Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...
Ararken bekleyip, beklerken arayıp da buldum seni. Her bir günü bir asrı bulan bekleyişlere karıştım yine, yine üşengeç zaman dilimlerine misafir oldum ve hep bir yerde son bulan sabır tükenmek bilmedi bu kez, karşı koyuşuyla umudumun. İnanmadım sevdamı ödünç verdiğimi sana. Çok uzaklardan kulağıma gelen sesin güç verdi, eşlik ettim türküne. Güç kattı ay yüzüne konan zeytin gözlerin gönlüme. Üşümez oldum ve *******i ürkütmedi karanlık. Gülen gündüzleri kovaladı sayende huzurla uyuduğum *******.
Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...
Zaman zaman ellerime anlattığım bir gerçekti yokluğun. Kaçarak bu gerçeği hatırlamayı hep ertelerken ben, alnımın yazısıymış diye geçiverirdi içimden. İyimser olmazdım daha fazla yazık ki ve bir damla kanım daha akardı acıtarak değdiği yerleri ve şafak rengine bürünürdü ortalık, kan kara bir şafak.
Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...
Sabahları çağırdığım o insafsız *******de odamın şampanya rengi duvarlarına çizdiğim resimlerini görsen sen, son verirdin bu zulme. Geri al bu uykusuz *******i gözlerimden. Kırsam da kalemi bir çırpıda, korkma, göz bebeklerimde taşırım seni ben. Ellerime oturtup hiç yummam avuçlarımı, üzülme sen.
Alnımın yazısı sensiz kalmakmış bir ömür...
Muhtemel bir yalnızlıktı bu içine düştüğüm. Uzan da çek kurtar beni n’olur!
|