Yalnızlık Lal
yalnızlık ses vermiyor
siyahlara bürünmüş
cehennem zebanisinin kucağında
cenderedeyim sanki
gecenin zift karasında
paylaşmak istedim iyi kötü ne varsa
sohbet etmekti tek niyetim
seslendim
“yalnızlık söyle neden
bu ömür törpüsü susuşun,sessizliğin”
çağırdım çığlıklarla
kar etmedi
ağladım yükseldi hıçkırıklarım ayyuka
ömrüm çürüdü
ses vermiyor
inatla ses vermiyor yalnızlık
duvara vurdum başımı
cevaben tok bir ses
taç yaptı başıma acıyı
oysaki neler ummuştum hayattan
yalnızlıktan çıt yok
ritmini kaybetmiş olmuş lal
el vermiyor
ulaşmak için aydınlığa
birlik olmuş kaderle
örüyor ağını
gömüyor dehlizlere
çizmiyor kalem resmini mutluluğun
göz görmüyor, karanlık tuval
karalıyorum hayalen
mürekkebim kızıl
kan damlıyor kalem
ağlıyor şiir
yazıyorum çaresiz
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|