Özlemek Seni
 

özlemek seni
inememek derinlerine
yarı yollarında kalmak
ayazda kalmak

tipide…

özlemek seni
oturuyorken bir kafede
tüm dünyadan yakınken
öyle dizdize
bilememek
seni sen yapan
ve herkeslere kapalı
ve her şeylere uzak
gizli kimyayı

sana bile…

öyle kırk yılda bir gibi
değil bana
sonsuzda bir olduğunu
bilmenin hiçbir şeye
değişilmez hüznüyle

düşmek yollarına…

bilmek
varamayacağımı
tüm menzillerine
eremeyeceğimi
sence olanın gizine
vazgeçilmez bir
gizli sevinçle

özlemek…

varolmak seninle
tüm insanları kardeş belleten
bir anın benzersizliğinde
büyük ve anlaşılmaz
bir evrenin ortasında
özgün ve istemsiz
bir anın durdurulamaz
genişleyişinde

özlemek seni…

en çok
bakarken gözlerin sandığım
o senin bile olmayan
bir çift madenin içine
varolmak için
yeni bir yol
ve yolculuk

düşlemek kendime…