[GooD aNd EvıL]

_Kâmil_

‘’Gel! Şu dünyâyı yıkta gel,rûhunu aşkla yakta Gel,
Seni sana veren benim,benliğini bırakta Gel.’’


_Kâmil_


Uzun ve sırlı bir yolda kaderine boyun eğmişti,
Çâresiz,yapayalnızdı lâkin isyân da etmedi,
Her nereye adım atsa ona kırağı değmişti,
Yetişemedi hayâta,umut yaşama yetmedi.

Cândan vazgeçtiği anda,bir ses belirdi o cânda,
Uyân dedi,artık Uyân! Hak’tır seni derde koyan.
***
Nutku tutulmuştu sanki,sözlerden medet bekledi,
Çorak bir topraktı dili,Eyvâhlar bile bitmedi,
Yâ Rab diyebildi ancak,hayât dedi ve ekledi,
Ben kaderimle geldim de bahtım çilesiz gitmedi.

Sitem huzûra varmadan,ilhâm eyledi Yaradan,
Uyân dedi,artık Uyân! o çiledir seni ayan.
***
Bî tâkat kalınca dizi,yere doğru çöküverdi,
Yoluna çıkan gölgesi,sarp dağları aratmadı,
Bir başka göründü artık,beyhûde buldu kederi,
Beni ve dedi her şeyi,Hak’tan başkası yaratmadı.

Kim ne umarsa cihândan,onu seçmiştir ziyândan,
Elbet mahşerde uyanır,cihândayken uyanmayan.
***
Adına büründü Kâmil,kendine misâfir oldu,
Yalan dünyâda sefilken,her âleme sefir oldu.

*****

Ahrazi