Yüksekten Uçmak
nerden bileceksin
nereden ki bir yaşamın
kapılarından sarmaş dolaş
çıktığın bir fidanın..

hani açıldığı vakit kapı
bir kış günü,bir soğuk hava da
hani sobanın yanışı
işte o anda bir annenin ağlayışı
bir babanın çöküşü
açılır ya kapı aniden
açılır ki derinden,
ruhun en ince yerinden
yani tül perdesinden
bir kış günü
kızına mektup yazan babanın
ruhuna üflenir özü.

üflemek yani candan
bilirmisin ki kaç metreden olduğunu
yani kaç metre de üfürüldüğünü
ve yani ruhunun kesiliş anını,
kaç metrenin uygun görüldüğünü...

yolculuklar hep böyle başlar
metrelerle yerler silinir
tozu alınır bütün hava zerreciklerinin
ve ruh arınır
arınır ki bir kış günü
kar yağar her yere
yağar kar bir annenin yüreğine
buğulanır,demlenir bir çay kıvamında...

ruhunun bilirmisin kaç metre kesildiğini
bir iğne kalınlığında
bir ipin geçeceği noktada
işte o anda
o anda ki zamanın en kuytusunda
kaç metre olduğunu
bilirmisin
kaç metreden uçtuğunu...


Ünal Çağabey

Yüküm Ağır..
yolum uzun,
yüküm ağır
beden dayandığı kadar
kulak artık sağır.
gözler birşey fısıldamakta
zira dil tadını unutmuş
kokular birbirine karışmakta
ömür fasılda durmuş.

nicedir ahvalim bir mevzudadır
boyanmış saçlar
örtüler hala camdadır.
çıkarmaya gücü yok kimsenin
eller takatsiz
yürek yastadır.

üstünde yaşamışım epey
üstünde dertli toprağımın
elleri nasırlı insanımın
artık herkes bir kuytuda
mevzu derin
bahis konularından
fışkırmış dışarı
adil oyun kalmamış
herkes serin yerde.

yüküm ağır
sırtımda nice yaralar
bedenim dışarda
yürek kendini paralar.
halim ahvalim böyledir
benden başkası
herkesi yaralar...


Ünal Çağabey

Yüzümün Kiri
Kendi yüzüme bakamaz ettin
Yakamdaki izime
Yolculuk esnasında fikrimce
Esamesinin kör okunduğu
Tabletlerin kilden
Kalem artık yazamaz oldu
Ne vardı sanki
Bakışların böyle olmasaydı
Bakamaz ettin beni
Bakamaz gecenin gözünde bile
Kendi yüzüme bakamaz ettin…



Ünal Çağabey


Ünal Çağabey

Zaman
Zamansız bir yolcu gibidir zaman
nerden çıkacağı belli olmaz
haykırışları,hengameleri,yalnızlıkları...

Kim salmış bunları dersin
kim bırakmış yularını
ağaçtan kim düşürmüş elmayı
zaman polisçiliğ oynamayı
ücra bir köyde kabirsiz öğretmen olmayı...

Zamanı olmayan bir yolcudur zaman
her zaman,köşe bucak yoluna devam eder
durmaz,tökezlemez kimsenin karşısında
minnet etmez kimseye
kimseye şaklabanlık yapmaz
ve yapamayacağı işi almaz üstüne...

Zamansızdır zamanın geçitlerinde patlayan dinamitler
yürek sızısı,aşk acısı, yalnızlık türküsü...
içinde hep birşeyler olmasını beklersin
ama hep elin boş kalır havada
kimsesiz,biçare,ağlamaklı...

Zamane yolcularına nice türküler söylendi,
nice şarkılar bestelendi onlar için
ama hepsini hiçe saydılar,
hepsine bir köşe başında kıydılar,
darmadağın,tarumar ettiler
zamana karşı nice türküler söylediler.

Çayın demli kıvamında zamanı seyrettiler
doya doya içtiler,
sevindiler,sevdiler,güldüler,gülüştüler
çaya beraberce renk verdiler
ve zamanı beraberce içtiler...


Ünal Çağabey

Zaptedildi Heryer
Tutuldu kaleler
Mihverler teslim artık
Sokaklarda ölüm kokusu
Ve asumanda bir gölgedir azrail

Yollar sarp ve çetindir
Akabedir bir evde sıkışan hayat
Yaşanılası dağlar vardır
Yaşanılası,yolu tutulmuş sokakları boş şehirler...
Ve biliyorum Yılmaz Erdoğan lanetlendi artık
Hemde mavi gözlü perisi sayesinde

Tutuldu kalelerim
Mihverlerim teslim artık
Cepheler artık yek nefesli
Hava kalmadı soluyacak
Ölüm bana çok uzak
Sadece,
Artık tek nefesli..

Tutuldu kalelerim
Mihverlerim teslim
Sokaklarım boş
Ruhum darmadağın
Ve yüreğim paramparça...


Ünal Çağabey