KALEMİM SEN VE BEN
Dişlerim demir parmaklık,
Dilimse suçsuz bir mahkum.
Düşünce suçundan yargılanan bir zavallı gibi,
Duygularımı anlatamadım.
İşte bu yüzden yazıyorum boş sayfalara,
Yazıyor yırtıyor ve atıyorum...
Seninle yürüdüğüm yollara.
Belki bulup okursun diye,
Okuyup ta geri dönersin diye,
Durmadan yazıyor yırtıyor ve atıyorum...
Seninle yürüdüğüm yollara.
Hani ölmemiş bir insanı gömersin ya !
İşte onun gibi gömüyorum.
Yosun tutmuş anılarımı,
Karbeyaz sayfalara.
Kalemimin her temasında,
Bir kazma daha vuruluyordu toprağa.
Kendim için kazamadığım mezarı,
Kalemim kazıyordu karbeyaz sayfalara...
|