Akıldaki perdeler
Heyhât,bu akıl ziyân olmadan cam fanusta,
Yunus gibi kaybolup gitti bir okyanusta!
Varlıktaki ince tülbendi açsam,bakanlar,
Hayranlık içinde,her şeyi telkinsiz anlar.
Artık ne gönülde gâm,ne ziyâretçi bir his,
Kalpsiz değil a cânım,insan oldum bilâkis!
Korkmam,kâbusuymuş aklın bu dünyâda kendi,
Korkmam çünkü,atmışım ben çözülmez kemendi.
En dâhisiyim diyen,câhiliyken bu dilin,
Var,sen düşün hâlini bir akılsız câhilin!
Ey kamburu yüksek nefs,ey yığınlarca gurur,
Nârin kelebek nasıl böyle hörgüç kondurur!
Binlerce hayat,zaman,varoluşlar da hattâ
Seyret ki,cihan da bir noktadır,kâinat da.
* * *
Ahrazi
__________________
Buraya Kadarmış ..
|