Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Aşka Aşk

Emin ol ki ırmak bakışlı kız
Seni unuttuktan sonra da
Yine böyle titreyecek dizlerim
Kalbim yine bambaşka heyecanlarla çarpacak...

Çünkü ben
Senden daha fazla sevdim aşkı
Ve her kanayışımda daha da büyüttüm içimdeki ozanı…

[GooD aNd EvıL]

Acı Eskir Şiir Kalır Ardında

Sobası tutuşmayan sabahların ayazındayım
Kar beyazının yönetime el koyduğu büyük şehirlerde
Kimsenin tanımadıklarına selam vermediği vakitlerde
Çoktan bitmiştir aşklarım fahişe gülüşmelerde
Gündüzler kandırır beni
Eriyen kar beyazının
Çocuk yüreğime bıraktığı ihanetlerde

Hanginiz yürür ölümüne türkü söyler gibi bilmesem de
Cesurum artık sevdiğimi söyleyecek kadar

Gündüzler kandırır beni
Gece anlar yalnız
Destanlarda kalır o yürekli sevdalar
Acı eskir
Şiir kalır ardında dost
Dost ölür selamı kalır...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Acılar Bütün Kadınlardan Daha Doğurgandır

Acılar bütün kadınlardan daha doğurgandır bu gece
Ve hissedebildiği için bunca kederlidir insan

Herkes sevildiği için güzeldir.
Bense şairim
Sadece baktığım için gözlerine...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Acılar mı Büyüttü Çocuk Yüzünü

Günden güne azalan bir şeyler var içimde
Artarken içimde yiten acının utancı
Çiçekler solduktan sonra zamansız ölümlerin göğsünde
Geçebiliyorsam eğer bir mezar taşının kıyısından yüreğim daralmadan
Acılarımda nankördür en az sevinçlerim kadar

Büyüdü toprağında çiçek
Ateş söndü kendiliğinden
Acılar mı büyüttü çocuk yüzünü
Yoksa sen mi acıları büyüttün çocuk yüzünde
Bilemeden geçtik
Her an yıkılacakmış gibi sallanan köprülerden

En kötüsüde kabullenmekti acıları
Boğazın düğümlenmeden geçebilmek
Bir zamanlar içini kül eden yangınlar ortasından

Kuma benziyordu zamanlar
Akarken hızla parmaklarımın arasından
Tutamıyorum hiçbir sevinci
Adı sonsuzluk olan hiçlikler içinde

Ve sana en güzel şiirlerini yazdıran
Güneşin yakıcılığını yüzünde saklayan bakış
Vedalar bile yitiriyor artık anlamını
Siliniyor günden güne külleri soğuyan ayrılık
Ama yine de hep taze kalıyor umut
Hangi gelecek eskir
Hangi şiir pas tutar ki dost
Umudu anlatıyorsa eğer...

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Acılar Tohumlarıdır Şiirlerimizin

Acılar tohumlarıdır şiirlerimizin
Mürekkebidir en güzel dizelerimizin
Kırarak daralan bir göğsün kafesini
Yazılır her akşam kentin yoksul duvarlarına

Bir koyu kızılı ararken gün batımında
Ve sahip olamadıkların
Gömülürken güneşle beraber o uzak sulara
Bambaşka bir duyguyla sarsılır fikrin

O sancıyan dünyanın
İyi kalpli çocukları da aşık olurlar
Çünkü mayasına sevda katılmıştır onların bir kez
Ve seçme şansları yoktur acı çekmekten başka
Sarmak isterken yaralarını
Koskoca bir halkın
Kendilerine bile yetmez olur
Bu kocaman yürekleri

Acılar tohumlarıdır şiirlerimizin
Mürekkebidir en güzel dizelerimizin
O iyi yürekli çocuklarının hikayelerini anlatırlar
Akşamüstünün kızıl göğü çevirirken yüzünü ağır ağır siyaha
Yola koyulurlar aşk çağının o sürgün yürekleri
Çıkmaz sokaklarda dövüştüklerini bile bile...

23 Mayıs 2003
02:25

Melih Coşkun

[GooD aNd EvıL]

Acılarımın Çetelesini Tutmadım Hiç

Acılarımın çetelesini tutmadım hiç
Ya da çıkartıp kılıcımı kınından
Savaşmadım tek başıma
Gecenin üzerime saldığı hüzünlerle

Dünyada yazılmış bütün şiirleri ezbere bilip de
Tek bir dize yazamayan adam kadar garip
Yahut usta bir şairin
Yüzlerini bile görmediği insanların yaralarını sarıp
Yanı başındakilere duyuramadığı ses kadar derin
Şizofren bir sayıklama gibi belki de
Ceylan bakışlı bir sevgili yaratıp satırlarında
Sonra onun için ******* boyu uykusuz kalmak

Hayır
Acılarımın çetelesini tutmadım ben hiç
Oynamadım da hiçbirinizin yaralarıyla
Ne demir kapıları pas tutmuş karanlık zindanlarda yattım
Ne iğrenç ıslığını duydum ıslak bir sopanın
İnerken ense köküme

Peki nedir o zaman
Şu kahrolası dünyayla alıp veremediğim
Her gece boğazımı saran bu yağlı urgan
Hiç kimse duymadığı halde
Kulaklarımı sağır edercesine çınlayan o ses.

