeken, hatırladığım tek şey var ardında akbabanın olduğundan habersiz bir Afrikalı çocuğun çaresizliği ve resmi çeken kişi intihar etmişti sanırım o anı o karede ölümsüzleştirdikten sonra... Çünkü o çocuk ruhunu akbabaya teslim etmişti. Çaresizliğim o Afrikalı çocuğun ki gibi ve azabım o fotoğrafçınınkiyle aynı derecede acı verici, sevdiğimi sunduğum kim varsa sevgili, hepsi birer birer o akbaba gibi olup çıktı. Ama ben şimdiye kadar savaştım hayalinin sayesinde, bir yerlerde var olduğun ümidiyle yaşadım, seni delice sevdim ve yokluğunda bile seni içimde yaşattım her nefes alışımda... Ta ki, bu yazıyı kaleme aldığım şu ana kadar dayanabildim, bu saate kadar sen gelmedin, ruhumu akbabalara teslim ediyorum, gelsen de kurtaramazsın artık...

Herkes bayram sevinci yaşıyordu sevdiğim. Kim bilir sen de yaşadın belki, kutlu olsun geçmiş bayramın ve gelecek olan bayramların ve ben bu bayram sabahı yine sessizce ağladım. Her bayramda olduğu gibi.... Kimsesizdim, çalmadım kimselerin kapılarını, kimsesizliğim kapımı çaldı, kapattım kendimi hücreme, gecenin karanlığına gizlenip çıktım dışarı gece saklar beni diyerek, kimsesizliğimle bayramlaştım, yalnızlığımın elini öptüm, sefaletimi bir tabakta sundum şeker tadında firari ruhuma...

İçini karattım değil mi? Affet beni sevgili, inan ki bunun tek sebebi; kimsesizliğimden, kalabalıklarda bile yalnızlaşmamdan, sefaletimin bana sunduğu çaresizlikten ve bir sen kaldın bu çaresizliğin ortasında tek dayanağım, içimi dökebileceğim, yazarak yaşadığım bir sen varsın, sadece sen anlarsın beni, dilinde zehir zemberek kelimeleri cansız kağıtların bedenine aktarırken sıcaklığını hissettiren ve seni bana getiren kalemimden başka tek sen varsın beni anlayabilen, beni terk etmeyen bir sen kaldın. Affet!
Sonuçta bende insanım, sana toz pembe bir dünya vermek, seninle toz pembe düşler kurmak isterdim. Gerçekliğinle el ele verebilseydim, iyi bir Ferhat olurdum ya da aşk ile yanmaların ötesine geçmiş bir Mecnun olurdum uğrunda, şüphen olmasın. Seninle gezmek isterdim, sen ne istersen alabilmek, gözlerine bakarak geceleri şiirlendirmek isterdim; bir yuvamızın olmasını, çocuklarımızın şen kahkahalarıyla şenlenmek, sen olunca yanımda üzülmelerin bile bir anlamı olurdu eminim. En çok neyi isterdim biliyor musun sevgili? Seni yazmak yerine yaşamak olsaydı kaderimde, ölüm kederlendirmezdi beni, doya doya yaşardım seni ve o an ölümsüzleşirdim.

Kaç zamandır yokum kendimde, kaç zamandır yoksun. Ne ben alışabildim sensizliğe, ne tütün kokusu sinmiş odam alışabildi hayalinsizliğe... İnan çok gücüme gidiyor; öykülerimde can bulan kadınların senin yerine beni sahiplenmesi ve kimsesiz sokaklarda attığım her adımla sen uzaklaşıyorsun sanki, bunu düşündükçe, sensiz kalmak gücüme gidiyor sevgili. Gözlerimi açmak bile istemiyorum, sensiz bir güne başlayacağımı biliyorum ve onulmaz yaralar açıyor ruhumda, gözlerimi açmıyorum bende, tüm dünya beni uykuda biliyor, oysa uykuyu unutalı çok oldu.

Hayalinde can bulan gülüşünü özledim. Kendimde unuttuğum ne varsa bulduğum hayalini özledim. Seni çok özledim, özlemlerim işgal edince yüreğimi, delice bir istekle, Neroncavari bir arzuyla bu şehri yakmak istedim, vazgeçtim daha sonra; eğer ateşe mahkum olursa bu şehir bende yanarım, bilmekteyim yanmaların acısını ama senin bu acıyı bilmeni istemiyorum sevgili. Sen yanmaları bilme, sensizliğimde yanmalarımı bilmediğin gibi... Bilme!

Nasıl da huzursuzum. Evimin çatısına tüneyen bu baykuş, Azrail’in habercisi gibi, ölümün yaklaştığını haber veriyor sanki, annem hastalandı yine, ayağı tutmaz oldu. Ben çaresizim, sefilim ve sefaletime bir aşkla seni dahil etmekten, sonrasında kaybetmekten korkuyorum. Daha bin bir çeşit dert başımda, görsen tanıyamazsın beni, genç yaşta karlar yağdı saçlarıma... Sıkıntılarda sevinçlerin olduğu gibi biz insanlar için. Geçecek elbet bu günler, seni kocaman bir gülümsemeyle karşılayacağım bir gün sevgili. Bekliyorum seni, unutma beklemelerimi. Seni seviyorum

[styla45]

