Bir kırkayak olsam

yoksulluk;
ayaklarımın altında
mendebur bir kırkayak.
kırk tane ayağı ile,
boynuma sarılarak,
üzerinde
ot bitmez *******imde
tavana yapışan,
gözlerim oldu.
tepeden tırnağa...
bitip tükenen gençliğimdi,
göz göre-göre.
ağlasam yakışmıyor,
gülsem, hiç olmuyordu.
direniş gerekçelerim;
kalıpsız ve temelsiz
üflesen toz olacak barikatlardı.
ama; güneşin bana
bir borcu vardı.
her sabah üstüme doğmak gibi.
anamdan kalan tek mirasım
işte güneşten
bu alacağımdı.
bu ışık
üstüme pul olup yapışıp
bir balık sırtı gibi
alıp götürecekti beni
bir sabah
gözümü açtığımda..
hep o sabahı bekledim,
yıllarca...
gelse bir gün,
çalıverse kapımı.
bırakıp o güne kadar
kullandığım ayakları
kırk ayağın
kırk ayağını
takıp ayaklarıma
bir kırkayak gibi
kırk ayağımla
koşar giderdim yarınlara...

Cevat Çeştepe

Bir kış günü

teşrin gidecek, hamsin gelecek.
erbain gibi sıkışıp arada
kartopu olacağım.
Karadeniz de fırtına gibi vurulacak
mısırdaki turnaların kanatları.

kar olup yağacağım.
sana havuç burunlu, kömür gözlü
dünyalar güzeli
kardan Heykeller yapacağım,
bir sabah uyanınca
göreceksin kapının önünde.
çocuklar gibi çığlık atıp
kahkahalarla güleceksin.
ellerinde rengarenk eldivenler olacak
sen hiç üşümeyeceksin.

açıp göğsümü zemheri demeden
gördüğüm ilk deniz fenerine
adını haykıracağım.
ışık olacağım, yol bulacak
denizdeki bütün gemiler,
hepsini sana adayacağım.

Cevat Çeştepe

Bir kova imge çektim kör kuyudan

senaryo…
iğne yapraklı yağmurlar yağıyor
kurumuş düşlerimin üzerine
gecem yerinden fırlıyor, acı içinde.
şimdi çığlıkları dinleme vakti
kör kanatlı karanlık kuşlarının.
suçlarımın romanını yazıyor
penceremde bir görevli.

“yedi vakit mi desem, üç ay mı, bir gün mü
bu adam kesin bıçaklayacak birisini
kuşandığı silahların kabzasında öyle yazıyor
boş bakışları zaten sadakatsizlik yemini”

gecenin içinde huzursuz ateş böcekleri
sigaraların biri sönerken yanıyor bir diğeri.

senaryo devam ediyor….
para üstü alınmamış, bir ucuz şarap
her kedi başka tenekeye bağlı kuyruğundan
ay bile çekti üstüne bulut desenli bir yorganı
ve hala ses yok bizim uyku satıcısından.
kaleminin ucu kör testere inzibat
ağlıyor hiç durmadan.
bir yudum şarap daha iç bakalım
haydi sayın görevli, uyumadan.

“bu sokak mı desem, öbürümü yoksa alt cadde
bu adamın bir derdi var, saksıda bir çiçek
her akşam voltasında yanında karınca ordusu
sanki sevdalısı çıkıp saksıdaki çiçeğe su verecek”

birer birer patlıyor direklerde lambalar
bir bıçak parlıyor, birden kararıyor sokaklar

senaryo sona eriyor ……
demişler ki ifadelerinde görgüsüz bütün tanıklar
aldırmayın hakim bey, o hep bunu sayıklar.
o çiçek sulanacak diye beklediği pencerede
bin yıldır örülü taa Bizans tan kalma tuğlalar.
verin beraatini saklasın cebine.
baktınız olmadı, bir dahaki sefere
söz kırarsınız kalemizi,
biz getirip teslim ederiz ellerimizle.

hakim iyi adammış doğrusu, bana acıyor …
uyku satıcısı da nihayet geldi köşeden bağırıyor,
uykularım var, uykularım var, hiç uyunmamış …….

Cevat Çeştepe

Bir şey bıraksaydın giderken

gözlerini niye aldın yanına, bari onu bıraksaydın
kapıyı çarpıp, çıkıp giderken.
beraber astığımız gelin çiçeğini düşürdün yere
ve dönüp arkanı bir kere bakmadın bile.
huzursuzluk kalk borusu çalıyor içimde.
saati sakladım, hiç görmeyeceğim bir yere.
boşalmış şimdi masadaki sürahi
doldurmayacağım işte.

ya ellerin, hala avuç içinde duruyor dudak izlerim.
hiç olmazsa bari sadece onları
götürmeyip yanında, bırakıverseydin bana.
hani yüreklice ve ateşe sarılmışça sımsıkı
yakalardık karşılaştığımız her yerde
ve asla bırakmazdık
beraber olup su içer gibi, sevişir gibi
yaşadığımız sürece.

yüreğini üstünde taşımanı yüreğin mi söyledi sana.
unutamaz mıydın peki bir gecelik
en kuvvetli muskalarla bağlamazdım sil baştan.
ağlamaması için arkandan.
yalnızca okumaya çalışırdım içinde yazanları
belki de çabuk yorulur gözlerim,
içime akardı ne kadar kaldıysa gözyaşı.

