İsmail Soygeniş

[GooD aNd EvıL]

Adam Bulamadım

Nice diyarlar gezdim,
Nice insanlar tanıdım,
Şu fani alemde kendimce,
Bilemedim, güzel kim, çirkin kim bu alemde,
Kime varıp gönül verdiysem,
Terk edip gitti bir gün,
Herkes sanki mumdan olmuş,
Gönülden seven birini bulamadım.

Nice paşalar gördüm,
Nice beyler tanıdım,
Şu fani dünyada kendimce,
Bilemedim; düşman kim, dost kim bu alemde,
Kime varıp “medet” dediysem,
Ağlattıp gitti bir gün,
Herkes sanki taştan olmuş,
Derde derman birini bulamadım.

Nice sultanlar gördüm,
Nice kullar tanıdım,
Şu fani alemde kendimce,
Anlamadım; zalim kim, mazlum kim,
Kime varıp “aman” dediysem,
Ezdi geçti bir gün,
Herkes sanki sırtlan olmuş,
Aşkla seven birini bulamadım.

Nice varsıllar gördüm,
Nice yoksullar bildim,
Şu fani alemde kendimce,
Anlamadım zengin kim, fakir kim,
Kime varıp “lütfet” dediysem,
Sırtını döndü bir gün,
Herkes sanki darda kalmış,
Almadan veren birini bulamadım.

Nice hastalar gördüm,
Nice tabibler tanıdım,
Şu fani alemde kendimce,
Anlamadım; dertli kim, dertsiz kim,
Kime varıp halin sorduysam,
Ah edip ağlar buldum,
Herkes sanki yasta kalmış,
Halden memnun birini bulamadım.

Nice alimler dinledim,
Nice cahiller tanıdım,
Şu fani alemde kendimce,
Anlamadım; veli kim, deli kim,
Kime varıp gayesin sorduysam,
Havanda su döğer buldum,
Herkes sanki maymun olmuş,
İlmiyle amil birini bulamadım.

Nice hocalar dinledim,
Nice papazlar tanıdım,
Anlamadım; Hak kim, Batıl kim,
Kime varıp hikmet sorduysam,
Secdesiz, ilimsiz buldum,
Herkes sanki şeytan olmuş,
Hakk’ı bilen birini bulamadım.

Nice yıllar yaşadım,
Nice yollar aştım memlekette,
Nice sırlara ulaştım devlette,
Bir ömür dolaştım durdum şu alemde,
Çözemedim; haklı kim, haksız kim,
Kime varıp 'efendim' dediysem,
Kul hakkı ile doyar buldum,
Herkes sanki akbaba olmuş,
Konmuş milletin tepesine,
Devleti talan eder halde buldum,
Gördüm ki “Yetim Hakkı” unutulmuş,
Umudumu kaybettim, hevesimi tükettim,
Nuh gibi tufanı bekler oldum,
Bitti ömrüm, gayri dostlar gider oldum,
Helal süt emmiş adam gibi adam,
“Sıratı mustagıym” yolda insan bulamadım.

[GooD aNd EvıL]

Ademin Nesli

Çeşit çeşit yaratmış rabbim ademi,
Kimi beyaz, kimi kumral, kimi siyahi,
“Kalu Bela” olsa da Bezm-i Alemde sözleri,
Başkadır kaderleri, benzemez asla parmak izleri.

Kimi adem kulluktadır Rabbine,
Secdededir alnı beş vakit,
Kimi hizmettedir kör nefsine,
İsyandadır Hakk’a her vakit.

Kimi sultandır mana aleminde,
Yüzse de yokluk, yoksulluk denizinde,
Kimisi hiçtir o “Din Gününde”,
Olsa da namı subay, kendi albay yeryüzünde.

Kimi adem, adam sanır kendini,
Giyince sırtına siyah cübbesini,
Takar elin at gözlüğünü gözüne,
Bilmez tükürür aynadaki yüzüne.

Kiminin okunmaz ne adı, ne sanı,
Yoktur ne makamı, ne ünvanı,
Lakin okur kalp gözünden,
Maziden atiye akan asırlık zamanı.

Kimi adem derviş hırkası giyer,
Sabah akşam durmaz insan eti yer,
Oturur “Nefsi Emmare”nin zirvesinde,
Yer beğenmez kendine kırklar meclisinde.

