Sen diye bir şey yok aslında..
 

Sen diye bir şey yok aslında..
Benim en büyük yalanım var sadece,
Ve en uzun cümlem,
Sonuna yüklemini bir türlü koyamadığım..

O yalan yüzünden ağlıyorum şu an,
O yalan yüzünden gecenin dördünde hala ayaktayım..
Lambayı söndürmüş,
O yalanı anıyor,
Onu yaşıyorum..

O öyle bir cümle ki
Öznesi benim,
Nesnesi sen..
Bütün tümleçleri dolaylanmış ama
Bir türlü yüklemi konmamış..
Ve o öyle bir cümle ki
Sevgiyi, sevmeyi, seveni, sevileni anlatır..
Evet yüklemi yoktur,
Çünkü
Yüklem sevilenin dilindedir,
Onun zülfünün telindedir,
Bir gel deyişindedir
Ama
Sevilen yüklemi koymamaya niyetlidir...

İşte sen böyle bir yalan,
Böyle bir cümlesin..
Lakin gülyüzlüm,
Artık kuyruklu bir yalan
Ve “ah keşke” lerle dolu bir cümlesin...

Keşke bana verebileceğin bir küçük sevgi olabilseydi,
O sıcacık yüreğinde..

Biliyor musun,
İşte o zaman
Sesimde karamsar nağmeler duymazdın.
Tebessümlerin en sıcağı yüzümde olurdu,
Şarkıların en güzeli dilimde..
Bütün güzellikler gönlümde olurdu,
Neşelerin sonsuzu benimle...


İşte o zaman
O kelebek ben olurdum,
Bir günü bir ömre bedel olan..
Ve yüreğine konardım.
Hiç terk etmezdim orayı..

İşte o zaman
O uğur böceği ben olurdum,
Uğur dağıtırdım
Hayatımdaki tüm uğursuzluklara inat..

İşte o zaman
Yanında kurabileceğim bir sürü cümlem olurdu..
Dilimden dökülen tüm kelimeler, sever adım sana gelirdi..
Ağlamaktan yorulmuş gözlerim,
Gözlerinin kahverengiliğinde kaybolur,
Huzur bulurdu..

İşte asıl o zaman
Ben ben olurdum..
Ve belki de
Çok daha güzeli olurdu..
Ben sen olurdum,
Sen ben...

Ey yaralı gönlüme merhem sürmeyen sevgili!
Sen hala halimi bilmiyorsun,
Seni anlıyorum diyor,
Aslında anlamıyorsun..
Düşler sokağının düş kokulu bir evinde
Buğulu bir pencereden bana bakıyorsun
Ama göremiyorsun..
Dışarıda yaralı yüreğimle üşüyorum,
Cansuyuna hasretim,
Sana hasretim,
Bilmiyorsun...