Son bahar
 

Nurten’e


Kapı girişinde gülüşün kalmıştır
Koltuk örtüsünde gözyaşın
Damaklarımda son pişirdiğin yemeğin tadı
Ben zaten özlemiştim ağlamayı

Topuklarından düşen çamurları ararım ayakkabılıkta
Askıdan kokun gelir burnuma
Yorganımda tokadın kalmıştır
Bana en çok yalnızlık yakışmıştır

Aynada saçların savrulur
Kulaklarımdadır hala son söylediğin türkü
Yanık bir kahve içerim
Bir sabah gelirsin diye seni beklerim

Ben hala merdivenlerde senin arkandan çıkarım eve
Abartılı basarım kapı ziline
Ayakkabılarımı dışarıda bırakırım
Gülüşümü ayakkabılıkta.