Hüzün yok gönlüme
 

Hüznümün bitimi bu günler
Yavaş yavaş alıştım ben yaşama
Duyarsız bitimsiz geçen *******imin de sonu
İnsanlar dolaşsa da çevremde anlamsız

Yaşama dair ne varsa içimde
Ben yolcu hayat hancıdır doğduğumda
Benliğim geri dönerken bana
Yaşam akar gelecek zamana

Bitimsiz sevgiler derken yalan dilim
Biter diyor elbet
Sevgiler de biter diyebiliyorsam
Bitenleri mezara da gömerim

Hüzün doğan günler de yokum ben
Belki güneş doğmayacak güne
Ama gün akacak akşama
Yine doğacak ertesi güne sabah

Kaçarken yağmurun ıslaklığından
Bulutun karasından rüzgarın uğultusundan
Kapattım ben gönlümü hüzne
Derviş gibi yürüyorum aydınlığa