Hayatınızın 'farkında mısınız'?
 

http://img.mynet.com/ha/dusun.jpgBatılı meslektaşlarımızla bizler arasında bazı farklar vardır. Bizlerin ilgilendiği sosyal ve bireysel yapı, bilimsel temel aynı olsa da, mesleki yaklaşımlarımızda da bazı farklılaşmaları gerektirir. Bunlardan en önemlisi de başvuran kişilerin beklenti düzeyleridir. Onlar analizlerini yapar, terapi sürecinin gerektirdiği şekilde aynalarını tutar ve önerilerini söylerler. Psikolog Yeşim Akbulut, farkındalığı Mynet okurları için yazdı.

Önerilerinin niteliği tartışılmaz. Bizdeyse -süreç benzese de- önerilerin niteliği ve yararlılığı konusunda (tabirimi bağışlayın) bir mızmızlanma hali vardır. "Bu iyi de açık yeşili yok mu!" veya "araba güzel de ben gaza basmadan gitmek istiyorum!" gibi... (Bunun psiko-sosyolojik nedenleri ayrı bir tartışma konusudur). Bu koşulda bizlerin, malını satmaya çalışan bir esnaf tavrıyla, "a tabii, size açık yeşil verelim!" çabasına girişmemiz elbette söz konusu olamaz. Ayrıca -her zaman belirttiğim gibi- psikologlar insanların sorunlarını çözmekle değil, farkındalıklarını arttırarak, onların kendi sorunlarını çözmelerine yardımcı olmakla mükelleftirler. Bunu da siz ihtiyaç duyduğunuz ve istediğiniz için yaparlar; yoksa çocuğuna ilaç içirmeye çalışan birer ebeveyn değildirler!

Zaman zaman da sosyal sorumlulukları gereği toplumu bilinçlendirmek amacıyla, basın-yayın organlarını kullanırlar. Buna bir anlamda "koruyucu hekimlik" de diyebiliriz. Bu tür yazılarda tek tek bireylerin sorunlarının ayrıntılarını değil, genel-geçer bilgi ve önerileri verirler. Amaç terapi yapmak değil, okuyucunun/izleyicinin kendisi ve çevresiyle ilgili bilgiler edinerek fikir sahibi olmasını sağlamaktır.

Akıl ve ruh sağlığınız, farkındalıklarınızla yakından ilintilidir. Bahar dallarını izlemek ve bunu sevdiklerinizle paylaşmak, hatta hayaller kurmak, insanları (hatta insanlığı) aşağılayarak herkesin önünde ıkınan birini izlemekten daha iyi olsa gerek. Öfleyip pöfleseler de, çocuklarınıza iyi ve ahlaklı bir insan olmayı, aşkı, sevgiyi, terk edilmeyi, kavuşmayı vb. gibi insani gerçekleri anlatmak, onları birer "Polat" olarak yetiştirmekten daha doğru olsa gerek. Sevdiklerinize küçük hoşluklar düşünerek, bir an parlayan gözlerini görmek, saatlerce televizyon karşısında oturmaktan daha anlamlı olsa gerek. Hiç değilse günde yarım saat bir roman, öykü ya da şiir okumak, bitmez tükenmez penaltı tartışmalarını izlemekten daha zenginleştirici olsa gerek. O gün babaannenizin "bizim zamanımızda..." diye başlayan hikâyelerini dinlemek, bilmem neyin yeni modelini konuşmaktan ya da 18. Dünya Savaşı oyunları oynamaktan daha besleyici olsa gerek. O sabah yakınlarınızdaki bir kimsesizler yurdunu veya yaşlılar evini ziyaret etmek, tahrik edilen düzeysiz kavgalara ve envayi çeşit şımarıklığa tanık olmaktan daha mutluluk verici olsa gerek. Bir sade yurttaş, bir ebeveyn ya da bir genç olarak layık görüldüğünüz programları, haberleri, politikaları, yaşam şartlarını ve bunlarla ilişkinizi bir an durup sorgulamak, ruh sağlığınız açısından, bunların içinde kaybolmaktan daha yararlı olsa gerek...

Birçoklarının bu önerileri küçümsediğini, hatta öneri bile saymadığını biliyorum. Birçoklarının "kolaysa sen yap; para yoksa huzur yok!" vb. mesnetsiz reddedişler içine gireceğini de... Hatta biliyorum ki bazıları bu tür değişimlerin kendilerine daha kötü geleceğini, diğer kaçış yöntemleriyle idare edip gittiklerini düşünüyorlar. Ama öyle değil maalesef!

Tabii seçim de, bedeller de sizin ve onları ödeyen, ödeyecek olan sizlersiniz. Onca yapamazlığın içinde yapılabilecek şeyler bulup çıkarmak ve bunları hayata geçirmek, ilk yapabileceğiniz şeydir.

sağol kanka