Gittin...


Ben arkandan sadece baktım.
Oysa söylenecek okadar çok şeyim vardiki..
Gidersen iyiye dair ne varsa içimde yitireceğim hepsini.
Gidersen sönecek içimdeki ateş.
Ve bir daha hiç kimse yakamayacak.
Gidersen karanlığa mahkum edeceksin günlerimi
O karanlıkta yolumu kaybedeceğim diyecektim sana

Konuşamadım..


__________________________________

Gittin...


Gidişini görmemek için gözlerimi kapadım
Öylesine acıdıki içim tutup koparsalardı kolumu
bacağımı bu kadar acı duymazdım.
Acım yaş olup akmalıydı gözlerimden.


Ağlayamadım...

gittin...

KaLaMaM...!
Kalamam...!
Serseri bir şarkı bir akşam üstü parçalar beni...
Tutmasın elleriniz,ellerinizdeki şefkat,ellerinizdeki hançer...
Aklım uçar gider;nazlanırım,sızar kalırım kimseler kaldıramaz...

Beni hırpalayın...
Herbiri paslı çivilerinizi sokun dilimin yumuşaklığına...
Kangren olurum,kesin kollarımı ama yine de kalamam...
Dilimde nasır tutacak,dokunduğu her dudağı çizip kanatacak...
Kalamam; kanatırım,kanarım!...
Ama Kalamam...!


Bir bekleyenim vardı,bir zamanlar...
Aynı soğuk iklimin,aynı sıcak sesi mi hala?
Aynı suyun aynı yatağı serilmese de ayağıma,gitmeliyim...
Toz gibi dağılmalıyım omzunda...
Gitmeliyim...!


Kalamam...!
Beklemekten bahsetmeyin!
Zehir akar içimden kanım değil,bakamazsınız,zehir tutar bayılırsınız...
Altımda çul yok,üşürüm...
Bana deli deli yanmalar düşer,sofranızda ateşiniz yok!
Sığ sular kırmızıya bulandıkça ...
Doğru sözler art arda kullanılınca...
Ben buralarda nefes alamam...


Merhabalar vardı...
Merhabaların heyecanı,telaşı...
Merhabalar vardı;eksik,bazen yalan bazen sahici...
Merhabalarım kırıldı;kalamam!
Gitmeliyim..
Vakti geldi...
Bağlasanız duramam...

Kalamam...!
Eksilmişim,azalmışım...
Eksilten ,azaltan merhabalara inat...
Selamı çoğaltan,coşturan illerde...
Dillerde...
Ve ellerde...
Son bulsun nefesin diye...
Kalamam artık...

Kalamam...!
Asidir yüreğim, laf anlatamam...
İç kanama gibiyken adın canımda...
İmkanı yok...


KaLaMaM

Geçmiyor günler yine benden habersiz
Gidiyorum gidiyorum buralardan sensiz
Resmini aldım karşıma ağlıyorum sessiz sessiz
Nazımdın yüreğimde esip durdun en derinde
Yolcuydum son seferinde indirdin beni kayıp şehirde
Bekliyorum seveceğin mevsim bahar geçse de
Gözlerime çizdim seni açmaya korkuyorum
Büyümüyorum gözlerinde gittikçe küçülüyorum

Ne yağmurlar ne bulutlar yağdı içime sönmedi
Senden başkasını sevmedim sevemedim
Her şeyi sildim gönlümden bir seni silemedim
Gözlerime çizdim seni açmaya korkuyorum
Büyümüyorum gözlerinde gittikçe küçülüyorum

365 Virgüllü Sessiz Bir Şiirdin Sen

yerimiz kalmadı
birazdan kovacaklar bizi
seni içindeki siyahla
beni kimbilir hangi nedenle
ama gideceğiz...

yerimiz kalmadı
ikimizi de tanıdılar ikimizde yakalandık
şiir yazarken ve ıslanırken
ikimizde ıslandık
kimbilir hangi nedenle
ama gideceğiz

yerimiz kalmadı
seni tanıyamadım adın ne diyemeden
belki gölge gibi açık bir giz olup
arayacaklar bizi
üstümüzde saklı kalan yeşil
üstümüzde kurumayan anlık bulut kırığı
üstümüzde yüzün sarıya çalan
ama gideceğiz

yerimiz kalmadı
herkesin kaldığı yerde
ben kıyıya vurup kendimi indim gemimden
vurup kendimi düşünden çalılanları
saydım!
bir zamanlar çocuk ve çoktum
şimdi azaldım
ve ıslandım
ama gideceğiz

yerimiz kalmadı
buradan sadece yağmurun olduğu yere
ve sadece yağmurda ışığın göz kamaştırdığı
ve ikiside tanıdık gelecek

Severken Unutmayı Öğrenemedim

Hayat mektebinde,
Kabuk bağlamış yaraya inat nefes almayı,
Karanlığa inat,
Bir mum ışığında yaşamayı öğrendim .
Öğrenemediğim tek bir şey vardı;
Unutulduğumu bile bile
Ölümüne severken unutmayı öğrenemedim.

