Önemligiller: Yanındaki arkadaşına veya herhangi bir yakınına bütün
minibüsün duyacağı şekilde çok önemli saydığı fakat saçmalıktan ibaret olan
dertlerini hararetli bir şekilde anlatırlar. Genelde ağlamaklıdırlar. Yaşlı
minibüs sakinleri tarafından kınanır, diğerleri tarafından sessizce
ayıplanırlar. Aralıksız tepelenesicedirler...
Ucuz kahramangiller: Ağzına kadar dolu arabaya inatla müşteri almak
isteyen şoförlere ve ablası yaşındaki kıza yer vermeyen çocuklara ilk önce
onlar bağırırlar. Doğaları gereği kayıtsız kalamazlar. Hele ki ayakta
kaldıklarında çok daha tehlikeli olurlar. Huzurlu bir yolculuk için bu
tiplere yer vermekte fayda vardır. Oturtulasıcadırlar...
Tekerlek üstücügiller: Hiç hazzetmemelerine rağmen her otobüse
binişlerinde muhakkak tekerlek üstündeki tekli koltuğa otururlar. Ve her
seferinde hoplayıp zıplarken yer değiştirmiş organlarıyla inerken şoföre bol
bol küfrederler. Pek anlaşılmayan bir yapıları, enteresan bir kimyaları
vardır... Anlam verilemeyesicedirler...
Numaracıgiller: Genellikle okul üniformalı genç arkadaşlardır. İkili
hatta mümkünse bulabildikleri yedili koltukların cam kenarında iki büklüm
uyuma taklidi yaparlar. Tek istekleri ulaşılamayacak bir koltuğa oturup
kaldırılmamaktır. O ulaşılmaz boş koltuğa oturabilmek için bütün otobüs
modelleri üzerinde ihtisas yapmışlardır. Her tip otobüsü/minibüsü
avuçlarının içi gibi bilirler... Uyandırılasıcadırlar...
En arkacıgiller: Biner binmez arkaya doğru uzamak isterler. Gidecek 2
santim yer olmasa bile "beyler, arkaya doğru sıkışır mısınız?" diye
bağırırlar. Diğer insanlar onlar için sadece birer engeldir. Onları
çekiştirerek ve aşarak bir şekilde arkaya varıp rahatlarlar. Huzuru neden
orada buldukları bilinmez... Yol açılasıcadırlar...
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|