AŞki Durdururken Bİz
 

AŞKI DURDURURKEN BİZ

Aşkı durdururken biz penceremiz
izin veriyor, çıplak, sivri uçlu, taş binaların,
tepemizdeki korkunç görüntüsüne. Retrograde Orion
batıya doğru yitiriyor gücünü
dönüyor çark, çark dönüyor –

kimyasal atıkların
inatçı kokularıyla dolu
pıhtılaşmış bir gökyüzü
asılmış duruyor başlarımızın üzerindeki bir çividen.
Çeviriyorsun

yüzünü benden
boğazımda cam kırıkları,
ışınları gövdende yansıyan
ay ışığı inancıyla suçlanmışım.
Batan bir ay gibi gittikçe
genişliyor kalçalarının yuvarlaklığı.

İçinde senin, bizim bilmediğimiz
atomlar başlıyor parçalanmaya.

Tüylerim ürperiyor; bırakıyorum
ince-kemikli bir eli huzuru
arayan ellerine. Söyle bana
biz, şimdi biz,
başkalarından farklı
ölümüne mi arzuluyoruz ?

Nasıl aşık oluyorum sana?

Bırak göstereyim yollarını -

etlerinin altındaki oyuklarda
kabarıyor kan denizleri, incecik inci
taneleri gibi saçılıyor peltelerin,
kemiklerin duramıyor yerinde
yürüyorken sen

ufacık bir hücre, aşkımızdan
yapılan gelecek, gerekli olmasa da
açılıyor balık-ağzı gibi
gülmek için bana.