Metin Eloğlu
 

Aşklama

Şaraptı rakıydı şuydu buydu
Kişi esrimeyi bir aşkta tatmalı ilkten
Dedim ya ondan gayrı korkuluğa güvenmem
İçtiğim hep aşktı benim gerisi tortu

Sevişik bir keçi yumukgöz oğlağına
Özüne aşk sızmış o sütü emziriyor
Yumurtasını bir kovuğa koyarken
Aşkı da koyuyor anaç zargana

Aşk mavisi tükendiyse o boşuna denizde
Bil ki diken diken bir çamurla örtülüdür sığlığı
Niye enez bu zambak diye sordular mıydı
Aşksız geçen günlerinde örselenmiş, de

Aşk bürünmeseydi de bak hiç şakır mıydı
Şu bi damlacık isketeyi tâ gagadan kuyruğa
Kişi gönlünü yitirdi mi ne yüzle çıkar sokağa
Yaşamda nesi varsa aşk işte onun adı

Ansıyın aşkla yağdı da sular
Ondan kokulandı ıtır çiçeklendi elma
Doğayla el ele bizi üreten bir sevgi var
Evrende en soylusu sezdim ki bu çoğalma

Boynumun Borcu

Leman Hanım
Size bir şiir borcum vardı ya
İşte onu ödüyorum

Çıt

Zil kuş kanatlarını usulca kötürümledi
Çıtı çıkmıyor uyuntu göğermelerin
Pıtrak gibi güzelliğin
Deli evcilliğimi neyle körüklemeli

Çıt yok
Hep kar'a, karanlığa çatlamış o kuş pencereleri
Bu ödünç barınak mı bizcil denize bakan
Sıcacık rafta bir ılık kavanozda üreyen
Süs balıklarına yem tatlısu pireleri

Çıt yok
Bunlar hep yazda hırka örgüleri
su donar avucunda bir yalnızın
Bir çürük sicim bir kördüğüm o aşk kangalında
Çıt yok
Kar ışır, ısıtır da

Çilingir Sofrasi

Bu zikkimin yaninda
Arnavut cigeri ister, bir.
Çiroz salatasi ister, iki.
Cacik ister, üç.

Adalet, müsavat, hürriyet demeye
Sadece yürek ister.

Eloglu

Eloglu binlik bozdurur
Ben bozduramam

Eloglu başini yastiga kor komaz uyur
Ben uyuyamam

Eloglunun sofrasinda dokuz türlü
Benim aç yattigim olur bazen

Benim evim gecekondu
Eloglunda apartiman

Eloglunda ince müzik
Benimkisi aman aman

Benim kuru başim bana yeter
Eloglunda kari kizan

Ben keçileri kaybettim
Eloglu usta çoban

Bu soyadi bana haram

Eşcil

Aşksa bu, ben buna varım, günlerim sığı;
Gündüze dek kalasın diye sevdim seni geceden
Eşcilim ben, ben buyum, ne güzel huy bu;
Bir hız gelsen, hemen olsan, sonra yazlar;
Bunca yıldan tatmadığım bir tınarça balığı;
Belki gözlerimin kıymığı şu denizler!

Firavun

Daha da gevşedi düğüme dönüşen ilmek
Göz uzanığım baldırıçıplak dağlar
Aşnaların derebeyliği niçin mi sağır
Sabahın köründe insanı kireçlemek

Sapsarı hıdırellez de olur mu olur
Etekleri çalpara efendim yavaş
Uğultulu siste didiklenen leş
Ramses’i andıran sofu ıhlamur

Gökyüzü

Bu ne bu
Bu noksan gökyüzü ne
Bu mavi nemenem mavi
Neyin nesi bu bulut

Erkeklik oldu mu be

İnce Elek

İçtikçe içesim geliyor gayrı ne bilgi ara ne hüner
Beni bu rakıyla baş başa bırakma
Adam olayım çalışıp para kazanayım
Beni böyle işsiz güçsüz bırakma
Beni uslandır beni yüreklendir
Beni deli edip bırakma
Bilsen nereleri var kalk gidelim
Beni hep buralarda bırakma
Beni aç bırak evsiz urbasız bırak
Beni sensiz bırakma

Beni ne yap biliyor musun
Beni yont beni arıt beni ayıkla

Kızılcıklar Oldu Mu?

Kül yağmuru gibi inen yaz
Hiç yoktan bizim değil
Oysa haziran bura işlerimiz buralı
Dışarı uğrayan kuşlar
Bir gurbetten ötekine konuyor
Gün diken diken akşam tetikte

Ve tahtaboştaki karaltılar
Belki hamut belki kırba
Didik didik bohçadan sarkan
Mimlenmiş bir kadındı
Söylenecek ne var bunda