Kendine iyi bak bir "veda" degil "elveda" cumlesidir cogu zaman. O uc kelimeden cok daha fazlasini gizler icinde...
"Kendine iyi bak. Cunki bundan sonra ben yaninda olmayacagim. Olamayacagim.
Istesem de istemesem de. Sevdim bir zamanlar seni, hala seviyorum
ve benden sonra da mutlu olmani istiyorum.
Olurda bir gun donersem seni iyi bulmak istiyorum.Kendine iyi bak.
Cunki bundan sonra kendinden baskasi olmayacak yaninda sana bakacak. Ben olmayacagim.
Kendine iyi bak ve beni dusunme. Cunki ben de seni dusunmeyecegim artik.
Arama sakin beni, yazma, cunki ben yazmayacagim. Sil beni yureginden, cunki ben silecegim.
Fakat, yasanilan, paylasilan guzel seyler hatirina sana yurekten mutluluklar diliyorum.
Ve ben bir daha donmemek uzere gidiyorum.
"Kendine iyi bak. Aramizda gecen herseye ragmen benden sonra iyi oldugunu bilmeyi
tercih ederim.
Aslinda bilmem cok onemli degil, iyi oldugunu varsayacagim ben.
Seni bir daha asla gormemek uzere gidiyorum ben, seni kendinle basbasa, yapayalniz birakiyorum ben.
Biliyorum kendini birakacaksin benden sonra, o yuzden iyi bak diyorum.
Aslina bakarsan, cok da fazla umursamiyorum."
Kendine iyi bak, derler ve giderler.
Tutkuyla sevenler, bazen birden fazla soylerler
bunu.
Cunki onlari ayirmak, eti tirnaktan ayirmak gibidir.
Kolay kolay kopamaz onlar, surec cok aci vericidir, yurek parcaliyicidir.
Her seferinde azalan umutlarla geri doner ve yine Kendine Iyi Bak gozleriyle ayrilirlar.
Ta ki umut da, sevgi de tukeninceye kadar Taki son elveda mezar sessizligine burunuceye kadar
Tutkunun otesinde sevenler, bir kez Kendine Iyi Bak derler ve giderler.
Onlar eti tirnaktan ayirmak yerine olumu yeglerler.
Onlar bu aciyi bir
kezden fazla kaldiramayacaklarini bilirler.
Kendine iyi bak, derler ve giderler.
Bu sozlerin icinde ihanet yok, hic bir zaman olamaz derler ve giderler.
En buyuk ihanet degil midir aslinda seni seveni, ihtiyaci olani yuzustu birakip gitmek.
Kendine iyi bak, derler ve giderler. Seni suskunluga mahkum edip giderler.
Seni parcalara ayirip, en buyuk parcayi yanlarina alip giderler.
Seni senden alip giderler.
Daha kotusu suclayamazsin onlari tum bunlar icin.
Kendine iyi bak deyip gidenin gecerli bir nedeni vardir elbet.
Suclatmaz kendini. Savasmadiklari icin kizarsin ama suclayamazsin.
Savasmislarsa, yenildikleri icin kizarsin ama suclayamazsin.
Yenildigin icin kizarsin ama suclayamazsin Ayriligin kacinilmazligina inandirir seni,
kendine iyi bak, derler ve giderler.
Elinden umutlarini, duslerini, sevgilerini alip giderler.
Bir tek
anilari birakirlar geride, bir de hatirladikca gozyaslarina bogulasin diye unutulmayan nagmeler.
Arkalarina bakmadan cekip giderler eger yalniz kalmissan, cunki insafsizliklarini gormek istemezler.
Hersey o saniye orada bitsin, kapansin bu sayfa isterler. "Bitti" diyemedikleri icin ,
kendine iyi bak derler. "Kirildim ve affedemiyorum" diyemedikleri icin kendine iyi bak derler.
"Seni istemiyorum artik, hayatimdan cikaracagim ama bil ki hic unutmayacagim"
diyemedikleri icin kendine iyi bak derler.
"Biliyorum cok kanayacaksin ama daha iyisini yapamiyorum" diyemedikleri icin kendine iyi bak derler.
Vicdanlarini rahatlatmak icin kendine iyi bak derler,
cunki o kan uzun sure akacaktir ve o yara asla kapanmayacaktir, bilirler.
Kendine iyi bak bir noktadir cogu zaman.
Kendine iyi bak deme bana, sadece kotulukler noktalansin isterim ben.
Oysa sen iyisin
Sen gozumdeki isik, dudagimdaki tebessum, sen icimdeki sevincssin.
Sen hayatima renk katan, sen yuregimdeki carpinti, sen hayatimdaki nesesin.
Sen yolumu aydinlatan, sen dert ortagim, sen gonul yoldasim, sen bir tanesin.
Kendine iyi bak deme bana. Nokta koyma.
Keske boyle yasanmasaydi bazi seyler, keske affedebilsen beni,
keske ben de affedebilsem seni. Keske dondurebilsek zamani geriye.
Keske bugunku aklimizla yasasak herseyi bastan. Nafile...
Ama yine de, gitmesen olmaz mi?
Bitmesek olmaz mi?
Sen eksikken, ben nasil tam olurum?
Senden kalan boslugu kimlerle doldururum?
Savassak aramiza giren seytanla olmaz mi?
Hani buyuk asklar her turlu engeli asardi,
hani gercek dostluklar her sinavi gecerdi,
hani sevgi eninde sonunda kazanirdi?
Hani hayatta hic kirlenmeyecek degerler vardi?
Hani en buyuk zaferler, en kanli savaslarin
ardindan kazanilirdi?
Bunlarin hepsi yalan mi?... Sahiden..., gitmesen olmaz mi?
Bitmesek olmaz mi?
Peki o zaman... Senin istedigin gibi olsun... Oyleyse sen de "Kendine Iyi Bak."