Bir Cumartesi sabahıydı....
 

Bir Cumartesi sabahıydı....
Her zamanki gibi doğmadı o gün güneş
Hüzünlü olduğunu anladım;
Siper etti bulutları bakamadı yüzüme...
Ve şimşek çaktı umutsuzluk bulutları,
Senin gidişini haykırıyordu gökyüzü...
Olanca hızıyla yağan yağmur
Senin boşluğunu doldurmak için yağıyordu sanki...
Kurumuş dudaklar açılmadı,
Mecalsiz diller dönmedi,
Titrek sesler anlatamadı senin gidişini...
Oysa senin gidişini anlatıyordu buğulanan gözler,
Dolan ve taşan gözler senin içindi...

Sular çağlayarak akmaz oldu
Sensizliği sürükledi açık denizlere,
Dalgalar sensizliğin resmini çizdi sahillere,
Güller çiçekler soldu, matemini tuttu sensizliğin,
Uçan kuşlar sensizliğin hüznünü taşıdı kanatlarında,
Zamanın yelkovanı akrebine takıldı
Geçmiyor günler sensiz...

O her an gülen yüzün gözlerimin önünde
Ve sıcacık sevgi dolu sözlerin kulaklarımda çınlıyor.
Her şeyi terkedip ansızın gittin
Yapayalnız öksüz çocuklar gibi bıraktın!
Hayır kızmadım darılmadım yanlış anlama sakın;
Alın yazısı değişmez, feryad ve figan edilmez
Sadece bir mükedder oluş bu...
Sana bu kadar alışmışken
Ve sana daha çok ihtiyacım olduğu bir anda
Veda etmeden, sessizce gidebileceğini düşünemeyişimin ıstırabı....

Saf ve engin bir sevgiyle yad edeceğim seni
Kabrin Cennet gülleriyle dolsun...