Nedenini bilmedigim bir arzuyla bugün hergünkünden daha çok istedim yanimda olmani.
Kolay degil,sensiz olmak,içinin yarisini bos tutmak,
kolay degil her sabah bir marti sesiyle irkilmesi bu yoksul bedenimin.
Ancak bu ayriligin bir süreligine olusu,teselli dolduruyor yüregime.
Her ne kadar bu sürenin uzunlugunu bilmesek de sonunun oldugunu bilmek umutlandirici.
Zaten her sey umut edebilmekle baslamadi mi ?
Seni düsünüp de kendimi kaybettigim vakitlerin anisina yazdim bu mektubu sana.
Bazen otobüste iki sevgilinin baslarini yaslayip uyurken ki rahatliginda,
bazen sokakta babasinin elinden tutan bir çocugun gözlerindeki güvende bulurum seni.
Düsündükçe nazim olasim gelir ve hep hasretini bir uçtan bir uca yakasim gelir...
Bir kus hafifliginde sana akar yüregim,yoklugunda yok olmaktan korkarak.
Yasadigi acilari anlatirsa sana gözyaslarinla yika yaralarimi.
Hadi gel artik.Dayanamiyorum hasretine..
|