[Shekil]

Gülümsemenin bir anlamı yoktu, çünkü gülmeyi unutmuştum, nasıl bir şeydi, insanlar neye gülümserdi. Ağlamanın binbir çeşidini, sular seller gibi ezberlemiştim oysa. Sevgi, aşk bunlar kimin tabirleriydi. Canım kopar ya bir dost gibi, dostu bırak, o kopan canım kadar çok sevmiştim seni. O yüzdendir gidişinden beri canıma kıymet vermeyişim. Sen gitmişsin ya biliyorsun hangi zamandı hangi saat hatırlamak bile istemiyorum. Gidişine rağmen dualar ediyorum saçının teline zarar gelmesin diye. Beni öldürüşüne bile aldırış etmiyorum. Çünkü yüzüne söylemeye doyamadığım birşey var içimde, seni çok ama çok seviyorum.

Oturup birşeyler karalıyorum, sayfalar dolu dolu üstüme yağıyor. Dayanamayıp bende yağmaya başlıyorum sayfaların üzerine. Ben yazıyorum gözyaşlarım dağıtıyor mürekkebimi.

Hayalinle geçiyor her saniyem gözlerimdeki kankırmızı bulutların tek sebebisin. Ve bazen oturup yazıyorum bir gün eline geçer bu yazdıklarım, belki o zaman anlayabilirsin seni ne kadar çok sevdiğimi. Neden yüzüme haykırmadın diyebilirsin belki o an. Ama bilmessin ki bu yüreğim sen bile olsa kimseden aşk dilenemez. Belki de anlamaz okur geçersin bu yazdıklarımın sana olduğunu. İmrenirsin keşke, keşke benide böyle bir seven olsaydı dersin. Her kelimem de, her cümlemde sana söylemiştim oysa seni ne kadar çok sevdiğimi. Ah bir anlayabilseydin.

Şimdi seninle hayal edipte yapamadıklarımı kağıda döküyorum, o yüzden anlamazsın her yazdığımın sana olduğunu, hepsinde bir ipucu vardır. Mutlu başlamaya çalışırım sonra kan gibi hasretin damlar kalemimden. Ama bıkmadan yazarım ve utanmadan söylerim soranlara evet sevdim hemde çok sevdim.