Aşk

[Kéan aRs]

gözlerin.....
Gözlerin gözlerin gözlerin,
ister hapisaneme, ister hastaneme gel,
gözlerin gözlerin gözlerin hep güneşte,
şu Mayıs ayı sonlarında öyledir işte
Antalya tarafında ekinler seher vakti.

Gözlerin gözlerin gözlerin,
kaç defa karşımda ağladılar
çırılçıplak kaldı gözlerin
altı aylık çocuk gözleri gibi kocaman ve çırılçıplak,
fakat bir gün bile güneşsiz kalmadılar.

Gözlerin gözlerin gözlerin,
gözlerin bir mahmurlaşmayagörsün
sevinçli bahtiyar
alabildiğine akıllı ve mükemmel

[Kéan aRs]

kim özler avuç içlerinin kokusunu......
O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar
bırakılmasaydı eğer.

Dayanılması o kadar da zor değildir,
büyük ayrılıklar bile, en güzel yerde başlatılsaydı eğer.

Utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer.

Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,
çalınan birinin kalbiyse eğer.

Korkulacak bir yanı yoktur aşkların,
insan bütün derilerden soyunabilseydi eğer.

O kadar da yürek burkmazdı alışılmış

[Kéan aRs]

herşey sende gizli......
Yerin seni çektiği kadar ağırsın
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kar sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna;

Ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..
Gülebildiğin kadar mutlusun
Üzülme bil ki ağladığın kadar güleceksin
Sakın bitti sanma her şeyi,

[Kéan aRs]

iki oda bir istanbul...
biri düşlere bakar
ben hep düşlere çıkardım
asılı ip merdivenlerden
kanatlarım yoktu henüz
çocuktum
o merdivenlerde düştüm
kırlangıçlar büyüttü beni
köşe kapmaca oynadım
misafir gittiğim her masalda
ebesi olduğum oyunlarda
kanatlarım çıktı
uçmayı öğrendim
çatılarda şarkı söylemek için

evim iki oda bir İstanbul
bir kapısı sana açılır
bir kapısı sokağa

benim sokaklarım hep çıkmazdı
birgün öğrendim caddeleri
caddelerde yürümeyi
koşmayı da bilmez, kaçmak sanırdım
güneş be

[Kéan aRs]

iki oda bir istanbul...
biri düşlere bakar
ben hep düşlere çıkardım
asılı ip merdivenlerden
kanatlarım yoktu henüz
çocuktum
o merdivenlerde düştüm
kırlangıçlar büyüttü beni
köşe kapmaca oynadım
misafir gittiğim her masalda
ebesi olduğum oyunlarda
kanatlarım çıktı
uçmayı öğrendim
çatılarda şarkı söylemek için

evim iki oda bir İstanbul
bir kapısı sana açılır
bir kapısı sokağa

benim sokaklarım hep çıkmazdı
birgün öğrendim caddeleri
caddelerde yürümeyi
koşmayı da bilmez, kaçmak sanırdım
güneş be e

[Kéan aRs]

özledim seni...
özledim seni...
ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sizi olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
aksamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını,
çocuksu küskünlü

[Kéan aRs]

bendekı amansız bır korku...
yıldızlar solmus renglerınle bakaren bana
dertlerımı mehtaplı ısıklarda
sonsuz bosluklara haykırırken
pes etmısken acılara
son nefesıme verırken
göcub gıderken baska dunyalara
bır mucıze bır sans sen cıktın karsıma
hayat opucugu verdın bana
gecemde gunduzumde sen
yarınlarımda yıne sen
korkuyorum hayatan acılardan
bir düşünce sarıyor gizlice
benı terk etmenden
erıyen bır mum gıbı
ıcındekı sevgı sonerse
benim için artık sen
ıcımde bır sıkıntı
bır fırtına kabus
toz duman

[Kéan aRs]

ÖLÜM VAR...
bu aşk değil bu bir heves
sevda dediğin nedirki
hayat değil yaşam değil
ölüm dediğin nedirki

ölürüm ben hevesimden
kalmam sevdalana kadar
aşk bir hiçtir sonsuzluktur
sevmek boştur ölene kadar

hayat yalan sevda yalan
yaşadığım çoktan yalan
ölümden geriye kalan
nedir aşk mı?

sevdalı üzülür gider
bilmezki ölüm var ölüm
sevdalı aşkım der sever
bilmezki ölüm var ölüm

bir özlemdir gelip geçer
bir hevestir biter gider
bir derttir çekip geçer
gerçek olan ölümdür.ölüm

[Kéan aRs]

o adam...
O yüreği sevmekten yaralı
Şiire aşık bir insan
O da herkes gibi
Payını almış dünyadan
Kimi gün ağlamış, kimi gün gülmüş
Kimi gün vurulmuş, kimi gün düşmüş
Taş olmuş susmuş
Kuş olmuş uçmuş
İncinmiş, kırılmış, küsmüş
Kimini deliler gibi sevmiş
Yıldızlar gibi yüceltip övmüş
Kiminin yüzüne tükürmüş, sövmüş
Bir kere yaşamış, bin kere ölmüş
Şimdi 'bir avuç gözyaşı'
'Bir demet şarkı'
Ve bir de bu 'uykusuz şiirler'
Ardından kalan...

İşte son perde
İşte son sahne
İşte

[Kéan aRs]

artık sevmemeliyim...
yok,yok artık sevmemeliyim seni.ağlamayayaım ******* boyu senin için
ve artık gözlememliyim yolunu. senin için düşmemeliyim dillere
çıkarmalıyım aklımdan gözlerini, güzelliğini vede tükenmiş olan
hayallerimi. kendimi bu aşkın içinden koparmam gerek çünkü sen artık
yoksun.senin gidişine kabullenemiyorum. sensiz bir anım bile mutlu
geçmiyor.sensiz dünya sanki yok oluyor.sensiz artık nasıl gülebilirim
ki. ah sevdiğim ah yüce bir dağ gibi yıkıldım ardından. gidişin öyle
bir acı verdiki bana hala nas