Asla! Hoşçakal..... Ümit!
Asla! Hoşçakal..... Ümit!
Birbirlerini görmeden seven dostlar varmışş...
Öyle çok severlermişki birbirlerini ne kadar mesafe varsa aralarında o kadar da sıkısıkıya bağlıymış bu dostlar..
Görünmeyen,hissedilen beyaz ışıktan yapılmış bağlılık senfonisinin dinletisinde,
Yaradanın armağanı olarak Melekler, canlıların yüreklerine üfleyivermiş doğduklarında...
Sevgi bağlarıyla bağlı, birbirlerine yansıttıkları ışık hüzmeleriyle süzülen halatları varmış...
Ruhlarının sıkısıkıya sarıldığı düşmesinler, kopmasınlar diye birbirlerinden....
Dünya pislendikçe gerilir, sinirlenir yakıp,yağıp,esip yerle bir olup kıyametle uzaklaşmak istermiş evrenin sonsuzluğunda...
Uzaklaştıkça bütün canlılar birbirlerinin gölgelerinden görünmeyen kirlerinden...
Daha da uzarmış mesafeler ve mesafelerden uzak kalan yürekler...
Uzaklık ne kadar kilometrelerce uzaklaşsada kendi halinden..
Halatlar ne kadar gerilsede, kuş uçuşuyla yükselsede gökyüzüne, bir balık dalışıyla ne kadar derinine de inilse denizin..
Canları acırmış canların, gerilince halatlar birbirlerinden...
Görünmeyen hüzünler, yakarmış ciğerleri...
Bazen nefessiz ölümler beklermiş..
Her gerilişin köşebaşında sinsi, puslu o bilinmez yollarında...
Halatlar gerildikçe acır,kan sızarmış yüreklerden...
Çıkan sesler hüznün nefesiyle daralır kırmızıya,griye,karaya boyanırmış düşler..
Ama asla kopmazmış......
Düşler güçlenir,gülüşlenir,Yepyeni bir beyaz sayfa açılırmış, halatın çatırdayan ortasından...
Ve......
Bembeyaz Düşler Güneşlenirmiş....
Birbirlerini seven insanların kalpleri arasında,gözle görülmeyen ipler olurmuş; insanlar uzaklaştıkça ipler gerilir insanın canını acıtırmış ama asla kopmazmış......
Asla! Hoşçakal....
Sevgimi çok hakkettin...
Seni seviyorum Ümit..!
Sabiha Rana
|