Kimi adem tapar kendi azgın nefsine,
“Benzemez Benzetir” kendi sapık fikrine,
Okur yazar çince, ingilizce, bilmem nece,
Lakin bilmez öz kitabından tek bir hece.

Kiminin iblisten olur iman mayası,
Geçmiştir boynuna kibirden olma halkası,
Secdesiz alınla, hiç eğilmemiş dik kafası,
Bekler mahşer’de dahi ayrı tören mangası.

Kimi adam olur gösteriş budalası,
Alkıştır, riyadır sabah akşam tek gıdası,
Ne “mizandır” ne “hesaptır” derdi tasası,
Razıdır cehenneme dahi olursa ayrı protokol kapısı.

Kiminin gönülden olur mayası,
Olsa da düz nefer, makbuldur her duası,
Helal lokmadır, her dem kutsal davası,
Allah Rızasıdır son nefeste kızıl elması.

Kiminin kul hakkından donanır sofrası,
Haram lokmadan beslenen asalak tayfası,
Kılavuz olunca kendine dev aynası,
İblise döner pusulası, helaka gider rotası.

Kimi adem sayar durur hiç bıkmadan,
Üç günlük emanet dünya servetini,
Kimi vakfeder gözünü hiç kırpmadan,
Allah için Hak için en son akçesini.

Kiminin localardır yurdu, yuvası,
Yoktur milli, manevi, derdi, tasası,
Dul karının kesesindendir gelir harcı, tuğlası,
Kendini oynatır meşhur duvarcı ustası.

Kozayı örenler kör amele tayfası,
Namı diğer “hür ve tanınmış” tırtıl mangası,
Baharda kelebek olup uçanlar başkası,
İpeği sağan eller yönetenler hep başkası...

Kimi adem; Durmaz bal yapar iki cihanda,
Boş petek koymaz yaz kış hiç kovanda,
Kimi adem; şaşar su döğer boş havanda,
Laf üretir, laf satar sağırlar pazarında,

Kimi mecnun olur yüzer aşk deryasında,
Bulur mevlasını, kara kuru leylasında,
Kimi firavun olur ipekten kozasında,
Helak olur, boğulur kendi inkar deryasında.

Kimi adem her dem ihanettedir,
Çalar oynar fitne fesat çemberinde,
Kimi yaşar kin nefret hücresinde,
Döner sofra-uçkur-kubur üçgeninde.

Kimi insan gayrettedir her mevsimde,
Pişer her dem ilim irfan meclisinde,
Yüzer EDEB denizinde aşk içinde,
Nuh’un gemisiyle gider kızıl elma peşinde.
.
Kimi şaşkın bilmez ki felakettedir,
Sallanır durur haram-şehvet beşiğinde,
Kimi bedbaht kalır gaflet eşiğinde,
Döner durur kendi kısır kör ekseninde.

Kimi miskin kalır zillete,
Firavun’un hizmetinde taliptir eşekliğe,
Kimi aptal cehalett mektebinde,
Maymunlar meclisinde razıdır şebekliğe.

Kimi zikreder seyreder mana alemini,
Dilden gönüle akar sırrı sultanım misali,
Aşktan gayri yoktur ne gamı, ne tasası,
Hak’tan gayrısını görmez gönül pusulası...

Kimi uyur kozasında “Yetim Hakkı” misali,
Dilinde dondurur, unutur gider “ismi celali”,
Seyredip durur akıp giden kum saatini,
Sayar boşa geçen aşksız, o avare günlerini...

[GooD aNd EvıL]

Ağla İnsanım Ağla...

Ağla insanım ağla,
Değişmez makus talihine ağla.
Başına kondu yine akbabalar, kargalar,
Kimi özün, kimi gözün durmaz gagalar,
Karalar bağlasın ağlasın garip analar,
Taze Ferman gelmiş derler kışladan,
Demiş: “gülmek düşünmek senin ne haddine,
Uyacaksın yalnız yat uyu emrime”,
Ya kurban olacaksın, gireceksin kabire,
Ya urgan olup kıvrılıp sığacaksın heybeye”,

Ahh anadolum Gülmek senin neyine,
Baylar paşalar düşünmüş gülmüş yerine,
Ağlamak düşmüş ezelden hissene,
Ağla Anadolum sen ağla acınası haline,
Darbelerle geçen kirli mazine ağla,
Kararan atine bakta karalar bağla,
Baharı görmeden, gelip geçen ömrüne ağla...

