Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Çırpınış
Niye çabalıyorsun,
niye üzülüyorsun be Abdurrahman?
Senden önce de dönüyordu bu dünya,
dönecek senden sonra da.
Bırak kendini sal girdaba,
döndürür seni de nasıl olsa.
Uy düzene sen de büyük çoğunluk gibi,
gelene ağam, gidene paşam de.
Önemsemeden sana ne denildiğini
peki efendim de.
Yarabbi şükür de
yüzüne tükürülse bile.
Çırpınma boşuna öğreneceğim diye.
Neyi ve niye öğreneceksin ki?
Bilmenin ne önemi var
huzurunu kaçırmaktan başka.
Bir değer üretmeye çalışma aptal gibi,
çalışmak da ne?
Salla başını, al maaşını.
Düşünmek mi? Sakın ha! ! !
Yeter ki iyi kıç yala
çok şeye yarar.
Yok et kimliğini,
ol kırk kişilikli,
daha doğrusu kişiliksiz,
kalkındır kendini diyor aklım.

Fakat,
yok edilince başkalarınca
evrene kattığım değerler.
Sadece insan olduğum için
ve sadece insanlar için ürettiğim
düşünceler ve hizmetler.
Sızlıyor vicdanım,
dile geliyor ve dur diyor,
dur da bir düşün.
Sen de olduğun için var bu dünya
ve sen de varsın bu dünyada.
Hem de şimdiki zamanda
ve olman gerektiği mekânda.
Bütün bu şartlarda olman gerekmeseydi,
olmazdın ki zaten burda.
Sebepsiz yaprak bile kımıldamazken,
sen rastgele mi varsın, ha!
Anlasana,
sen varken senle beraber dönüyor dünya.
Unutma, senin de katkın var bunda,
olumlulukta veya olumsuzlukta.
Şimdi karar ver bakalım
katkın hangi yana?
Gönlüm de, aklım da akıyor olumluluğa,
aptal bile denilse bana.
Erdem sayılırken
sıradan insan davranışları,
başlıyorum ben yine çırpınmaya.


17. 5. 2001 – Perşembe

[GooD aNd EvıL]

Çocuk Aklım
Güneşin batışını izledin mi hiç
denizin içine doğru?
Peki güneşin doğuşunu izledin mi hiç
denizin içinden göğe doğru?
Nasıl da sönmedi suyun içinde
akşamdan sabaha bekledi de?
Çocuk aklımla hemen anladım ki
denizi de ısıtıyordu böylece.

Şimdi büyüdüm.
Biliyorum artık dünyanın yuvarlak olduğunu.
Güneşin denize batıp,
tekrar denizden doğmadığını biliyorum artık.
Ve her doğuşunda, battığından farklı olduğunu da.
Ve yine biliyorum ki,
yaşayan her şeyin bir kaybolup,
tekrar bir daha var olduğunu.
Her var oluşunda, bir öncekinden farklı biçimde,
aynı güneş gibi.


13. 9. 2000
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Çoğalış
Girdim etki alanına,
girdin etki alanıma,
can katıldı canımıza,
sevgi dedik adına.

Artı eksi alanlar gibi,
geçti biri birine duygularımız.
Hırsız oldu sanki birden,
çaldı giysilerimizi aşkımız.

Madde etkisinden soyut
geçtik bir başka boyuta,
bir can çekti canlarımız
aldık da indik dünyaya.
(ve Özge dedik adına) .

3. 12. 2001 – Pazartesi
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Davet
Öyle bir estin geçtin ki başımdan,
saçım değildi rüzgârından dalgalanan,
nefsimdi harmanlanan,
altüst olan.
Önce uyandırdın arzularımı,
sonra kendine doğru çektin beni
tutarak onlardan.
Ama gelmedim,
gelmeyeceğim de
inan!


14. 1. 2003 - Salı / Saat:11.30
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Deprem
(17.8.1999 depremi üzerine)

Esme be rüzgâr,
Esme ne olur.
Batıdan doğuya doğru esme.
Henüz geldim daha oradan.
İnsan manzaraları daha beynimdeyken,
Onların donakalmışlıkları,
Onların korkuları,
Onların kaygıları,
Onların acıları,
Daha yüreğimi dağlarken;
Dahası,
Ceset kokuları taptaze burnumdayken,
Esme be rüzgâr,
Esme ne olur.
Biraz durulsun beynim.
Biraz dinlensin kalbim.
Fırsat ver ne olur.


14.9. 1999
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Dibe Vuruş
İçimden gelmiyor artık
memleket meseleleri için
kağıt, kalem almak elime.
Binlerce beyin hücresi öldür,
seç kelimeleri cımbızla,
duygu ve düşüncelerimi
anlatacağım diye.
Kime ve niye?
Boş ver be.

Herkes görmüyor,
bilmiyor mu
yurdumun satıldığını
parsel parsel.
Yabancının malını koruyan
yine bizim asker.

Kendimize ait
ne sanayi kaldı ülkemde
ne de tarım.
Hayvancılığımız zaten Allah kerim.
Elden çıktı bir bir devlet yatırımlarım.
Haberleşmemiz,
bankalarımız bile
oldu yabancının.
Yerüstü bitti,
şimdi satılma sırası
yeraltı kaynaklarının.

Ne istihdam var, ne de üretim,
kaldırdılar sosyalliğini de devletin,
kendi ülkemizde kaldık yetim.