Oysa o kadar sessiz ki *******i bu şehir
Ve odam o kadar huzurlu
Ne bir polis sireni
Ne kırılan camların karanlığa savruluşu.

Yine de mümkün mü sanıyorsunuz
Mil çekip yüreğimin gözlerine
Kendi vicdanımın yüzüne tükürmek
Mümkün mü
Kenarı desenli kağıtlarda aşkı ağlatmak
Kolay mı be dost
Sadece kendi acılarımın çetelesini tutmak…

2005

[GooD aNd EvıL]

Acılarına Benzemek İstiyor İnsan

Acılarına benzemek istiyor insan
Varmak için türkü tadına
Sevinçlerinin kanlı bıçaklı düşmanı oluyor
Unuttuğunda terk edilmiş bir köşe başında bıraktığı
Son yorgun ve yarım kalmış kelimelerini…

2007

[GooD aNd EvıL]

Açıldı İşte Perde

I.
Açıldı işte perde
Çıktı sahneye oyuncular birer birer
Yine çalmaya başladı o şarkılar

Yıllardır görememiş gibiydim yüzlerinizi
Ve bir asır geçti tutamadan ellerinizi
Şimdi çok uzaklardayım
Araya yıllar
Asırlar girsede aramıza
İlk ve son kezde olsa
Çıkarsızca gülmüşse eğer gözleriniz gözlerime
Daha da içinizdeyim artık
Ayrı ayrı dursakta

II.
Bir şiir daha direniyor göz kapaklarım
Bu gece illaki yazılacak bu şiir
Kapatsamda karanlık bir ortaçağı
Vazgeçmedim yüreğimden şu kısacık ömrümde
Şiirler biriktirdim
Sıcak yaz günlerinden
Kederin baharı zaptettiği yerde

Açıldı işte perde
Yine aynı şarkı gecemde çalan
Bambaşka gözler
İçimi ormanlar gibi yakacak olan,
Şiirler okunacak yine aynı yerde
Dağlar bakmasa da artık
Odamın tozlu camlarına
Başka yerde olsam da
Başka zamanda veya
Yürek aynı yürek
Kafa aynı kafa...

[GooD aNd EvıL]

Açlık

Aşka olan açlığımdan
Ömrümün bütün doğrularını bir çırpıda silip
Tek bir yalana inanmaya hazır bekleyişim...

Ve hürriyete olan sevdamdan
Kurtuluş düşleri kuran kumral bir çocuğun
Her gece uykularıma karışması…

[GooD aNd EvıL]

Adımı Anmayı Unuttuğun Gün

Adımı anmayı unuttuğun günden beri
Aşkı kirletiyorum karanlık sokaklarda
En suskun şahidim oluyor gece
Ama bil ki namuslu oluşundan değil
Dilsizliğinden susuyor

Koyu bir yeşile bıraktığımdan beri bilincimi
Unuttum hüzünlenmeyi
Silindi ezberimden birkaç şiir daha
Kurudu artık düşlerimin sağanağından arta kalan
Yok artık ağlamak ayrılığı anlatan şiirlere
Kazımak yok beynime acıtan veda sözcüklerini

En çok acıtan bazen de söylenmeyenlerdir
Çok uzaklarda kimseler görmeden solan
O güzelim dağ çiçekleri gibi
Kimsenin açlıklarını ve öfkelerini bilmediği insanlarım gibi

Bütün şiirlerim yarım kalıyor artık
Bitiremiyorum söylemeye çalıştığım hiçbir cümleyi
Çürüyen bir ceset gibi zaman
Hırpalıyor günden güne
Güzelliklere olan inancımı

Yüzün ne kadar temiz derdin oysa bana
Yeni doğmuş bir çocuk kadar günahsız sanki
Ama yetmezdi hiçbiri sevebilmen için beni
Anlatırdın sabahlara kadar en mahrem sırlarını
İnsanlardan kalma yaralarını anlatırdın her seferinde

Daha açıkken yaralarım kendi yüreğimde
Koskoca bir denizi hapsetmişken göz bebeklerimde
Senin yaralarını sağaltmaya uğraşırdım hep
Nerede ağlayan bir çocuk görsem
Unuturdum kendi umutsuzluğumu
Yani bir tek kendi yangınıma su dökemezdim
Kül olurken göz göre göre yüreğimdeki orman.

Adımı anmayı unuttuğun günden beri
Kirlettim yüzümü karanlık sokaklarda
Fırsatı olsa dile gelecekti gece
Anlatmak için bütün bildiklerini

Hüznümü geri ver bana ey çürüyen zaman
Geri ver güzelliğe olan inancımı
Kuruyan bir dağ çiçeğiyim şimdi dağ başlarında
An gelir kokum yayılır ışıklı şehirlere
Duyarsınız açlıklarını ve öfkelerini o güzel insanlarımın…

Melih Coşkun