Düş...
Kaçırmıştım
sana yol almaktaki son otobüsü
dalından sarardı düştü biletim
yontmaya geldi heykeltraş
kalbimin sızısını
gözlerimi sildi yağmurlar
ve saçlarımda pamuk eller
alnımda alev alev dudağın
öpüş sıcaklığı
günaydın

Dünyam...
Farkındamısın bilmem baharın
ilk açtığı güllerinin
güzel kokularını senin
en masum halinde
ne mutlu kılacağını
gülümsemenide acıların gibi
üleştirmek isterdim
resminle konuşmak
bezemek saçlarını
üzülmekten gayrı
zamandan yoksun
ezelde sen ebedde sen
rayiha gibi bedenimde hep sen

Dosta...
Yalnızıydı hayatın yanlısıydı
asılmıştı ümitleri darağacına
öldürmüşlerdi yok etmişlerdi sevgisini
hayatının taze baharında
alırdı geceyi koynuna
insanlardan parlak ve şeffaf
ve bir matem doğardı
güneşin al sıcaklığında
hayatın tozlu anlarını yaşadı
bir feryat yükseldi kısık sesinde
sağır insanlar kör insanlar
bir tutam sevgi yeşertmişti
dipsiz kuyularda
ve düşünürdü yalnızlığında
çakıl taşımıydı hayat
yoksa oynadığımız bilyemi
yalnızdı varsın kendini yaksındı
özüydü acı hamur

DİYARBAKIR...
Nedir arzuhaliniz ne istersiniz
ha geldi ecel ha gelecek
vuslat vakti çoktan geçti
ölülerime selam salın benden
diyarbekrimin üstünden
taş mı kan mı can mı
doldurdu ömür miadını
ne ağlar beyhude gönül
neyleyim bugünü yarını
nere gitse neylese bu can
tadı kalmış busenin canandan
bir ömür boynunda taşıyan
açılmış diyarbekir elinden
varılmış sele kapılmış
sanki bir ahu bir ceren
bakmış
takınmış sol nuruyla gülderen
uzaktan yakından
kara bahtlı amedden
taşır
taşır zulasında suret

Dileyiş...
Ölçerim
yüreğimi ısıtan aşkların
kaç derecede donmaya yüz tuttuğunu
başların yenileceğim kavgaya
sevince yüreğim seni
gülüşlerimi sunarım
yok etmek için çektiğim çileleri
düşürürüm yıldızları bir bir
dileklerinin gerçekleşmesi için
korkmam
yenerim öfkemi
ürkek sevdana demir atarken
başlatırım biten kavgamı
almak için yüzünü
döner dolaşır gelirim
başladığımız tenha köşeye
yeniden yazmak için
doldurduğumuz sayfaları
hiçbir şey yaşanmamış gibi

Devrik kral...
Zamansız gelen misafirin
ayak izleri
not düşmüş kumsala
yıllanmış şarap gibi
hüzünlerimi,acılarımı
sorgusuz yargılarlar yeniden
üzerinde hüküm sürdüğüm krallığımı
yıkarlar üryan
ve ben
hala birinci adresimde
devrik kral olarak yaşıyorum

çay vakti...
Sen çaydanlığımdaki çökmemiş çaysın
Ne kokun var ne de tadın
Kaynama vaktin
Kaynaşma vaktimiz dolmak üzere
Hadi ağır ağır çök yüreğime
Şimdi bembeyaz karlar altında
Demini almamış aşkını
Kar tadında içiyorum
Vitrindeki mankeni sana benzetirken
Hani ne iyi giderdi
Bu kış vakti gecede
Demlenmiş aşkını içmek
Ezanlar okunmadan önce

Boşver...
Kalsın
asılı kalsın duvarda
bakışlarında aşkı saklayan
tablodaki kadın
boşver
çivisi paslı zaten
kehanet kokan resmin
bırak küflensin elindeki ekmek
hadi biz karadan demir alalım
fora diye inlesin toy tayfalar
bize her yerde açık bir kapı vardır muhakkak
hikmetimiz
terli bıyığımızdan belli zaten
boşver hayalleri düşleri
bak
geliyor karşıdan iki peri
hadi ufak ufak yanaşalım
nerden bulacaklar ki
bizim gibi serseri
koy bir yana
siktir et işi gücü
ne çıkar yani
alsak yanımıza

BİR ŞİİR VAR...
Bir aşkım var
Henüz kalbime girmemiş
Bir gül bahçem var
Henüz dikenleri bitmemiş
Bir umudum var
Henüz kırılmamış
Bir dünyam var
Henüz tadını vermemiş
Bir ömrüm var
Henüz yaşanmamış
Bir ben varım
Henüz gülmemiş
Bir sen varsın
Henüz beni bilmemiş
Bir yolun var
Henüz bana yetişmemiş
Bir şiirim var
Henüz kalemimden dökülmemiş

bir sevdadır ölüm bana...
Ölmeyi özlüyorum
Doğan her bebeğin ağlamasında
Deli sevdamın ihanet kokan gözlerinden
Yüreğimi deşen kurşunun
Sıcaklığını seviyorum
Saçının telini ilmik yapıp boğazıma
Dudaklarımda kendimi asmak istiyorum
Kanatları yaralı kartalın gözlerindeyim
Zamanda mola vermeden gel
çeyiz sandığına tünemiş ölüm
Seni bekliyorum yeter ki gel
Netamelisizsin bilirim
Vakitsizliğinedir isyanım
Ne kaderime ne kendime kızarım
Geç kalınacak vuslatına yanarım