Ruhun Karantinası
Sessizlikler artıyor, kararan günah çemberlerinde.
Her şey gözlerinden yansıyan iz düşümü gibi.
Kimsesizlikle yamanan yankılı yıllar.
Artan bir hastalığın son döngüsü.
İçli bir sevdanın bulanık merhameti.
Tedaviye düşen günahlı yarınlar.
Geleceği bulamayan anı kapakçıkları.
Artan bir yalnızlığın reçetesiz ölümü.
Sökülmüşlükler artıyor, benden gidenlerle.
Hiçbir iğne yanıt vermiyor,
Kara elbiseli sevecen aldatışına.
Kuşların kanatlarında üşüyor,
Özgürlüğün çırpınışları.
Küçük uçurtmalar dolaşıyor, çocukluğumda.
Kan rengine dönüşüyor, ayrılığın bakışları.
Küller ırmakları büyülüyor, bir anda.
Dizler karanlıkla çöküyor.
Sorgular ayağa kalkmaya çalışıyor.
Fakat ne adım atacak yer var;
Ne de sığınacak bir sonsuzluk!
O kadar çok güvenmişim ki, sana!
Artık güvenemiyorum, hiçbir insana!
Çünkü uzaklaştı, içimdeki sıcak buluşmalar.
Çünkü ayrıldı, sevgi denen yıldırımlı bulutlar.
Artık ellerim kör bir duvarın içinde kaldı.
Ve ruhum,
Acıların karantinası oldu.
Kudret Alkan
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|