[Stinq]

ya da benide alsın

toprak rengi gözlerin ve yağmurla ıslanmış toprağın hoş kokusu teninde.. sende herkes gibi topraktan yaratılmıştın elbette ki ama benim için hep farklıydın herkeslerden.. gökkuşağının bütün renklerini yansıtıyordu her gülüşünde gözlerin, içimide sen acıtıyordun ama acımı dindirende sen oluyordun. herkes sevdiği ile kırlarda el ele gezmeyi tercih ederken, ben seninle boş sokaklarda, loş ışıkların, ölüm çığlığı kadar sessizliğin hakim sürdüğü sokaklarda el ele gezmeyi istedim.. ama ne kırlarda gezebildim ne o boş sokaklarda.. bizim sevdamız sevdaların en yücesiydi ama daha baharı yaşamadan kara düşmüştü. ve seni nasıl hiç ummadığım bir annda bulduysam hiç ummadığım bir anda da kaybettim.. Bugünlerde seni sensiz yaşamaya çalışıyorum, başarabiliyormuyum orası malum.. toprak rengi gözlerin, ay ışığının yansıdığı heybetli dağların eteklerinden bakıordu sanki yüreğime, rüzgarlar beni sevdiğini fısıldıyordu benliğime, gözlerim bulanıodu, burnumu çekmeye başlıordum ağlamaklı oluyordum tabir-i caizse.. tarifi olmayan bir duygu yaşıordum o an.. ama fazla sürmüyordu, gecenin zifirini bozan bir aydınlanma ve gökgürültüsü ile bozuluyordu bu büyü.. ve yağmur yağıyordu ama sanki yağmur deilde semada birileri ya da biri ağlıyordu, başımı semaya kaldırıorum ve yağmura eşlik edior gözyaşlarım, çöküyorum olduğum yere sırtımı soğuk duvara yaslıyorum, gözlerim kan kırmızı yaşlarım sel misali, ağlıyorum hıçkıra hıçkıra, çünkü yağmur yağmıyordu, sen ağlıyordun.. ağlama küçüğüm ağlama cancazım.. yalvarırım sil gözyaşlarını.. çıksın artık gökkuşağı dinsin bu yaşlar.. sen son bir kez hıçkırarak en can alıcı yaşını damlatıyordun, ve o bir damla gözyaşın avcumun içine düşüyordu, ben avcumu sımsıkı kapatıyor, yaşlarımı dindiriyor ve son bir kudretle ayağa kalkıyordum.. heybetli dağların arkasından güneş doğmak için kendini hazırlanırken, ben gülümsüyordum semaya ve haykırıyordum... ey arş-ı ala dan bizi seyre dalan yürekler yalvarırım size ya söleyin bu kara toprak onu bana geri versin ya da benide alsın...