Sonsuzluğun Gülü
 

Aylardan Kasım…….
Dökmüş ağaçlarını yapraklar
Şehvetle sevişemeye hazırlanan
Kavuşmayı bekleyen
Aşıklar gibi…..
Tüm giysilerinden arınarak
Tüm çıplaklığıyla
İnsanoğluna ders verir gibi……
Seni tanıdığım aydı bu.
Ağaç gövdelerinde yetiştirdim
Gübresi sevgi ve aşk olan
En nadide gülleri, çiçekleri
Bu çiçekler şiir oldu sana aktı
Yazdığım sayfalarda,
Söylediğim sözcüklerde
Sana okuduğum şiirlerde

Sonra kar yağmaya başladı
Hava soğuktu
Ama senin sıcaklığın
Yanımdaydı
Isıttı beni.
Karlı yollar engelleyemedi
Senin sevginle aştım her engeli.
Bu sefer de kar altında yetiştirdim
Hasret çiçeklerini
Sensiz geçen en küçük anımda
Hasret çiçeklerini okşadım, öptüm
Sana hasret kaldıkça…….
Ne kadar hasretsem o kadar
Yanımdaydın artık.
Ama, bir o kadar da uzak

Sonra sonra sonra………..


Güller, çiçekler
Genelde bahar ayında yeşerir
Ama…
iş bu gülleri
çetin koşullarda yetiştirebilmekte
kimisi bu söylediklerime bakıp
toprağa ekmiştir tohumu
ama bir sonraki mevsimde
ne gül vardır ortada
ne de çiçek
ama ben sana,
özlemimi dile getirdim
özlem gülü oldum
sevgimi dile getirdim
sevgi gülü oldum
artı sonsuz dedim
sonsuzluğun gülü oldum.

Şair;
bana beyaz gül yolla,
Ben anlarım demiş.

Ey Şair!...
Sonsuzluğun gülünü yolladım aşkıma.