ZiGon SehPa
Bu gün ordaydim.
Ayni yerde, ayni evde.
Ayni kapidan girdim içeri.
Tesadüf bu ya ayni anahtar kalmis bende.
Sandalyede yelegini unutmussun,
Masada kahkahani,
Mutfakta bardagini.
Salon da durusunu unutmussun.
Sonra yan oda da hiçkirigini,
Koridorda gözyaslarini.
Kapida çarpip çikisini unutmussun.
Bir çiçegin zehri düsmüs zigon sehpaya.
Bir rujunun rengi düsmüs oval aynaya.
O kavgadan arta kalan kirik bir vazoyla.
Ikimizin kalbi düsmüs tozlu balkona.
Duvardaki resminde gülüsün kalmis.
Son içtigin fincanda dudak izlerin.
Portmantonun yaninda gidisin kalmis.
Kapida biraktigin ayak izleri.
Yastiginin üstünde saçini buldum.
Posta kutusunda mektuplarini.
En son dinledigin sarkini buldum.
O hicazda kalmis göz yaslarini.
Yazan böyle yazmis demek sarkiyi.
Nasil anlam buldu sen olmayinca
Neyleyim köskü, neyleyim sarayi.
Içinde salinan yar olmayinca.
|