Ağla insanım ağla,
Okumuş cahilin ilmine,
Suskun alimin haline ağla...
Korkup pusan aslanın,
Söveni öven basının haline ağla...
Hırsına kurban vekilin,
Heybeye sokulan milletin,
Değişmez makus talihine ağla...

[GooD aNd EvıL]

Ağlama Şehid Anası

Ağlamak düşse de hep senin payına,
Sen yine de anam öksüz gibi ağlama,
Gülmek zaten hep haramdı sana,
Kıymette her zaman sen sondaydım,
Külfette ise anam, sen hep ön saftaydın...

Ah etme bize sakın anam,
Bil ki seninledir evlad-ı vatan,
Mazlumun ahını bırakmaz yerde mevlan,

Zahmet olursa eğer işin sonunda,
Şehit olursa yavrun eğer vatan uğrunda,
Baş örtünle sen hep baş tacısın,
Sıvazlanır sırtın, hep alkışlanırsın,
Zahmet, külfet hep senin sırtında anam,
Açılır sana kabristan, olsa da kamusal alan,
Ya mezar taşıdır, Ya da göz yaşıdır hep sana kalan...

Nimet oldu nu eğer işin sonunda,
Baş örtünle el olur, düşman olursun,
Kalan son yavrun mezun olsa da okuldan,
Horlanırsın irticadan, kovulursun dış kapıdan,
Nimet saadet zaten hep sana haram anam,
Nedense yasaktır sana, kabristan dışında kalan,
Uğrunda oğul verdiğin, vatan denen kamusal alan...

İntizar etme bize sakın anam,
Bil ki seninledir evladı vatan,
Mazlumun ahını bırakmaz yerde mevlan.

Ey mazlum kadın, olma mahzun,
Şahiddir gördüğün zulme “Nene Hatun”,
Bu kine sebep ne sensin, ne de bu bez parçası,
Ebu Cehillerin, Leheblerin bitmez “HAK” ile kavgası,
Kalpten silinmişse “HAK”ın merhamet damgası,
Olmaz paslı gönüllerde ne allah rızası, ne evlat acısı,
Bırak gayri göz yaşınla ıslansın yavrunun ak diploması,
Arşa çıkar elbet, duyulur 'Yetim Hakkı'nın pak duası,
Kapansa da sana bugün içi taş, dışı taş şu kul yapısı,
Açılır elbet, açılır şehid anasına yarın, sekiz cennet kapısı...

[GooD aNd EvıL]

Ağlamak Zamanı

Ağlamak zamanıdır cancağızım, şimdi ağlamak zamanı,
Karalar bağlamış ağlarken analarım, bacılarım,
Nasıl hala aldırmaz güler oynarım ben nasıl,
İffeti için, imanı için çırpınırken Anadolum,
Nasıl Nemrud ile bir olur, ardında saf tutarım ben nasıl.

Uyanmak zamanıdır gülüm, şimdi uyanmak zamanı,
Yazılmışken hakkımda kendi idam fermanım,
Nasıl himmet beklerim celladımdan ben nasıl,
Bir olun, birlik olun derken bana ecdadım,
Nasıl hasmımı över, hala aslıma söverim ben nasıl.

Kaynaşmak zamanıdır evladım, şimdi kaynaşmak zamanı,
Sönerken “hilaller” fitne fesat yüzünden,
Nasıl hala benlik güderim ben nasıl,
Ateş çemberinde kavrulurken vatanım,
Nasıl batılı tutar, hala Hakkı boğarım ben nasıl.

Düşünmek zamanıdır canım, şimdi düşünmek zamanı,
Kesilmişken dost elinden ulu çınarım,
Nasıl hala ibret almam geçmişimden ben nasıl,
Bozulurken ahlakım, çürürken irfanım,
Nasıl şerri alır, hayrı satarım hala ben nasıl.

Çalışmak zamanıdır beyim, şimdi çalışmak zamanı,
Çalışırken her dem tam onsekizbin alem,
Nasıl hala miskin miskin yatarım ben nasıl,
Efendilik taslarken bana dünkü kölem,
Nasıl naçar kalır, namerde muhtaç olurum hala ben nasıl.

