İnsanları düşünüyorum yine
 

İnsanları düşünüyorum yine
Sonra İstanbul aşığı Nazım'ı
Ha unutmadan Varna'ya selamı vardı
Yolları çiziyorum yüksek kaldırımlarıyla
Aç çocuğun ağlamasını,kuytudaki köpeği
Her şeyi ama her şeyi ezbere çizebiliyorum

Fabrika bacalarını...
İşçilerin paydosla gelen yorgun sevincini
Ve tıka basa midelerinde insan eti hazmedenleri
Her şeyi ama her şeyi bir çırpıda ezbere çiziyorum

Dalgaların kayalara çarparken o tok sesini
Ekmeğe peynire dadanmış fareyi
Müşteri bekleyen fahişeyi
Fahişenin afacan çocuğunu

Kırmızı bir karanfil çiziyorum mezarımın başına
Sonra sen geliyorsun aklıma
Kafam bozuluyor kalem elimden düşüyor
Dedim ya kavga ateşlim her şeyi ama her şeyi bir çırpıda ezbere çiziyorum
Ahh son bir kez bakabilseydim onlara
Gözlerini,gözlerini ezbere çizemiyorum