hayat mücadelemde saflarımın çoğunu kaybettiğim günlerdi..birbirini
aynı olan günlerde bana uzatılan her dalı "işte beni kurtaracak
dal..beni hiç geri çevirmeyecek"diye tutuyordum..daha elimi
uzatır uzatmaz kırılacağını biliyordum oysa...
yenilgiyi asla kabullenmeyen beynim,sevmekten hiç yorulmayan
yüreğim,alarım zilleri çalıyordu sanki..ikisinide kaybetmek
üzereydim..
ben ben olmaktan çıkıyordum..bunu fark ettiğim halde birşey
yapamamanın acısıyla gittikçe gömülüyordum karanlığa,k
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|