Vuslat
ne efsunkâr ki bakışın; yâd eller sıla gelir
kaybeder kendini gönül, sazsız; fasıl/a gelir...
göl yeşili gözler birden ıslanır sicim gibi
ardından çil çil umutlar sarkar, asıla gelir...
hangi mecnun böyle zulme dayanır da aşk ile
eğninde türkuaz libas, yürür; usûle gelir...
dudaklarından dökülür dûalar şerha şerha
bir çift kömür göz, vecd ile aşka vesile gelir...
gurbetten, sızılar yüklü eser de efil efil
vuslatın serin rüzgârı yâre pusula gelir...
o kadar uzaktasın ki kalmasın ister gönül
bırakır da suretini; döner, asıl/a gelir...
__________________
Bakire beyinlerde fahişe düşünceler (:
KeyF-i Keder ~ 57
|