nehir kenarındaydım
 

nehir kenarındaydım
bilmediğim ağacın altında
gölgesini yıllarca belki taşıdığım
en kadın halimle
ahşap sesli ezgiler dinledim
kimi notası çürük
sevişmek perdesinin kapandığı andı
inemedim sahnesinden ayrıntıların
birkaç öpüşün esriği
dudaklarım/gerisi hep unutulan
olağandı geçip gitmeleri
diş izi bırakmadan

ördüm sudan ağlarımı
gün batımını bekledim
usandırmamıştı beni kızıl
yanan düşümden geçen semenderler
uslandırmamıştı da
avucumda mantarlaşan çizgiler
düne ait

seviştim yine
bilmediğim
ağacın altında
tanıdıktı gövdesi
budak sayısı belirsiz
yalnızlığın