Münzevi Saatler Şiiri
gündüz dolunay özlerim
gece güneşi
heba olur renkler bir bir
zalim bir kedinin tırnak yarası yaşam!
vebali büyük canın
susmanın
ve susturulmanın
gölgemi yitirdim bir zamandır
son şiiri saklamıştım koynunda
delifişek baharlar gizledim asi bir hıçkırıkta
çapraşık eğrilerden geçtim tüketerek yalancı doğruları
sorma artık “kelebekler nereye gitti” diye
karanlığı seçtim
kanatlar güneşe kaldı
çığlıklar yükseliyor münzevi saatlerde
kuyular köreldi
ayna kırık
suyun sessiz vedasında yalnızca yankılar kaldı
yağmur
dolu ve kar
güllerle ağlamakta
düşüyor yıldızlar
ölü kavimlerin zekatıdır aşk ve matem
kefaret bana kaldı!
(18 Aralık 2003)
Naime Erlaçin
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|