Benim Öğrencilerim...
'Boynuyoğun Köyündeki Öğrencilerime'
Benim öğrencilerimdir bunlar
Ayaklarında kara lastikleri
Kenarlarında sarı çamurları
Geldikleri belli uzak yollardan...
Beyaz yakaları krem rengi
Burunlarını çekerek
Sökük önlüklerine siler ellerini.
Gözleri donuk ve mat
Ezik bir köşede ağlarlar
Benim öğrencilerimdir bunlar...
Saçları makasla kesilmiş
Alçak-yüksek
Ellerinde çamurlar
Yanaklarında boyalar
Dokunsan sanki ağlayacaklar
Benim öğrencilerimdir bunlar...
Bir saatlik yoldan gelir kimisi
Islanmış kirpiklerinden
Süzülür yağmur damlaları
Ağlarken bile
Gülmeye çalışırlar
Benim öğrencilerimdir bunlar...
Kitapları bir naylon torbanın içinde
Koltuklarının altında
Saklarlar hazinesi gibi.
Aydınlığa çıkmak için uğraşırlar
Çiçektir.tomurcuktur
Okşayıp seversen açacaktır onlar
Benim öğrencilerimdir bunlar...
Uzak köylerden,patika yollardan
Düşe kalka gelirler
Kara tahta başında
Beyaz bir tebişirin ince çizgilerinde
Bir harf,bir rakam örenmeye çalışırlar
Benim öğrencilerimdir bunlar...
Bez bir torbadaki çıkınları
Öğlen umutlarıdır
Mısır ekmeği,acımış çökeleği
Yol olur uzarlar yarına
Aydınlğına yurdumun cıvıl cıvıl
Umuttur,neşedir,sevinçtir onlar
İşte benim öğrencilerimdir bunlar...
A.Bahri KÖKSAL
Y.Boynuyoğun-Mayıs,1988
Bahri Köksal
__________________
Buraya Kadarmış .. 
|