Yaş otuzbeş yolun yarısı eder
 

Yaş otuzbeş yolun yarısı eder
Dante gibi ortasındayız ömrün
Delikanlı çağımızdaki cevher
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün
Gözünün yaşına bakmadan gider.


Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar...
Neden böyle düşman görünürsünüz
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?


Zamanla nasıl değişiyor insan
Hangi resmime baksam ben, ben değilim
Nerede o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır, kaygısız oldugum yalan!


Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız
Hatırası bile yabancı gelir
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir...
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.


Gökyüzünün başka rengi de varmış
Geç fark ettim taşın sert olduğunu
Su insanı boğar, ateş yakarmış
Her doğan günün bir dert olduğunu
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.


Ayva sarı, nar kırmızı... sonbahar
Her yıl biraz daha benimsediğim
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nereden çıktı bu cenaze?
Ölen kim?!
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?


Neylersin ölüm herkesin başında
Uyudun, uyanmadın olacak
Kimbilir nerede, nasıl
Kaç yaşında bir namazlık saltanatın olacak
Taht misali o musalla taşında



Şiir: Cahit Sıtkı Tarancı
Beste: Fethi Karamahmutoğlu
Makam: Hicaz