Söylemek zamanıdır efendim, şimdi söylemek zamanı,
Olmuşken Haram makbul, helal meçhul bugün,
Nasıl hala haykırmam hakkı, hakikatı ben nasıl,
İyiyi emret, kötüyü menet derken bana kitabım,
Nasıl sağır olur, dilsiz olurum hala ben nasıl.

Sevmek zamanıdır dostum, şimdi sevmek zamanı,
Petek petek bal olup gönüllere dolmak varken,
Nasıl hala zehir eker, nefret biçerim ben nasıl,
Zıtlar zıddı ile sarmaş dolaş yaşarken,
Nasıl aslanı kovar, sırtlanı beslerim hala ben nasıl.

Sormak zamanıdır kardeşim, şimdi sormak zamanı;
Gülerken ezeli düşmanım, ağlıyorsa benim insanım,
Nasıl hala ben 'Türke Sultanım' dersin sen nasıl,
“Fussilet” (1) sırrı sana beyan edilmişken,
Nasıl faniyi alır, bakiyi satarsın hala sen nasıl.

Göçmek zamanıdır “Yetim Hakkı”, şimdi göçmek zamanı,
İblis dahi utanır olmuşken kendi neslimden,
Nasıl hala insanım, kulum derim ben nasıl,
Yetim hakkı, kul hakkı yerken beylerim, paşalarım,
Nasıl hala terki can etmem, Nasıl göçüp gitmem hala ben nasıl.

[GooD aNd EvıL]

Ağlamayan Göz

Korkmadım;
Ne ayrılıktan, ne ölümden,
Korktum; yalnız ve yalnız ben,
Ağlamayı bilmez, merhametsiz gözden...

Tiksinmedim;
Ne cahilden, ne hainden,
Tiksindim her bakışta ben,
Gülmeyi bilmez, meymenetsiz yüzden.

Çekmedim;
Ne dertten, ne çileden,
Çektim ömrümce ben,
Haddini bilmez, besmelesiz dilden.

İncinmedim;
Ne küfürden, ne zulümden,
İncindim gönülden ben,
EDEB bilmez, cibiliyetsiz beyden..

Ağlamadım;
Ne sancıdan, ne acıdan,
Ağladım her zaman ben,
Hak’kı bilmez, secdesiz iblisden...

Gülmedim;
Ne maldan, ne mülkten,
Güldüm can-ı gönülden ben;
Can yoldaşım, vefakar eşimden...

[GooD aNd EvıL]

Ahh Nefsim!

Eyy nefsim;
Nedir senden çektiğim?
Her gün yer içer keyf edersin,
Balla, börekle beslenirsin,
Hani hamd, hani şükür desem nimete,
“Hala kuş sütüm eksik” der şikayet edersin.
Ölüm var bak hani nerde sultan süleyman desem,
“Kaygı çekme adam, daha var ölüme zaman” dersin.
Hep sen emrettin, ben mutlak itaat ettim,
Sofra kubur yolunda gittim geldim, bir ömür tükettim...

Ak düşünce saçlarıma,
Aç susuz koyupta beni tek başıma,
Hesap vakti o mizanda, peki neden kaçıp gittin,
Söyle nefsim neden bırakıp gittin,
En zor, en dar zamanımda beni terk ettin?

Eyy nefsim,
Nedir benle derdin?
Malla, mülkle bezedim,
Altınla gümüşle süsledim seni,
Hani zekatın? , hani sadakan Hakk’a desem?
“Tacım, tahtım noksan” dersin utanmadan,
Hesap var bak, hani nerde Sultan Süleyman desem,
“Mal benim hakkım, çalışdım, kazandım” dersin,
Beylik, paşalık peşinde koşturdun beni,
Tasmam elinde girdabın içinde boğdurdun beni...

Kum bitince kum saatimde;
Çaresiz koyupta beni bir köşede,
Can boğazdan gelirken sekarette,
Sırtımda bomboş çuvalla beni,
Ölümün kucağına terk edip neden gittin beni?

[GooD aNd EvıL]

Ahım Kalmaz

Gönüller serapla kanmaz,
Faniler bir bir bırakır gider,
Kimseler yar olmaz gönlüme,
Taşta insaf olur da halime,
Vefasız yardan derman olmaz derdime...

Son nefesimi versem bir gün,
Zalimin umrunda olmaz halim,
Bin yıl kulu, kölesi olsam zalime,
Allah aşkına bir kez olsun dönüpte,
Bu mecnun kimdir diye sormaz gönlüne...

