Sadece Martılar Ağlar
 

Bir hummalı vebadayım tutuşup yanarım
sol mememin altındaki bir gömütlüktür artık
yanık ezgilere, içli şarkılara oturup ağlarım
ıssız kaldırımlarda gözlerimiz konuşur kederi
apansız bastırır ateşten gözlerin beni
ve bir kez daha bu kent kovar ümitlerimi
tüm kapılar kapanır yüzüme birer birer
kanım pıhtılaşır damarlarımda, donar kalırım
gözlerinde yaşarım işkenceleri horlanmış ve ürkek saatlerde
çığlık çığlığa geçen bir hortlağım ıssız sokaklarda
yalancı ümitlerim yuvarlanır dikenli uçurumlara
bir deniz kenarında bulurum kendimi keder kusarken
ve hissederim... sadece martılar ağlar
horlanmış bir adam kendini denize asarken.