Kuru ekmekle,
Tuza banıp karın doyurmayı,
Sırtımdaki kamburuna inat
Hayatla her an savaşmayı öğrendim.
Öğrenemediğim tek bir şey vardı ;
Gelmeyeceğini bile bile
Yetim yüreğimle sensiz yaşamayı öğrenemedim.

Her karanlık geceden sonra
Aydınlık bir sabaha uyanacağımı,
Nehir olup aksa da gözlerim
Bir gün güneşle kuruyacağını öğrendim.
Öğrenemediğim tek bir şey vardı;
Dönmeyeceğini bile bile
Mavilere sensiz kanatlanmayı öğrenemedim.

Severken unutmayı
Bir türlü öğrenemedim..
Tek kusurum buysa; özür dilerim.

hayriyeme
ne dersen de
bırakmıcak ellerim ellerini
hep öpecek dudakalarım tenini
sana veririm hayattan günlerimi
sözle bulamıyorum tarifini
çünkü sen en güzel
sözlerden de güzelsin
benim için hatatımdan da
değerlisin


Elime dünyaları verseler
içinden bir seni seçerdim
Tek nefeslik ömrüm kalsa
senin adını söylerdim
dünyaya yeniden gelsem
yine seni severdim

canımsın
anlamsızlardayım
kalbim ağlıyor
içim buruk
dünyasızlardayım
yaşam boş
aldığım hava haram
senzilerdeyim
ağlamaktan başka
çarem yok

sessiz çırpınışlar destanı
Sessiz çırpınışlar destanıdır
Sessiz yok oluşlar… Kimselere demeden aşık olmalar
Belli etmeden,
Hiçbir kaçamak bakışı
Suçüstü yakalatmadan bakmalar
Rüyalarını kendinden dahi saklamalar…
Bir şiir
Bir türkü
Bir ela göz
Her türlü çağrışımdan uzak durmalar….
Sessiz çırpınışlar destanıdır
Sessiz yok oluşlar…

Hala O’ndayım... Aklımın yokuşu yok!..
Sen, hiçbir zaman kopmayacak kıyamet!
Özlediğim kadar gel bana...
Un ufak edelim gölgelerin sesinde yeşeren esir kalpleri...
Geçelim hayattan... Aşk bizimdir!
Sen bir kez gül bana deryalara salarım yunusları...
İçimden gemiler kalkar... Bir kez gül yeter...
Ey *******ime kelepçeler vuran asi sevda düşkünleri!
Çelmeyin aklımı... Hala O’ndayım... Aklımın yokuşu yok!
Bir yemin verdim adına. Sonunda sen varsın!
De bana senden nasıl geçeyim...
Vurmaz mı beni kumrular...
kalmaz mıyım kendime?... Kendim zalimdir bilirim...
Üç kurşun buldu kalbimi... Üç kez biçtiler kefenimi
Kana bulanmış bir gelinliğin saflığında yittim.
Aklayın beni sular... Yar geliyor...
Kanım çekilsin... Gözüme zifir çalın...
Almayın gözümün önünden yolları...
Yar geliyor...
Ardında turna katarları... Elinde beyaz gelincikler
Bir yanı Leyla bir yanı Mecnun...
İsimsiz yar geliyor...
Kar kokulu yaz geliyor...
Saçlarını salmış gene kör dünyanın göbeğine...
Marazı merhamette bitiren yar geliyor
Adını söylesem kaybolacaksınız!
Adıyla, kanıyla hiçliğiyle yar geliyor...

Çağır beni, çağırda büyüsün içimde biriktirdiğim bütün yalnızlıklarım!

Adım adım büyür yalnızlık, yürüdükçe devasallaşır kimsesizlik!

Dur!Ne olur Sende gitme!
Yalnızlığın üzerime yüklediği bu sessizlik artık beni boğuyor.

Buradayım baksana karanlığın tam ortasında.

N'olur artık gitme. Sana çok ihtiyacım var.

Kurtulmak istiyorum ama koşamıyorum.Çaresizlik öyle bir bulaşmışki bu sokaklara takılıp düşüyorum.

Off.. bu kadar mı zor sen, bu kadar mı zor sensizlik!! Canım o kadar çok acıyor ki.. Artık bağırmak istiyorum sesimin yettiğince.
Bağıra bağıra ağlamak ve haykırmak istiyorum "Anla artık anla!! seni seviyorum" diye.

Ama olmuyor işte. Ve yine o şarkı başlıyor bir uğultu misali;

"gitme nolur gitme itirazlar elimde değil
yalnızım yalnızız yalnızlıklar elimde değil
düşerken son birkez yalana benimsin benim
yalansan yalanı severim elimde değil.."


Biliyormusun.....

"Seyirci kaldıysam bu yürek yangınlarına..Her yıla bir nefes tutar oldum..
Arta kalan küllerden..Kurşuni sevdalara bir adım var..

Lakin..

Yüreğime adım geçmiyor..

Ömür defterimden hüzün yapraklarını yırttım..


Ama..

Yüreğine adı'mı astım.."