Sen de öğrenirsin ergeç bir gün,
Bu dünya kimseye kalmaz gülüm,
Beni deli divane eden kara kaşın, ela gözün,
Toz toprak olduğunda elbet bir gün,
Benden başka seni yine soran olmaz gülüm...

Eyy insafsız, eyy vefasız yar;
Senin için akan göz yaşlarım,
Heder olan güzelim gençlik yıllarım,
Kışa çevirdiğin o ilk ve tek baharım,
Ruz-i Mahşerde cezasız kalmaz o gün...

Ettiğin bu cefa, bu zulüm,
Sanma ki Hak katından duyulmaz,
Bilmez misin ki, Duymaz mısın ki;
Mazlumun ahı hiç yerde kalmaz iki gözüm,
Çıkar senden aheste aheste bana ettiğin zulüm...

Yine de sana kıyamam işte,
İstemem incinmesin saçından bir telin bile,
Lakin şu bitgin bezgin gönlüm,
Sabahlara dek bil ki gülüm,
Hakk’a niyaz eder oldu her gün,
Ne kadar sus desem de,
Unut gitsin o vefasızı desem de,
Gayri sustan, durdan anlamaz oldu,
Umutları bir bir soldu bu gönlün,
Teselliye kuru söz gayri yetmez oldu,
Korkarım güzelim, olanlar oldu,
Artık bu deli gönlüm ferman dinlemez oldu...

[GooD aNd EvıL]

Akrep ile Yelkovan

'Salak' demiş asalak, başörtüsü takana,
Akılsız demiş avanak, benim başörtülü anama.

EDEB’dir mayamız, aldırmayız her havlayana,
Elimizden, dilimizden ziyan gelmez adam gibi insana.

EDEB’siz adam, konulmaz bizde insan yerine,
Olsa da sahibi makam, 'sayın! ' dese de avam kendine.

Sanma ki sen ilericisin de, gericidir hep geride duran,
Sen Akreb’sin be adam saatte, anam bacım asıl yelkovan.

Öndedir akreb zahirde, kalsa da yelkovan önce biraz geride,
Tur üstüne tur çeker yelkovan, her gün senin gibi cüce akrebe.

Fazilette, EDEB’de, sen daha eksi çukursun be adam,
Oturmuş zirvede, nicedir secdede seni bekler bak anam...

Yetim Hakkı der ki aman aman;
Vazgeç çok geç kalmadan, “altın buzağı”ya tapmaktan,
Vazgeç Firavun ağzıyla müslüman horlamaktan,
Gün olur kurulur mahşerde şaşmaz mizan;
Kurtaramaz seni gelse de inan 'Hazreti Musan',
Tur Dağı’nın altında kalıp helak olmaktan...
Karun gibi malınla yerin dibine bir gün batmaktan...

İsmail Hakkı Soygeniş,
08 Ocak 2006, İzmir

Not: Nedense sık sık müslümanı horlamaktan zevk alanlar var.
Bu arada savunmasız analarım, bacılarım da hakaretten nasibini aldılar.
Onların adına, onların edebi ile, hakaret cevabsız kalmasın istedim.
Sözlerim yalnız inançları hor gören kişileredir.

[GooD aNd EvıL]

Alkış

Hele bir kez zevk almaya gör;
Alkışdan, alkış tutan “Haman” lardan,
Vurulur boynuna Hak’tan,
Gururdan, kibirden olma halkan,
Örülür ilmik ilmik akıbet kozan,
Alaycı tavırlarından,
Müstehzi bakışlarından,
Secdesiz geçen yıllarından...

Hele bir kez kapılmaya gör;
Hayal girdabına şöhretin, şanın,
Kapılır gidersin, cezbesine dev aynasının,
Yazılır satır satır ahiret fermanın,
Yaldızlı yalanlarından,
Haram lokmalarından,
Aşksız geçen yıllarından...

Hele son bulmaya görsün saltanatın;
Geçmez sözü ne şöhretin, ne makamın,
Ne alkış kalır sana, ne de alkış tutan adamın,
Geçmişdir Bor’un pazarı adamım,
Srtında kul hakkından olma kamburunla
Kurtulamazsın, mazlumun ahından namazla,
Kaçamazsın Mahkeme-i Kübra’dan asla,
Mizanda şeytan misali horlanıp taşlanmaktan,.