[bugrahan]

Gece Olunca Başlar Benim Cehennemim

--------------------------------------------------------------------------------

Gece olunca başlar benim cehennemim. Gün gider ve sensizliğim gelir.
Uyku uzak bir adadır ve ben hiç yüzme bilmem.
Beynimin hatırlama özelliği sabaha kadar çalışır.
Sana dair anılarımı geceye yayarım. Yüz ekleyemediğim bir ses dolaşır beynimde.
Sabaha doğru anlarım senin sesindir o. Gözleri açık görülen bir rüyasındır.
Tüm gece bir hayal bulutu gibi dolaşırsın odamda.
Yağmur olup yağmazsın sabaha kadar.

Gecenin her dakikasını bilirim ben. Gökyüzünün her saati, her rengi ezberimdedir.

Mevsimler değişir, gecelerim değişmez benim. Sen aklımda oldukça uyku
hep uzak bir adadır, sensizlikle birlikte gelir cehennemim. Saat kavramı
yoktur sensiz gecelerde. Önemli olan sana kaç olduğu ve seni kaç geçtiğidir.
“Bir hastanın sabahı beklemesi gibi beklerim” sabahı.

Önce gözlerim hisseder sensizliği...
Dünyanın en güzel görüntüsünün görüş açısı içinde olmadığını
anladığı an, sensizliğin hüznü çöker göz kapaklarıma.
Göz kapaklarım hüzünle ağırlaşır, yavaş yavaş kısılır ama kapanmaz,
kapanamaz. Sonra ellerim anlar, ellerimin soğukluğunu odanın sıcaklığı
ısıtmaya başlayınca sensizliğim tescillenmiş olur. Kalbim ise en ağır
ve en yoğun yaşayandır sensizliği...

Bir bulutun yağmur damlalarını biriktirmesi gibi biriktiririm seni içimde.
Kalbin, kalbim olur sabaha doğru. Uyuduğunu, uyandığını hissederim.
Kalbin olurum ama kalbinin duvarları kalındır kıramam, kalbinin duvarları
yüksektir aşamam. Biçare kalırım sabahın sessiz soğukluğunda.

“Siyah, hiçbir yerde senin gözlerindeki kadar suçsuz, senin gözlerindeki
kadar aydınlık ve gözlerindeki kadar temiz olmadı” kelimeler gelir ağzımın ucuna,
kalemimi bulur, gözlüğümü takar defterimi ararım. Kelimeler uyutmaz, sabah yaklaşır...

“Hadi gel, yorganım ol, yastığım ol, uykum ol gel, sensiz sabah olmuyor
anla bunu ve gel...” son kelimelerimdir deftere düştüğüm,
gece biter gün başlar sana yaklaştıkta cehennemim gider, cennetim gelir benim...

************

Kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi...yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi başaramıyorum.

Hüzün işgalinde yüregim, çünkü sen yoksun,seni düşünmek var. yoklugun canımı öyle acıtıyorki, parça parça oluyor yüreğim. kalbimin parçalarını
toplamaya çalışıyorum yerden. içimde kopan fırtınaları söyleyemiyorum. sessizleşiyorum. saatlerce bakıyorum seni götüren yollara... kimseye belli etmiyorum savaşımı. yokluğunla savaşmak görünmeyen bir düşmana kılıç sallamak gibi... yoruluyorum, düşüyorum, tekrar kalkıyorum ama sensizliği yenmeyi bşaramıyorum.

enbüyük korkum bu sensizlik, korkularıyla yüzleşen insanalardan olamıyorum. çünkü sensiz olmayı yediremiyorum kendime. birkez kabullensem sanki o an çıkıp gidecekmişsin gibi gelir yüreğimden. oysa
yanımda, hep yüreğimde taşıyorum seni. orada olduğunu
bilmek yaşama, hayata tutunma gücü veriyor.korkularımla yüzleştimim anda o gücü kaybetmekten çekiniyorum.

gece uykularım kaçıyor. yanlızlığa isyan ederek dört duvar odayı sabaha kadar adımlıyorum. bakamadığım aynalar kırılıyor. binlerce parçası
bedenime saplanıyor. bir sigara, bir sigara daha...dudaklarımda küfür lezzeti... dumanı savuştururken tavana sensizlik üzerime çığ gibi yıkılıyor. sonra hayaller gelip çörekleniyor üzerime. sen, sen ve yine sen

gözlerimi kapatıp dalıyorum sonsuz senli günlere, seni öperken soluğum kesiliyor. nefes alamıyorum sanki. sonra şiddetli bir yağmu başlıyor.
sanki gökyüzü her damlasıyla sana olan sevgimi haykırıyor. seni seviyorum seni seviyorum, seni çok seviyorum diye.

bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılıyorum. güneş penceremden içeri girerek gecenin kasvetini getiriyor. hayaller bir sonraki geceye kadar
çekiliyor odamdan, gözlerimden. hayaller gözlerimden çekiliyor diye kızma sakın! ! ! çünkü benim günüm hep seninle başlayıp seninle bitiyor...