Yolcu II

-Yol Vermedi Cihanım-

Yürüdüm günler boyu hasretle,
Yol vermedi cihanım,
Soldu avuçlarımdaki çiçekler,
Soldu avuçlarımdaki güller,
Zaman düşünü düşüne düşüne bitti,
Ben de bittim, güzel, bir kerecik elinsiz.

Yol vermedi cihanım,
Aleme yolunu sordum,
Sırtını döndü cümle can, bana.
Ey, hayranı olduğum, çiçek!
Yerini kimse bulamadı,
İzini
Bir aşk esirleri
Ayıkken gösterdi
Bir de benim gibi
Dert sefirleri.

Şu dağları aşmak için vadilere indim,
İndikçe mahlûktaki güzelliği bildim,
Bildiğim doğrularla ilk basamağa geldim.

Yol verdi de cihanım
Dirildi soluk çiçeklerim.

Vuslata yıllar kala
Düştüm uzak yollara,
Çıplak ayaklarımla...
Aşk sensin, gerçek sen,
Kâh yârini
Kâğıt gibi kesen
Kâh ince damarlarında gezdiren;
Her adım bir dava/adı 'aşk' olan,
Her çıkış yükseliş -kalbine varan-
Varsın beni bu dağlar çürütsün,
Yürüdüm aylar boyu hasretle.

En büyük noktasında
Şimdi ayaklarım,
Ayağımın altında aşkım kantarı dağların,
Ey, hayranı olduğum, çiçek!
Nerdesin? Cismin hayal, tepelerde! ...
Yüreğimde
Yeni yeni hasretler doğar;
Soldu hayalimdeki güller,
İzini yanlış mı gösterdi
Sarhoş aşk esirleri,
Sarhoş dert sefirleri!

Şu dağları aşmak için vadilere indim,
İndikçe mahlûktaki güzelliği bildim.

Yol verdi de cihanım
Dirildi soluk çiçeklerim.

Senin dağın büyüktür
Çıktığım nice dağlardan,
'Tırmanmak' 'Sen' demek,
'Aşkın' demek 'Aramak'
İşte, seni bulduğum cihan:
'Kalp' denir, küçüktür!
Yollar buradan başlar,
Burada biter;
Dönülür nice sevdalardan,
Nice yollardan.

(Çarşamba,18.08.1999/00:38)

Rıfat İlkaya

Yorgunum

Unutamıyorum seni
Bırakamıyorum
İstediğim sen misin
Aşkın mı
Bilemiyorum
Karmakarışığım
Durgunum kırgınım
Seni sevdiğimden beri
Yorgunum

Yine demek istiyorum
Yüz defa bin defa
Seni seviyorum
Seni seviyorum
Hala seviyorum
Yanıyorum
Nazar ediyorum
Durmadan arıyorum
Yorgunum

Hayır! Hayır! Hayır!
Yanılmıyorum
Seni de sendekini de
Ölesiye seviyorum
Her vakit Allah'tan
Aşkını istiyorum
Gelmeni istiyorum
Yollarda kalıyorum
Yorgunum

(1998)

Rıfat İlkaya

Zat-ı Muhterem

Zindanı da olsa aşkının şu son demlerinde verdiği,
Dikeni kanatmaz, gül gibi sunduğun sevdanın beni.

Sızsa yaramdan her çile, çiğnesen gururumu bile
Kor ateşler ciğerimi çürütse, çürümez aşkım, gider ebede.

Dinmez, dindiremez en zehirli okların sevda rüzgârımı,
Eser de eser o, sen söndürmek istesen dahi yangınımı.

Ki müterakkibim ağı olsa ne yazar! İçmişim zehri elinden,
Sinem açık ölüme, bil seni nasıl sevdiğimi, cesedimi çiğnerken!

Değilmiş zincirler tutacak da ayıracak beni cananımdan,
Can çıkar mı ki canan gönül camımı kırmadan.

Kırsan ne yazar; sevmişsem ben seni sevmişim, değil yüzünü,
Tükürdüğün her yanım selle dolu, dinler mi acep sözünü.

Ve dahi bilsen de kendince refikini, bilmezden beni evvel,
Yaratan'dır silsileyi götüren; verilmiştir karar ve budur kavil.

Düşsek dostlarla pazara, yiyelim birbirimizi, diyerek,
Hak ortada, olan ola, sıra kadere gelecek!

Gitsin sevdiğim kendi başı buyruğunca, bugünkü karar budur,
Bulduğunda yarını, bulmalı karşında beni, Hakk'ın buyruğudur.

Ben canımdan geçerim, yar bana vere gönlünü köle
Hatta zehrini aşkın içerim, anda sırası gele.

Zat-ı muhterem ömür böyle geçer bu yıllık,
Yıl ki asırlardır çeker önüme seti, o da kiralık.

(Perşembe,21.05.1998)

Rıfat İlkaya