Büyüklere masallar 4
Ağaç ve kuş
iyi iki arkadaştı.
Kuş şakırken en güzel ezgilerini
ağaç,yapraklarını rüzgara bırakır
hışırtısı ile eşlik ederdi
kuşa.
'Kuş kardeş' diye başlardı söze
ağaç;
ardından sorardı,sorardı
sorardı ve dinlerdi
kuşbakışı
koca ovanın
en içten ezgilerini.
Kuş kardeş ağacı görmeden
görüp de dalına konmadan
konup da şakımadan edemezdi.
Uçardı,dolanırdı,
gene gelirdi
dalına
ağacın.
Gene şakırdı ezgilerini
kuşbakışı ovanın.
Bir gün gayretle kanat çalarken
ağaca doğru,
korkunç bir gürültü ile irkiliverdi yüreciği.
Uzaklaştı hemen oradan,
çok uzaklaştı
sesleri duyamayacağı kadar öteye vardı.
Soluklandı.
Ama ağaç arkadaş aklından çıkmıyordu.
Ya başına bir iş geldiyse!
O sesler ya...
Hayır! Hayır!
diyerek çırptı kanadını göğün rüzgarını yararak.
Devrilmiş ağacın başına vardı.
Demek o ses bir hızar sesi idi
ve sen yoksun artık,
diye ağlaşırken kuş
ağaç çıkmıştı çoktan
bir uzuuu........n yolculuğa.
Ağaç sayfa sayfa kitap oldu,
kağıt oldu.
Kuş ayrılmak istemedi ondan.
Bir çocuk bunu hissetti.
Bu yüzden işte
çocuk kağıda hep kuş resmi çizdi.
Derya Kızılgöz
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|