Yüzondört
 

Vera çiçekleri ektim
ölüm ve dirimin elleriyle
çağırdım uzun saçlı yağmuru
aşkımı taşıdığım o kutsal çöle
sorulunca bu ne diye, dedim
avuçlarım bin bahara gebe
ve benim sinem ıssız bir mahzen gibidir
gülersem kan gelir gözlerimden
dolar kaygısız çağa
ve her bayram
sadaka dağıtır martılarım
yoksul limanlara
ve kurular buzların terini

sorarım size
kafi midir bu yüzbin fidan yeşertmeye
ve yürütmeye yüz ondört kemiği

belirsiz bir zaman aralığında
bulutların annesi oldum
ve mum diktim yaralı alınlara
arzumun duasını güllere adayınca
ılık bir düş vakti
but tuttu kalbimin sarhoş buğusu
ve umudu gizleyecek bir cep bulmak için
yollara düştüm
tenimde bakire sümbül kokusu.