Reel dünyada ekonomiyi kurduk sanal.
Öksürse başbakanım
düşüyor paramın değeri,
hortluyor enflasyon denilen canavar.
Biz kapıcısıyız - hizmetçisiyiz artık,
sahip oldu ülkeme yabancılar.

Vatandaşımız fert değil ki,
ümmet.
Sırtında bir hırka,
sofrasında bir lokma
oturuyor miskin miskin,
ve şeyhinden bekliyor himmet.

Gözlere çekilmiş mil,
beyinler yıkanmış bir bir.
Kişi sadece kendini düşünüyor
ve götürebildiği kadar malı
o da götürüyor.
Sömürgeci çobanlarca
koyun gibi güdülüyor.
Ülkem elden ha gitti, ha gidecek,
diline sürülen bir parmak bala
hâlâ Allah’a şükür diyor.

Be hey Abdurrahman,
senin kalemin hâlâ niye yazar?
Sen kalemini kırsan kim anlar,
_ıçını yırtsan kaç yazar.
Akıllanmayacak bu millet
açlıktan ve hastalıktan
ölene kadar.
Merak etme ey milletim,
bu duruma da az bir zaman var.

9 Şubat 2007 / Cuma - Saat: 17,25
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Doğru Eylem
Uçmayan kuş,
Süt vermeyen inek,
Yumurtlamayan tavuk,
Elma vermeyen elma ağacı
Gördün mü hiç?

Yetileri olduğu halde
Görmeyen göz,
Duymayan kulak,
Tutmayan el,
Gitmeyen ayak
Ne işe yarar,
Varlıklarının ne anlamı olur?

Hepsinin varlığının bir amacı var,
Ve hepsi de görevlerini tam yapıyorlar.

Elbette senin varlığının da bir amacı var.
Acaba sen de görevini tam yapıyor musun?

Uçmayan öküz,
Süt vermeyen eşek,
Yumurtlamayan köpek
Dövülür mü hiç?

Ama, yük çekmeyen öküz,
Davarı korumayan köpek bile
Hoş görülmezken;
Onların sahibi olan sen,
Görevini yapmazsan,
Acaba hoş görülür müsün?

1.5.1998 - Cuma
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Dost Acısı
Ne zormuş bir kötü haberi bilmek,
Bir dost hakkında.
Ama, o dostun duymadığı kötü haberi.
Ve o kötü haberi,
O dostun yüzüne karşı söylemek
Sorumluluğunu hissetmek.
Ne zormuş Allah’ım.

Dost acı söyler demiş atalarımız.
Yani, acı da olsa doğruyu söyler demişler.
Her halde bu olsa gerek.
Düştüm o acı duruma.
Allah’ım ne zormuş.

Dost kötü günde belli olur
Demiş bir de atalarımız.
Yani, kötü zamanında dostun yanında olmak.
Evet, çok doğru ve mutlaka gerekli.
Can dostundan daha emin
Sığınılacak bir liman mı var?

Ama, dostun acı da olsa doğruyu söylemesi
Veya
Dostun, kötü zamanında dostunun yanında olması.
Bunlar ayrı ayrı olunca ehh! .... Neyse.
Ancak, ikisi bir arada olunca çok kötü.

Dosta hem acı haberi vereceksin
Ve hem de o kötü zamanında yanında olacaksın.
Yani, onu önce üzeceksin, kahredeceksin,
Sonra da ona manevî destek olacaksın.
Kendi duyduğun üzüntü de cabası.
Ne zormuş, anlatılır gibi değil.
Dosta da, bana da yardımcı ol Allah’ım.


9.7.1997 – Perşembe
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Dua
İncecik, çok zarif, çok narin, çok hassas,
Ve bir ceylan yavrusu kadar ürkek,
Bir ceylan yavrusundan, bin kat daha sevimli,
Hiç de kıyılası değil.

Sevgi dolu, sımsıcak, güneşten de öte.
Sığınılacak bir liman gibi, şefkât dolu.
Yakın, yapyakın, hemen yanında.
Hatta, senden bir parça gibi.

Dokunulmaya görsün sakın kendine! .
Ürkek, sevimli ceylan yavrusu gider,
Vahşi bir kaplan gelir.
O, güneşten de öte sıcaklık gider, buz olur.
Ve senden bir parça kopar, el olur.

Doğadaki zıtlıkların dengesi bu mu acaba?
Diye sorarsın kendine istemeden.
Eğer bu ise Allah’ım.....
Ceylan yavrusu yap tekrar, o kaplanı.
O sıcaklığa erittir o buzu.
Ve asıl, kopan parçamı geri ver,
Yarım kalmayayım...
Abdurrahman Özdemir

[GooD aNd EvıL]

Dünya Düşkünü
Hani fırtınalar yıkamazdı seni?
Seni seller deviremezdi hani?
Çünkü asırlık çınardın sen,
öylesine kök salmıştın ki yaşam tarlasına
öylesine...
Ve öylesine heybetliydin ki,
sadece sen değil,
herkes de senin sandığın gibi sandı seni.
Sadece sen görebilirdin içini
ama görmedin,
göremedin içini kemiren kurtları.
Çünkü sevgi suyu sulamıyordu toprağını,
kök damağın tadamıyordu aşkı..
Ve artık kurudun.
Ama yine ayaktasın dimdik,
hem de bütün heybetinle,
fakat bir hayalet gibi
Dıştan bakanlar bile anladı da kuruduğunu,
sen hâlâ anlamadın yok olduğunu.


21. 8. 2002 - Çarşamba / Saat: 13.00
Abdurrahman Özdemir