Alışmışız öldürmelere
Töre cinayetlerine karşıyız.
"Vahşet", "cehalet", "insanlık dışı", şu bu...
Peki o halde şu Şerefcan olayındaki tavrımız nedir?
"Şerefcan kim?" demezsiniz herhalde.
Cumhurbaşkanı'nın adını bir çırpıda çıkaramayanlar bile biliyor onu.
Hatta kendi çocuklarımız hakkında o kadar bilgi sahibi değiliz. Erkeklere söylüyorum, çocuğunuzun gerçek babası olup olmadığınızı tam olarak bilmemenize rağmen Şerefcan'ın kimin çocuğu olduğundan adınız gibi emin olmuş bulunuyorsunuz!
İşte 4 ay önce kaybolup birkaç gün önce bulunmasıyla Türkiye'yi hiç de sevmediği (!) türden bir hikáyenin içine düşüren Şerefcan'ın, annesiyle nüfus káğıdındaki babası arasındaki mesele karşısındaki tavrımızdan bahsediyorum. Bir kocanın karısına sahip çıkmasına verdiğimiz tepkiden.
Yaz rehaveti olmasa üstümüzde, kapısında toplaşıp bağıracağız Tuncay Engin'in... "Vur onu!"
Bilmiyorum siz Yıldız Engin'i bir güzel benzetmek istemeyen, kocası Tuncay Engin için de karısını affetti diye ağzına geleni söylemeyen birine rastladınız mı?
Adeta bir hayal kırıklığı yaşıyoruz.
Bir koca, kendisiyle ayrı olduğu bir dönemde, başka bir erkekle bir beraberlik yaşadı diye karısını cezalandırmadı.
Alışmak...
Hakikaten alışmışız öldürmelere.
Onaylamadığı bir şeye de alışıyor demek insan.
Bir tek bizim gazete Tuncay Engin'in, karısına sahip çıkmakla aslında topluma güzel bir mesaj vermiş olduğunun altını çizdi.
Sokaktaki adamdan medya-plazadaki adama kadar kimse töre cinayetlerine karşı değilmiş meğer. Hiç atıp tutmayalım. İtiraf edelim, hiç olmazsa bir yaralama beklerdik!
