Kalbim beynimi esir etmişken ruhumda
 

Kalbim beynimi esir etmişken ruhumda
Yalnızlığımı seçmiştim tüm evetlerimle
Tarihe gizlenen her kapıyı karanlığa açmıştım
Adını, cismini bilmediğim yokluklar şehrinin yolcusuydum artık
Gözlerimden tükenişin tohumlarını serpmiştim yanaklarıma
Somurtkan bir yüzle gülümsüyordum bu kentin insalarına
Cellâdıma kendim emanet etmiştim öz pençelerimi
Sonra bir damla kan ile sildim günahkâr ellerini
Varımı yokluğa satıp terk ettim bu necis bedeni
Dergâhından kovulan derviş gibi kovuldum tüm insanların kalbinden
Bense yağan her yağmur damlasıyla kustum nefretimi yeryüzüne
Mahlûkattan böylesine uzaklaşmam
Belki bir çöl çağrısı, belki bir Leyla belki de bir şirindi
Ama ben yinede beddua tarlasının dua mahsulünü sana biçtim sana sundum
Ey! Kırgın düşlerimin yorgun ülkesi bivefa yar.