Mavi Küpeler
 

Varlığın yarınlarıma son umucumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu

Bana küsmüş sanki mutlulukla yarınlarım
Önümde düşlerime bir mezar kazıyor anılarım
Durmuyor, ıslatıyor taşları bile gözyaşlarım

Bir sesten yoksun burada can çekişiyorum
Öksüz şiirlerimi sana emanet edip
Ölümün dudaklarından delicesine öpüyorum

Mutluluklar denizinde yine kayboldum
Daha bahar gelmeden hasretinde soldum
Bir veda edemeden sana
Kırlangıçların sekerat göçünde kendimi buldum

Ömrümde sevgiyi buldum demişken
Alın teriyle bir sana mavi küpler almışken
Sessizliğinde ölüyorum
Gidiyorum işte yokluğunda sana ağlarken

Oysa; varlığın yarınlarıma son umudumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu

Gümüşten kumsallara bıraktım mürekkebimi
Üşüyorken ellerim Cehennemin ateşi ısıtır ellerimi
Soldurma sakın; sana hediye aldığım güllerimi

Mevsimsiz baharlarda açmadan kurudum
Avuçlarını aç hadi sana yüreğimi sundum
Bir seni beklerken kendimi son nefesimde buldum

Armağanımdır sana yüreğimle sana aldığım mavi küpeler
Ben çürürken toprakta üzerimde açar mı güller ?
Dudaklarımı kanarken bedenimi sardı sönmez ateşler

Seni ölümüne sevmiştim
Günden güne kururken sevginle yeniden yeşermiştim
Sen bu satırları okurken
Ben çoktan Azrail' e canımı vermiştim

Oysa varlığın; yarınlarıma son umudumdu
Yokluğun ise ölüme giden dört kollu tabutumdu.