Aldanma cahilin kuru lafına
Kültürsüz insanın külü yalandır
Hükmetse dünyanın her tarafına
Arzusu hedefi yolu yalandır


Kar suyundan süzen çeşme göl olmaz
Gül dikende biter diken gül olmaz
Diz diz eden her sineğin bal'olmaz
Peteksiz arının balı yalandır


İnsan bir deryadır ilimle mahir
İlimsiz insanın şöhreti zahir
Cahilden iyilik beklenmez ahir
İşleği ameli hâli yalandır


Cahil okur amma alim olamaz
Kâmillik ilmini herkes bilemez
Veysel bu sözlerin halka yaramaz

Küçükken başucumda
Bana ninni söylerdin

Sabahları uyanınca,
Beni okşar severdin.

Benim annem, güzel annem
Beni al dizlerine...

Kucağında okşa beni,
Ninniler söyle yine...

Bugün hâlâ kulağımda
Çınlıyor tatlı sesin.

Güzel annem, kalbimin sen,
En büyük neşesisin...

Günler güz yaprakları gibi birer birer dökülürken ayaklarımın dibine,
ben her gece karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını bekledim.
Sen yoktun...

Binlerce adım attım bu kentin sokaklarında. Her köşeyi,
her parkı, her ağacı ezberledim. Sevdaya bulanmış
her kaldırım taşında senin adını aradım.
Sen yoktun...

Evlerin duvarları birer birer üzerime yıkıldı.
Her bir hücremin acısını ta yüreğimde hissederken
beni enkazın altından çekip alacak elini aradım.
Sen yoktun...

En sevdiğin elbisemi giydim bu gece
Kokunu sürdüm, solgun yüzünü okşadım
Sessizce saçlarından öptüm.
Yazdığın mektupları okudum, kana kana su içer gibi
Plâklarını çaldım.
Ah! En çok o şarkıda özledim seni...



Issızlık kapıyı çaldı,
Açmaya korktum gece yarısı.
Şehir uykuya daldı,
Baktım dışarıya; katran karası.
Rüzgâr telaşla kokunu getirdi bana
Aldım koynuma.
Buseni hafızamdan koparıp iliştirdim dudaklarıma
Üşüdüm karanlıkta.
Tenine dokundum beni hissetsin diye
Ellerimi t

Gel benim ruhumun gerçek sesi gel!
Yıllardır sönmeyen alevim, korum.
Gel benim ömrümün hikayesi gel.
Şiirim, sonsuzum, gerçeğim, zorum
Gökle yerin birleştiği kavşakta
Seni bulup bulup kaybediyorum.



İlkin rüzgâr değil sanki nefesti,
Bir kez başlayınca estikçe esti...
Sonra bir upuzun karanlık bastı.
Sürdü hep aynı düş, hep aynı yorum
Şimdi duraklarda her akşam üstü
Seni bulup bulup kaybediyorum.



Yitiksin baharlar, güzeller içinde
Resimler, baharlar, sözler içinde.
Bazen

Şimdi bir rüzgâr geçti buradan
Koştum ama yetişemedim,
Nerelerde gezmiş tozmuş
Öğrenemedim.

Besbelli denizden çıkıp
Kıyılar boyunca gitmiştir,
Tuz kokusu, katran kokusu, ter kokusu
Yüreğini allak bullak etmiştir.

Sonra başlamış tırmanmaya dağlara doğru
Bulutları koyun gibi gütmüştür,
Okşayıp otları yaylalarda
Büyütmüştür.

Köylere de uğradıysa eğer
Islak, karanlık odalarda beşik sallanmıştır,
Güneş altında çalışanlara
İmdat eylemiştir.

ağlamadan aşk olmaz...
gözyaşı dökmeden sevgi anlaşılmaz...

sen bunları bilmedin...
sevgimi hiç haketmedin...

gülüşün gibi o da yalanmış...
kalbin bir taş parçasıymış...

bilemedim ben...
inanmadın bana sen...

Merak etme!
Sana şiirler yazmam artık,
Sana türküler yakmam.
Bir eylül akşamı sokagından geçip
Seni ağlatmam...

Bir sefil rüzgar esince
Güneş gidip ay gidince
Yıldız körelip sönünce
Beni hatırla mühür gözlüm...

Bİldiğin yollarda kaybolunca
Şişeleri kırıp ağlayınca
Başını eğip usulca...
Beni hatırla zeytin gözlüm...

Haykırıp dağa taşa
Küsünce suya aşa
Kalınca yalnız başına
Beni hatırla canımın içi...

Işıklar sönünce birden bire
çekip bir köşeye dizinin üstüne
Yaşlı gözlerinle beni hatırla
SEvdiceğim...

sevdiklerin senden kaçınca
Tek başına yalnız kalınca
Adın herkesce unutulunca

gerçekten sevemiyorum
kimseyi koyamıyorum yerine
sen başkaydın diyemiyorum
dokunamıyorum sana
yosun gözlerini okuyamıyorum eskisi gibi
çünkü dalamıyorum sonsuzluga
soramıyorum yanlızlığıma
neden böylesin diyemiyorum hayata
sabredemiyorum seni görmeden yaşama
ölüm döşegine yatıp son sözüm olarak diyemiyorum
"GEL AZRAİL"i ol yanlızlığımın
son ver artık bu hasrete
duymak istediğin iki kelimeyse
söylüyorum:
"SENİ HALA SEVİYORUM"...