Cevat Çeştepe

Bir şey daha vardı

demini almış yüksek bir ölçüdeyim,
delilik ayarım kaynadıkça,buharım tütüyor.
ellerim düşmüş masanın üstüne
avuç içi falım, hiç iyi şeyler söylemiyor.
beraber doğurduğumuz umut adlı o çocuk,
şimdi hangi çöplükte saklı bir torba içinde.

kayıp; geçmiş hafta programında kalmış filmdir.
afişi unutulmuştur sadece bellek panosunda.
ben işte önünden her geçişimde istemeden,
rezistansımın voltajı yükselir, gözüm takıldığında
ve düşsüzlük boşluğunda renksiz kalan o çiçek
şimdi hangi ihanetin bakıyor penceresinden.

sakın sanmayın ki terkedilmiş bir iskelede,
bir yalnız çıma, bir öksüz fener ve tek başınayım.
ben lodos bekliyordum, poyraz vurdu üşüdüm
son sigaram düştü elimden, yeni yakmıştım.
canımı sıkan başka bir şey var da,unuttum şimdi.
bulamadım adını, saatlerce, günlerce düşündüm

Cevat Çeştepe

Bir tabloda danseder gibi

claude monet tablosu gibi
rengarenk bir bahçede
bir çocuğun ellerinden
koklarken yaz sabahlarını.
aykırıya düşmeyen
uçarı rüyalar gibi
aşabilmektir bahçenin
parmaklıklarını.
yarından;
alacaklı olmak meselesi budur işte.
bırakıp gidebilmektir bir parça
bugün üstünde oturduğun tahtını.

mozart’ın notaları gibi
veda ya da isyan marşları dinleyip
uygun adım
ve incecik kıvrılabilmek
şık salonlarda.
yarınları
hak edebilmek meselesi budur işte
dans eder gibi dönebilmektir her pistte.
ama sıkıca tutarak sevdanı yüreğinde,
onurunu ellerinde.

bir tabloda dans eder gibi
yaşayabilmekten geçer,
yarından alacaklı olmayı
hak edebilmek meselesi.

Cevat Çeştepe

Bir umut ile

hep aynı ağacın altında,
gözlerim;
bulutsuz ve turnasız
bir garip boşluk gibi
kimsesiz maviliklerde.

önümde dans eden
çakırdikenlerinin öfkesine
dehşetli zor
ve ağır acılarla yüklü
yumruklar indiriyorum.

şimdi daha da zor geliyor
o türküleri aynı ses olup
aynı rüzgarlarla
beraber söylemek,
ıslıksız boşluklara.
sana söz vermemiş olsaydım
hiç gelmeyecektim buralara.

yerimden kalkıp,
adımlasam
olmamış ekinlerin gölgesini
ve bereketsiz inançlarımı.
bir taarruz emri gibi
tüm kaybolmuşluklarımı
çıkarabilsem açığa,
bulur muyum kendimi acaba.

en fırdöndü rüzgar güllerini
saklasam senin olmadığın
her yönden esecek
rüzgardan.
keşişleme bu, poyraz,
karayel öbür yandan,
vurup soğutsa yüreğimi.

senin kokunu duymak umudu
bir armağan olarak
taşınmamış olsa içimde.
ve bağışlanmak,
af dilemek
yarayı derinden kanatan
her bıçak yarasından,
hiç gelmeyecektim buralara.

Cevat Çeştepe

Bitir hadi, çek tetiği

tarifsiz bir çıkmaz sokak adresim,
akıl almaz öykülerimin saklandığı, iç içe.
sonu böyle olacakmış,
yaşamadığım yarının nasıl bilebilirim.

şimdi indir elini aşağı.
bin ol, on bin, yüz bin,yaşadığım her an gibi.
kapat usulca gözlerimi,
kaybolsun ay ışığı.

Cevat Çeştepe

Bitmeyecek solfej

sol anahtarımızla başlasak en figürlü ve romantik
bitimsiz bir ilk satıra, do olsak mesela.

şimdi son okunma tarihi,
çoktan geçmiş bu gazeteyi
bırak elinden.
bana yeni bir heyecanın
sesini dinlet
en derininden.

re, mi, fa – re, mi, fa, sanki uzak bir kumsalda
adını yazmak gibi kumlara, dalgalara.

sol anahtarımız sol’a
bir yer bulup oturtacak mı.
yeni bir satıra
hiç kullanılmamış bir çizgiye
saklayacak mı
yeni bir şarkıdır diye.

la, si ve gene do, işte döndük başladığımız yere
başlar gibi bitiyor bu şarkının sözleri
bütün aşklar gibi, dönüyor
dünyalar gibi ….

Cevat Çeştepe

Biz kimiz

biz; bize benzeyenlerin
ellerinde nasır, alınlarında teriz.
erken ölen umutların,
hiç açmamış çiçeklerin
suyu, toprağı ve havası,
üç cemresiyiz.
martıların yoldaşlığında
yakın sahillerde dolaşan
uzak yol gemileriyiz.
biz; bize benzeyenlerin
aynasının öteki yüzüyüz.

Cevat Çeştepe