Padişahımız Efendimiz Girer Şiire
Apostol'la Yüz Kırk Beşinci Sayfaya Derkenar Eki
1/:
Ve an geliverir ya aniden,
Bedenler yürür ya ikindinin üstüne,
Gölgeler saklanır biliriz ki kitabın ön sözüne.
Bizse şiirin tırnak aralarına pusarız,
Asarız isyankar yürekleri mahlasına ozanın...
Zemheride salkım saçakların öyküleri yazılır,
Tipi, bora ve kasırganın ardından cızır cızır.
İklimin acımasızlığına can düşer fok vilayetinde,
Nazenin çiçekler kaçar padişah urbalarına,
Telaş ve korkuyu içe içe...
Çünkü arz azı dişli bir değirmendir hayat için,
Ve öğütür zamanı ortak yaparak mekana.
Biliriz ki öyle bir masalsı dev sıkar avucundaki canı,
Şu anda her ilk baharın yeşil kanı akıyordur,
Alaz ve ipek ambarlarına...
2/:
Ve ey şiir sever naif ve babacan vaktoğulları...
Böyle bir hikayettir benimkisi herhangi bir tarihte:
O an ki gelmişti rahvan taylara bine bine... Hararet çıkmıştı otuz bine... Kimine basit gelebilir yazdıklarımız. Anlattıklarımız anlamsız. Değil inanın. Titreyin ve savaş arifesinde atlanın. Çünkü attır uygarlığın babası. Bizim de şiirimizin temel unsuru. Öyleyse haydi canlar. Vakt olmuştur kanımca. Usulca açılıyordu kapı. Yapı zelzele misali zikr deviniminde. Oysa herkes kendi halinde.
3/:
Gün olur, denir ya halleşme demlerinde hani,
Bilesin ki gün olmuştur şahım...
Kırılır tarihin yaralı kapısı artık,
Gün birazdan çavar ama batıdan, şaşırarak...
4/:
Kupamdaki şiir artığım birkaç yudumdu,
Gılgamış destanlarından son nefes üstüne denmiş,
Bir can beyiti ırlıyordum iç geçirerek,
Buhurdan sisi sesimle uzaklardan duyuluyordum,
Ve bereketli hançeremden sevdayı sular misali akıtarak:
'Lan barba' diyordum Nebelungen destanından bir lombard gibi,
'Bir daha ikiletme dostunu da doldur şu mereti,
Sadece irem şırasından olsun hakkeden itin ölümü,
Arap atının ölümü ise ateşli vahaların suyundan...'
Ahmet Yozgat
|